semuel Yanıtlama zamanı: Nisan 11, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Nisan 11, 2008 JAPON BALIKÇISI Denizde bir bulutun öldürdüğü Japon balıkçısı genç bir adamdı. Dostlarından dinledim bu türküyü Pasifik'te sapsarı bir akşamdı. Balık tuttuk yiyen ölür. Elimize değen ölür. Bu gemi bir kara tabut, lumbarından giren ölür. Balık tuttuk yiyen ölür, birden değil, ağır ağır, etleri çürür, dağılır. Balık tuttuk yiyen ölür. Elimize değen ölür. Tuzla, güneşle yıkanan bu vefalı, bu çalışkan elimize değen ölür. Birden değil, ağır ağır, etleri çürür, dağılır. Elimize değen ölür... Badem gözlüm beni unut. Bu gemi bir kara tabut, lumbarından giren ölür. Üstümüzden geçti bulut. Badem gözlüm beni unut. Boynuma sarılma, gülüm, benden sana geçer ölüm. Badem gözlüm beni unut. Bu gemi bir kara tabut. Badem gözlüm beni unut. Çürük yumurtadan çürük, benden yapacağın çocuk. Bu gemi bir kara tabut. Bu deniz bir ölü deniz. İnsanlar ey, nerdesiniz? Nerdesiniz? Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
reaper_orkun Yanıtlama zamanı: Nisan 11, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Nisan 11, 2008 şiirlerının yazıların hepsı bırbırınden guzel ama benım ıcın en guzelı ve ozel olan mavı gozlu devdır Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
mysteriouslady Yanıtlama zamanı: Nisan 25, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Nisan 25, 2008 BULUT MU OLSAM Denizin üstünde ala bulut yüzünde gümüş gemi içinde sarı balık dibinde mavi yosun kıyıda bir çıplak adam durmuş düşünür. Bulut mu olsam, gemi mi yoksa? Balık mı olsam, yosun mu yoksa?.. Ne o, ne o, ne o. Deniz olunmalı, oğlum, bulutuyla, gemisiyle, balığıyla, yosunuyla Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
ThePhantomAgony Yanıtlama zamanı: Nisan 29, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Nisan 29, 2008 http://www.youtube.com/watch?v=aiAWmexF8ZA vatan haini http://www.youtube.com/watch?v=i7eVNj5xbHA&feature=related bunu mutlaka izlemelisiniz http://www.youtube.com/watch?v=ZgKVfp2a58o (mavi gözlü dev filminden bazı alıntılar) ''düşünmenin suç oLmadığı bir dünya kurulur mu dersiniz... ?'' eşine yazıdığı mektup,,ben içeri düştüğümden beri,,,yaşamaya dair,,,hepsi çok güzel ama link mesleesini abartmıyım dedim (: youtube girince bulursunuz zaten Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
Typhon Yanıtlama zamanı: Nisan 29, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Nisan 29, 2008 Onunla adaş olduğum için zaten büyük gurur duyuyorum... Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
chupacabra Yanıtlama zamanı: Mayıs 1, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Mayıs 1, 2008 başlığı görünce bende bir an dondum içimden sana edeceğim lafları düşünüyordum ama şiir süper teşekkürler bende vatan hainiyim!! Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
Empty Yanıtlama zamanı: Mayıs 11, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Mayıs 11, 2008 sen yanmazsan ben yanmazsam nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
Riyuetan Yanıtlama zamanı: Ağustos 18, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Ağustos 18, 2008 Yumdum Gözlerimi_ Yumdum gözlerimi Karanlıkta sen varsın Karanlıkta sırtüstü yatıyorsun Karanlıkta bir altın üçgendir alnın ve bileklerin Yumulu göz kapaklarımın içindesin sevdiceğim Yumulu göz kapaklarımın içinde şarkılar Şimdi orda herşey seninle başlıyor Şimdi orda hiçbir şey yok senden önceme ait Ve sana ait olmayan NAZIM HİKMET Vera Uyandı_ İskemleler ayakta uyuyor masa da öyle serilmiş yatıyor sırtüstü kilim yummuş nakışlarını ayna uyuyor pencerelerin sımsıkı kapalı gözleri uyuyor sarkıtmış boşluğa bacaklarını balkon karşı damda bacalar uyuyor kaldırımda akasyalar da öyle bulut uyuyor göğsünde yıldızıyla evin içinde dışında uykuda aydınlık uyandın gülüm iskemleler uyandı köşeden köşeye koşuştular masa da öyle doğrulup oturdu kilim nakışları açıldı katmer katmer ayna seher vakti gölü gibi uyandı açtı kocaman mavi gözlerini pencereler uyandı balkon toparladı bacaklarını boşluktan tüttü karşı damda bacalar kaldırımlar akasyalar ötüştü bulut uyandı attı göğsündeki yıldızı odamıza evin içinde dışında uyandı aydınlık doldu saçlarına senin dolandı çıplak beline ak ayaklarına senin NAZIM HİKMET Şaşıp Kalmak_ Sevebilirim, hem de nasıl, dile benden ne dilersen, canımı, gözlerimi Kızabilirim, ağzım köpürmez, ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında, devenin öfkesi, kinciliği değil. Anlayabilirim çoğu kere burnumla, yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak ve döğüşebilirim, doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum herşey için, herkes için, yaşım başım buna engel değil, ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı. Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni. Yazık. NAZIM HİKMET Sevgilim Yalan Söylersem_ Sevgilim yalan söylersem sana Kopsun ve mahrum kalsın dilim Seni seviyorum demek bahtiyarlığından Sevgilim yalan yazarsam sana Kurusun ve mahrum kalsın elim Okşayabilmek saadetinden seni Sevgilim yalan söylerse sana gözlerim İki nadim gözyaşı gibi avuçlarıma aksınlar Ve göremesinler seni bir daha NAZIM HİKMET Nasılsın_ İyi günlerimde çok eller uzanır ellerime, Resmimi, suratımı baş köşeye asarlar... Fakat demir kapıların her kapanışında üzerime, Ardında taş duvarların her kaldığım zaman, Ne arayan beni, ne soran... Eeeehh, daha iyi be, bunun böyle olduğu... Minnetim ve borçluluğum yalnız sana kalsın. İyi günlerimde benim unuttuğum insan eli Nasılsın?... NAZIM HİKMET Nazım bir şairden çok daha ötesi bunları yazabilmek söleyeceklerini en güzelinde ötesinde anlatabilmek artık şair sıfatının çok daha üstünde olduğunu anlamak gibi bunları görmedim eğer paylaşıldıysada kusura bakmayın ben aslında en çok mavi gözlü devle güneşi içenlerin türküsünü paylaşmak isterdm ama vardı Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
ashley Yanıtlama zamanı: Aralık 13, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Aralık 13, 2008 HASRET Denize dönmek istiyorum! Mavi aynasında suların: boy verip görünmek istiyorum! Denize dönmek istiyorum! Gemiler gider aydın ufuklara gemiler gider! Gergin beyaz yelkenleri doldurmaz keder. Elbet ömrüm gemilerde bir gün olsun nöbete yeter. Ve madem ki bir gün ölüm mukadder; Ben sularda batan bir ışık gibi sularda sönmek istiyorum! Denize dönmek istiyorum! Denize dönmek istiyorum! Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
CREMATORY Yanıtlama zamanı: Aralık 13, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Aralık 13, 2008 Görüş olarak aksi yönde olsamda bu adamı seviyorum... Nazım Bizim Şairimiz Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
schizophrana Yanıtlama zamanı: Aralık 29, 2008 Paylaş Yanıtlama zamanı: Aralık 29, 2008 Bir Ayrılış Hikayesi Erkek kadına dedi ki: - Seni seviyorum ama nasıl? Avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıp Parmaklarımı kanatarak kırasıya, çıldırasıya... Erkek kadına dedi ki: - Seni seviyorum, ama nasıl? Kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz, Yüzde yüz, yüzde bin beşyüz Yüzde hudutsuz kere yüz... Kadın erkeğe dedi ki: - Baktım Dudağımla, yüreğimle, kafamla; Severek, korkarak, eğilerek, Dudağına, yüreğine, kafana. Şimdi ne söylüyorsam Karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana... Ve artık biliyorum: Toprağın Yüzü güneşli bir ana gibi En son, en güzel çocuğunu emzirdiğini... Fakat neyleyim Saçlarım dolanmış Ölmekte olanın parmaklarına Başımı kurtarmam kâbil değil! Sen yürümelisin, Yeni doğan çocuğun gözlerine bakarak... Sen yürümelisin, Beni bırakarak... Kadın sustu. Sarıldılar Bir kitap düştü yere... Kapandı bir pencere... Ayrıldılar... Nazım Hikmet RAN 1 Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
Topal Kırkayak Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 Yağmurlar içindeydi Prag Bir gölün dibinde gümüş kakmalı bir sandıktı Kapağını açtım İçinde genç bir kadın uyuyordu Camdan kuşlar arasında Nazım Hikmet Ran (yayınlanmamış şiirlerinden) Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
semuel Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 BENERCİ KENDİNİ NİÇİN ÖLDÜRDÜ? BİRİNCİ KISIM BİRİNCİ BAP BİR GENÇ ADAMA... HAKÎM HERAKLİT'E... YILDIZLARA VE AŞKA DAİRDİR... I Şehir uzakta. Genç adam ayakta. Akıyor şehirden geçen nehir genç adamın ayakları dibinden. Genç adam piposunu çıkarıyor cebinden aranıyor kibriti. Bakıyor akar suya düşünüyor Heraklit'i, düşünüyor büyük hakîm Heraklit'i genç adam... Kim bilir belki böyle bir akşam, böyle bir akşam, Heraklit alnını yeşil gözlü zeytinliklerde akan suya eğdi ve dedi: «— Her şey değişip akmada, bu hâl beni hayran bırakmada..» Heraklit, Heraklit; ne akıştır bu!. ne akıştır ki bu, dalgalarında dağlıdır alnı en mukaddes putun kızgın demir damgasıyla sukutun. Gebedir her sukut bir yükselişe. Ne mümkün karşı koymak bu köpürmüş gelişe.. Heraklit, Heraklit!. akar suya kabil mi vurmak kilit? Şehir uzakta. Genç adam ayakta. Akıyor şehirden geçen nehir genç adamın ayakları dibinden. Genç adam kibritini çıkarıyor cebinden yakıyor piposunu. II Dikine mustatil bir apartımanın en üst katında dört köşe bir oda. Perdesiz pencereler. Pencerelerin dışında yıldızlı geceler. Genç adam alnını dayamış cama. Ben, romanın muharriri diyorum ki genç adama: — Delikanlım!. İyi bak yıldızlara, onları belki bir daha göremezsin. Belki bir daha yıldızların ışığında kollarını ufuklar gibi açıp geremezsin.. Delikanlım!. Senin kafanın içi yıldızlı karanlıklar kadar güzel, korkunç, kudretli ve iyidir. Yıldızlar ve senin kafan kâinatın en mükemmel şeyidir. Delikanlım!. Sen ki, ya bir köşe başında kan sızarak kaşından gebereceksin, ya da bir darağacında can vereceksin. İyi bak yıldızlara onları göremezsin belki bir daha... Delikanlım!. Belki beni anladın, belki anlamadın. Kesiyorum sözümü. İşte kapı açıldı geldi beklenen kadın.. «— BEKLETTİM Mİ?» «— ÇOK... Ama zarar yok..» Kadın yakaladı genç adamı elinden. Genç adam yakaladı kadını belinden. Bir yumrukta kırdı camı. Oturdular pencerenin içine. Sarktı ayakları gecenin içine... Işıklı bir deniz dibi gibi başlarında, sağda, solda gece yanıyor. Ayakları karanlık boşluklara sallanıyor.. Sallanıyor ayakları sallanıyor ayakları... ........... DUDAKLARI ...... Sevmek mükemmel iş delikanlım. Sev bakalım... Mademki kafanda ışıklı bir gece var, benden izin sana, seeeeev sevebildiğin kadar... İKİNCİ BAP GENÇ ADAMIN, SEVGİLİNİN ŞAHISLARINA... TİBET MABETLERİ VE AMERİKAN FİLİMLERİNE... AYIN ON DÖRDÜNE... GENÇ ADAMIN ESRARENGİZ MEŞGALESİNE... VE NİHAYET, MÜSEBBİBİ MEÇHUL BİR İHANETE DAİRDİR. I Mevzubahs gencin ismi: BENERCİ. Kendisi aslen Hintli olup maskatı re'si DELHİ'dir.. Dostlarının nazarında tam adam, düşmanlarının indinde azgın bir delidir ve Britanya polisinde künyesi şüphelidir.. Şeklü şemailine gelince: Ne PATAŞON gibi tombul bir cüce, ne MASİST gibi bir dev, ne de VİLLİ FRİÇ gibi bir babik oğlandır O, iki gözlü, tek burunlu, basbaya insandır O... Birinci babımızda, Benerci'nin odasına gelen kadın mühim bir rol oynıyacak kitabımızda. Kendileri bir İngiliz mis'idir. Hem İngiliz mis'lerinin nefisidir... İmdi, be nefis Mis nerde, nasıl tanıdı Benerci'yi?. diye sorarsam size, ben, eminim ki, siz, cevaben: «— Mermer merdivenler.. Kapı. Kapıda kıvırcık saçlı taştan iki aslan. Tibet. Tibette mabet. Mabedin içi... Omuzlarından çıkan on altı kolu havada, çıplak karnı iki kat, bağdaş kurup oturmuş mâbut BUDA.. İnledi öküz derisinden mukaddes davul: — Savul! Savul!!. Savuuuul!!!. Buda'ya kurban geliyor. Sarı saçlı, mavi gözlü bir kadın beyaz, kar gibi.. Kadının canına kıyacaklar gibi.. Açıldı kanlı bir ağız şeklinde karnı Buda'nın, fışkırdı mukaddes alevler dışarıya. Uzun külâhlı Moğol rahipleri kaldırdılar havaya beyaz kadını. Doyuracaktır Buda ateş dolu karnını. Mavi gözlü dilber kurban gidiyor, kurban... . . . . . . . . . . . . . . . . — Dran! Drrrran!. Drrrrrrrran!!!. Atıldı üç el tabanca. Yuvarlandı Moğol rahipleri birbiri ardınca. Esmer bir delikanlı yaklaştı mavi gözlü dilbere! — Kaçalım! bir an kaybedecek zaman değil.. OTOMOBİL.. Son sür'at.. Saatta 110 kilometre.. İşte bu kurtarılan kadın, birinci bapta odaya gelen kadındı. Onu kurtaran genç: BENERCİ.. Ve bu suretle İngiliz MİS tanıdı Hintli genci..» DİYEREK haltedeceksiniz. Romanımı daha başlamadan berbat edeceksiniz.. Gelin, etmeyin çocuklar.. Ne çıkar, inanın bir sefer olsun NÂZIM'a Amerikan filimlerinden fazla.. İlk tesadüf tramvayda oldu. İkincisi lokantada. Üçüncüde düğüm bağlandı nihayet siyah podüsüet bir çantada.. İngiliz kızı mahsus çantasını yere düşürdü. Hintli genç mahsus düşen çantayı gördü: kaldırarak verdi kıza... EEEEEEE? Sonra? derseniz, bakın, birinci babımıza... II Ayın on dördü. Ayın on dördünü Paris'te aç gezen gördü, dedi ki: — Bu gece ay dibi kalay bir tencere gibi... Ayın on dördü. Ayın on dördünü Fatihli hırsız gördü, dedi ki: — Bu gece ay gökte açık kalan bir pencere gibi. Atlasak içeriye, aşırsak, be imanım, Meryem Ana'nın gümüş takımlarını. Ayın on dördü. Ayın on dördünü İrlandalı bir polis gördü, dedi ki: — Benziyor ay yıldızların yaldızlarını çalmak için göğe çıkan bir hırsızın fenerine... Ayın on dördü. Ayın on dördünü şair Salih Zeki gördü: benzetti kendi eserine beğendi... Ayın on dördü. Ayın on dördünü Londralı bir lord gördü, dedi ki: — Benziyor ay haşmetpenahımın dizbağı nişanına... Kızardı ayın on dördü. Kızaran ayın on dördünü bir parya gördü, dedi ki: — Benziyor ay Ganj'ın üstüne damlayıp yayılan kardeş kanına. Ayın on dördü. Bu sefer bizzat çekik gözleriyle ayın on dördü KALKÜTA şehrine civar, bir çay tarlası gördü. Tarlanın dışında duvar. İçinde bir ev. Gece saat: 2... Evin alt katındaki oda. Kapalı pencereler, asma bir lamba, bir masa ortada. Üç amele, iki köylü, bir muallim ve Benerci, yani ceman yekûn: yedi Kalküta delikanlısı, yedi inkılâp genci...... Benerci söz söylüyor: — Bize karşı İntelicent servis kendine mahsus... — Sus. Bir tıkırtı var. Döndü başlar kapıya. — Sana öyle gelmiş. Devam ediyorum arkadaşlar: İntelicent servis kendine mahsus... — Benerci, sus. — Rüzgâr... — Arkadaşlar İntelicent servis... — Sıııııs... Söndürün... Dışarı bakacağım... Karanlık... Aralandı pencere. Ay ışığı parlıyan enli bir kılıç gibi keserek karanlığı düştü yere. — Ne var? — Sııııısss!. Dışarda polis. Lambaları sönmüş iki otomobil, ve bir sürü motosiklet... — Satıldık... — Evet... ÜÇÜNCÜ BAP TAYMİS GAZETESİ'NİN BİR TELGRAFI... VAZİYETİN TELHİSİ VE BENERCİYLE İSTANBULDA MATBAADA BİR MÜLÂKAT... KALKÜTADA UMUMÎ GREV... SOMADEVA... TAŞLANAN ÇOCUĞUM... VE DAHA BİRÇOK YÜREKLER PARALAYICI HADİSELERE DAİRDİR. I Taymis gazetesinin Kalküta'dan aldığı bir telgraftan: KALKÜTA - Kızılların tevkifatı devam ediyor. Şehir civarındaki çay tarlalarında metrûk bir evde toplanan gizli Vilâyet Komiteleri, içtima halindeyken derdest edilmiştir. Yedi kişiden mürekkep olan komite azalarından altısı yakında adliyeye verileceklerdir. Yalnız, ilk istintak neticesinde, gene komite azasından, Benerci isimli bir genç tahliye olunmuştur... II Vaziyeti telhis edelim hele. BİR. Benerci inkılâpçı bir gençtir. Hazım zamanlarını, boş gecelerini değil, boydan boya ömrünü vermiştir ihtilâle... İKİ. Birinci bapta öğrendik ki, Benerci âşığıdır Britanyalı bir kızın. Yani, delikanlımızın kalbine bir taş düşmüş. Kırmızı saçlı bir baş düşmüş ve kalbi dalga dalga halkalanıyor... İki, A: Benerci riyaset ederken gizli bir içtimaa altı yoldaşıyla yakalanıyor. İki, B: Fakat meçhul bir sebebe binaen, yoldaşlarının mevkuf bulunmasına rağmen, Benerci tahliye edilmiştir. İki, C: Bence, yani romanın muharrirince olduğu kadar, Benerci için de bu tahliye keyfiyeti siniri, ruhu, kemiği, eti kemiren bir esrardır, iki gözüm, serapa esrar... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Benerci, sana dört teklifim var: Evvela, Kalküta'dan İstanbul'a çık yola. Babıâli caddesinde matbaaya gel... Geldin mi? Âlâ... Saniyen: sinirini yen. Karşımda dikilip durma, otur... Salisen: ayağını iki defa yere vur: Kapı açılsın Lebbeeeeeeeeyk! deyip bize iki çay getirsin kahveci üstat. Rabian: anlat. Şu müthiş müşkili birlikte halledelim seninle... — Anlatıyorum. Dinle: Ve Benerci, macerayı bana, kafiyesiz filân, yani nesren şöyle anlatmaya başladı: Sarılmıştık. Yok edilmesi lâzım gelen bazı kâatlar vardı. Vakit kazanmak için, polisin üstüne ateş açtık. Brovniklerimizin şarjörlerini iki defa tazeledik. Birimiz kolundan, birimiz de başından yaralandı. Kurşunlarımız tükendi. Britanya polisi içeri girdi. Gırtlak gırtlağa kapıştık. Nihayet, kıskıvrak bağladılar bizi. Kamyonlara yüklediler. Müdüriyette, yedimiz birden, bir herifin karşısına dizildik. Burada, Benerci yine coştu, işi kafiyeye döktü: Herifin mavi gözleri çipil çipil suratı çilliydi. İntelicent'ten olduğu belliydi. Geçti arkadaşların önünden. Benim önümde durdu. Yüzüme baktı. İsmimi sordu. Beni bıraktı... Niçin bıraktılar beni? Beni niçin bırak- -tılar? — Benerci, buna bir tek sebep var. — Ne? — Düşecekler peşine.. Eşine?? Ateşine?? Mateşine?? Tükürmüşüm kafiyenin içine... Yani, anlıyacağın, seni bıraktıktan sonra peşine düşecekler. Sonra cooop, haydi bir tevkifat daha. Tabii, sen yine içerde. Hem bu sefer artık suratına bakıp ismini sorup bırakılmamak şartıyla. İşte tahliye keyfiyetinin sebebi... — Sebep bu değil. Ben, tamamen temizim. Arkamda takip yok. — Tuhaf şey. Dışarıda temas ettiğin arkadaşlar ne diyor? — Galiba onlar da senin gibi düşünüyorlar. İki üç defa, muhtelif arkadaşlarla temas etmek istedim. Fakat verdiğim randevulara gelmediler. Arkadaşlar benimle görüşmek istemiyor. — Öyleyse, sen hemen yine Kalküta'ya git oğlum. Ne halt edersen et, şu vaziyeti bir düzelt bakalım. Benerci gitti. Baktım ki, pencereden: muktesit, muharrir ve muhbir Nedim Vedat Bey geçiyor. Düşündüm Benerci'yi ve mel'un bir ihtimalle birden yüreğim cızz etti. Arif olanlar için, bu fasıl burada bitti... III Stop: Fren! Zıııınk! Durdu!. Amele baş parmağını tele dokundurdu. Akümülatör, dinamo, motor, buhar, benzin, elektrik, Trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrik! D U R - D U !!!.. Yüksek tuğla bacalarda dumanlar donakaldı. Koptu kayışlar. — Patron, sabotaj var!. — Koş telefona. — İşlemiyor... — Telgraf... — Teller kesilmiş, makina bomboş... — Koş!.. Karşımda durma, avanak!.. Hangarda ne varsa, üstüne atlıyarak, koşun şehre... Sarjant, polismen, asker, kırk ikilik, tayyare, tank, ne bulursanız, yetiştirin... Birden bisiklet, motosiklet, otomobil, omnibüs tozu dumana kattılar, dumanı toza... Fakat yine birden ekşi boza... Ne ileri ne geri. Paaaaah!.. Fıııııss... Patladı lastikleri... Geç kaldılar, geç!.. Drran drrrn drrran... Tiki taka frev... Edildi ilân Umumî grev!!!.. Kalküta grevdedir. Benerci evdedir, sırtüstü yatıyor yatakta... Geçiyor haykırışmalarla kapısının önünden tek başlı, tek yürekli, milyon ayaklı Kalküta... Onlar, hep beraber grevdedir... O, yapayalnız evdedir. Yapayalnız... Tavan, kapı ve duvar... Onu kavgaya çağırmadılar. Günlerdir ki, onu gördükçe arkadaşları çevriliyor başları... Benerci yatakta Kalküta ayakta. Benerci görmeden görüyor yattığı yerden yürüyen Kalküta'yı: «Adım Adım. Adım — lar adım — ları... Kal — dırım kal — dırım. Kal — dırım — lar kal — dırım — ları... Cad — de... Cad — deler... Kalabalık... Ka — la — ba — lık itiyor iki yana apar — tıman — ları... Behey tram — vay!.. çiğneneceksin: sağa sola sap... Geçit yok. Rap rappp rappp!!!!! Ve... Va... Vey... — Yol açın kamyonlara amele çocukları babalarını geçiyor..» Haykıraraktan Benerci fırladı yataktan. Şimdi sokaktan tek bir insan sesi yükseliyordu... Benerci koştu pencereye: Aşada sokak kalabalık. Yukarda masmavi bir hava Aşada bir kamyonun üstünden kalabalığa Söz söylüyor en yakın arkadaşı SOMADEVA:* «— Arkadaşlar! Aylardır ki anamız avradımız uzun aç dişleriyle dişlediler kendi memelerini. Arkadaşlar... Çıplak aç karnını kurşunlara vermek, kıvranarak gebermek... . . . . Tek . . . . . . . . . . . . . . Vaar? Hayır!. Ar . . . . . . . lar . . . . . . (*) SOMADEVA, Benerci'nin en yakın arkadaşı olup, uzun bir müddetten beri Kalküta'da bulunmuyordu. Binaenaleyh, böyle bir zamanda onun sesini duyup kendisini görmek, elbette ki, Benerci'yi sevinçli bir hayrete düşürecektir. N.H. Önümüzde onlar kalın enselerini kırıp boynuzlarını saplayınca toprağa... . . . . . ağa.... Biz.... . . . . . . . mizi!. Patiska bir gömlek gibi yırtarak etimizi kanlı kemiklerimizle . . . . . . . . cağız . ! ! . . O zaman gülleri koklıyacağız. O zaman tabiat güzel bir ağız gibi karşımızda gülümsiyecek...» Benerci artık kendini tutamadı. Pencereden üç defa: S O M A D E V A.. S O M A D E V A.. S O M A D E V A.. diye haykırdı. Bu haykırış o kadar kuvvetli idi ki, S O M A D E V A sustu. Birdenbire esen rüzgârla bulutları dağılan bir yaz sağanağı gibi sokaktaki kalabalığın uğultusu kesildi. İnsanlar, başlarını enselerinin üstüne yatırarak, dikine mustatil apartımanın yedinci katındaki perdesiz pencereye baktılar. Ve orada, camın arkasında, Benerci'nin sarı yüzünü gördüler. S O M A D E V A, Benerci'yi tanıdı. Kolları ona doğru uzanır gibi oldu. Bu hareketi, yalnız yukardan Benerci ve kendi içinin içinden S O M A D E V A gördü. Başka hiçbir göz, uzanmak, kucaklamak istiyen kolların hasretini göremedi. Yukardan, yine Benerci, üç defa bağırdı: — S O M A D E V A.. S O M A D E V A.. S O M A D E V A... Aşada S O M A D E V A, kamyonun etrafına toplananlara: — Bana bir taş veriniz, dedi. Taşı verdiler. Ve en eski günlerin en yakın arkadaşı: — Bu adam nefsini kurtarmak için yoldaşlarını satmıştır. Benerci müstevlilerin casusu olmuştur. En yakınlarının kellesini satmasaydı, bunu yapmasaydı, onun kahrolası başını omuzlarının üstünde bırakmazlardı, dedi. Ve sağ kolunun bütün kuvvetiyle, yedinci kattaki perdesiz pencereden bakan sapsarı insanın yüzüne, taşı attı... SOMADEVA'nın taşı, BENERCİ'nin alnına geldi. Benerci dimdik durdu. İki kaşının arasından sızan kan, çenesinden göğsüne aktı... Ve Benerci'nin başı benim, ben Nâzım Hikmet'in dizlerine düşünceye kadar, en büyük, en iyi, en sevgili, kahreden ve yaratan KALKÜTA, onu taşladı. Baygın çocuğumu, yatağına yatırdım. Camları parçalanmış, pervazları kanlı pencereye çıktım. Arasıra arkasına dönüp bakarak uzaklaşan kalabalığın peşinden şu suretle feryada başladım: Benerci benim oğlum... Ben onun yüzünü görebilmek için kaç kerre gecemi gündüzümü on birlik tütüne satarak dumandan bir adam gibi dikilip durmuşum... Benerci benim oğlum, ben onu uykusuz gecelerin ellerine doğurmuşum... Benerci sizi satmadı. Benerci günlerdir yemek yemiyor, gecelerdir yatmadı. O yatmıyor, ben yatabilir miyim? Benerci sizi satmadı, sizi ben satabilir miyim? Benerci benim oğlum. Onu ben kellemden, etimden, iskeletimden sizin için doğurdum... Dostlar! İçinizden bir çıban gibi şüphenizi yolunuz. Benerci sizin oğlunuz, benim oğlum... Fakat, kalabalık, benim sesimi bile işitmeden ilerledi, kayboldu. O zaman, hâlâ baygın yatan çocuğuma döndüm, dedim ki: Dostlar dinlemedi beni Benerci. Benerci oğlum, küçücüğüm, büyüğüm, başında dolaşan bu mel'un düğüm çözülene kadar... bizim ah! demeğe hakkımız yok, Onların taşlamağa hakkı var... IV KALKÜTA'DA BİR POLİS KARAKOLUNUN YÜKSEK DUVARLARININ DİBİ Gök gürler. Vakit akşam üzeri. Üç polis karakolun duvarları dibinde buluşur. BİRİNCİ POLİS — Nereye gitmiştin? İKİNCİ POLİS — Domuz boğazlamaya... ÜÇÜNCÜ POLİS — Sen nerdeydin? BİRİNCİ POLİS — Köprünün üstünde bir Hintli karı gördüm demin. Kucağında kertenkele suratlı bir çocuk vardı. Çocuk beni görünce başladı ağlamaya ağlamaya ağlamaya... Karıya: — Sustur şu piçi, Britanya polisine selam versin, dedim. Selam vermezse, kuyruksuz bir fare gibi gebersin dedim. Ne sustu, ne selam verdi kara kurbağa yavrusu. Akıyordu su... Akar suya fırlattım bu zırlayan şeytan piçini. Anası yüzüme bakıp kara bir uçurum gibi çekti içini. Dokundu rikkatime bu iç çekiş. Madraslı bir ihtiyar: «Azabı azapla tedavi edin...» demiş. Getirdim karakola kocakarıyı. Sarı sırtından kızıl kan sızdırıp çekeceğim içinden ağrıyı... İKİNCİ POLİS — Sana bu işte yardım için kocakarıyı eski bir halı gibi ayaklarına sereceğim. BİRİNCİ POLİS — Lütufkârsın... ÜÇÜNCÜ POLİS — Ben de sana: Bengale ormanlarında avlanmış bir filin koparılmış erkekliğinden bir kamçı vereceğim... BİRİNCİ POLİS — Başka bir şey istemez... Malumdur bana azabı ısdırap, ezberimdedir tekmil kitabı ıstırap. Meselâ: Uykulara kâbus gibi çökebilirim, tırnak sökebilirim, kulakların içine kurşun dökebilirim. Ellerin derisini eldiven gibi soymak, koltuk altına kaynar sudan yeni çıkmış hindi yumurtası koymak, sirke damlatarak gözleri oymak, domuz topu ıtlak olunan usûl, velhasıl daha bin bir usûlle gayeye vusûl mümkündür bence... Bakınız, bende ne var? 3. VE 2. POLİS — Göster bize göster bize!! BİRİNCİ POLİS — Grevde yakalanan Hintlilerden birinin taze kesilmiş başparmağı... Kesildikten sonra yarım santim uzadı tırnağı... 3. VE 2. POLİS — Haydi içeri gidelim, uzayan tırnağı seyredelim... Polisler karakoldan içeri girerler. Bir müddet sahne boş kalır. Benerci gelir. Yağmur yağmaya başlar... Benerci, belini karakolun duvarına dayayarak çömelir. Karakolun duvarından insan çığlıkları gelmektedir. Ve yağmurun içinden uzun bir şehrin uğultusu işitilmektedir. Karakolun duvarından gelen insan çığlıkları: Kalküta grevcilerine aittir. Yağmurun içinden uğultusu işitilen şehir: Kalküta'dır. Yağmur... Alaca karanlık... Akşam suları... Kalküta grevi mağlûp olmuştur. Somadeva yakalanmıştır. Ve Benerci'nin, duvarı dibine çömeldiği karakolda, Somadeva'nın omuzbaşları dilim dilim yarılarak kanıyor. Yağmur... Karanlık... Gece iyiden iyiye indi. Benerci'nin saçları, omuzları, dizkapakları sırılsıklam oldu. Arkadaşlarının attığı taşlarla alnında açılan yarayı kapayan sargı ıslandı, yapıştı... Arkadaşlar içerdedir. Benerci yine dışarda... Kara gömlekli bir İtalyan faşistinin bile, oğlumun çektiği azabı duymasını istemem... BİRİNCİ KISMIN SONUNCU BABI Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
semuel Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 I BENERCİ'DEN ALDIĞIM MEKTUPTUR Benerci'den şöyle bir mektup aldım, aynen neşrediyorum: "Sana verdikleri zaman bu mektubu belki ben çoktan nokta son demişimdir. Bu sefer dostların taşını değil, mendebur bir kurşunu kafamdan yemişimdir. Nâzım, biliyorum, ölümün önünde rol kesip Hamlet gibi budala, Verter gibi komik olmamak lâzım. Nâzım, bilmiyorum, ne haltedeyim? Nasıl altedeyim? Şöyle bir poz alıp durmak kendi kendini vurmak, kıyak iş doğrusu!.. Bak, kapı komşum uyandı, muslukta akıyor su, yüzünü yıkıyor... İndi ıslık çalarak merdivenlerden sokağa çıkıyor... Ben... Ne Hamlet, ne de Verter...!!! Neyse, geç... İşi anlatayım, tıraş yeter... Sokak karanlıktı. Senin, nefis Mis dediğin birdenbire karşıma çıktı. Dedi ki: «Aylardır peşindeyim» dedi ki: «telâş içindeyim, nerdesin?» Daha birçok şeyler dedi korkuya, aşka dair. Eklendi hatıralar hatıralara. Sonra, «Nereye gidiyorsun?» dedi, «eve geldik» dedi, «içeri gir.» Onun evine girdik. Ev karanlık ve bomboştu. Yatak odası, lamba yandı, konuştum: — Bana bir bardak dumanlı, kırmızı, sıcak çay, dedim. Çıktı dışarı. Baktım karşıda çanta. Hani taaa onun yolda düşürdüğü ben Benerci serseminin gördüğü siyah podüsüet çanta. Açtım: Kâatlar. Okudum: İntelicent servis raporları, ve yeni bir tevkifat listesi var. Benim ismim yok. Anladım. İçeri girdi o, bardağı bıraktı. Yüzüme, elime, çantaya baktı. Bakıştık. Tuttum omuzlarından. Başını vurdum duvara vurdum... Duvarda kan. Vurdum duvara... Sonra... Sokak... Tramvay yolları tramvay yolları, sağları, solları bomboş, uçsuz bucaksız tramvay yolları... Nefes nefese koşarak sonra teker teker merdivenler. Durdum. Odam. Dargın bir kaş gibi kımıldandı tokmağın sapı. Açıldı kapı. Oturdum. Kalktım. Odanın ortasında dolaştım biraz. Sonra baktım duvarlara. Dışarda şafak atmış, duvarlar bembeyaz. Baktım duvarlara. Sonra sağ elim art cebimden brovniği çıkardı. Ağzımda cıgara vardı. Acı geldi tütün tükürdüm. Şarjörü sürdüm. Kurşun namlunun içindedir. Kalbim hudut haricindedir... Şimdi benden sana son göz son söz son ses: S.. O.. S!!. S.. O.. S!!. S.. O.. S!!. II KALKÜTA'YA GİDİP BENERCİ'Yİ NE HALDE BULDUM? Ya yattı karanlık sulara yahut da yatıyor. İmdat işareti var, ışıklı bir umman gemisi batıyor... dedim. Gözleri kanlı bir kurt gibi mesafeleri yedim, yetiştim Kalküta'ya... Gökten bir kartal gibi alçalarak girdim yedinci kattaki odaya. O ne? Benerci yazı yazıyor ıslık çalarak... Dipdiri! Teresin keyfi yerinde... Ne mükemmel bir ışık var beni gören gözlerinde. Gözlerinin içine güneş vuruyor. Masada bir portakal duruyor, soluyarak soyup yedim. — Haydi be herif, anlat! dedim... III ÖLÜSÜNÜ BULACAĞIMI ZANNETTİĞİM HALDE KARŞIMA YAZI YAZAR VE ISLIK ÇALAR BİR VAZİYETTE ÇIKAN BENERCİ'NİN "ANLAT BE HERİF..." FERYADIM ÜZERİNE BANA ANLATTIKLARI: — En yakınlarım, en yakın dostum taşladılar beni, taşladı. Ve mavi gözlü kadın yoldaşlarımı satıp başımı bana bağışladı... Karardı içim Karardı içim... Kulaklarımda kazma sesleri. İçimde ıslak bir toprak kazılmaya başladı. Girdim yarı belime kadar dumanlı sıcak karanlıklara... — Sonra? — Çok şükür ki, sonrası senin kötü edebiyat yapmana yaramıyacak kadar sade, alelade!.. Hani üstadın bir sözü var: «BOŞ GECELERİNİ DEĞİL, BOYDAN BOYA ÖMRÜNÜ VER İNKILÂBA...» diyor. Bu söz. VİRGÜL Kocaman, çıplak bir alından bakan iki göz. VİRGÜL Ve Ben işte sağım!.. Anladım ki şunu...... Çıkardım namludan kurşunu, onu dehşetli güzel günlere saklıyacağım... Birinci Kısmın Sonu İKİNCİ KISIM BİRİNCİ BAP BENERCİ TEKRAR ARKADAŞLARINA KAVUŞUR... SOMADEVA YATAĞA DÜŞER... ROY DRANAT'IN HAYAT FELSEFESİ... YİRMİNCİ ASIR TARİHİNİN BAŞLANGICI V. S... V. S... Noktanoktanoktanokta nooook-ta Basmıştır yine bağrına Benerci'yi o inanılmayacak kadar iyi kahredip yaratan KALKÜTA. Noktanoktanoktanokta Noooook-ta I Bu yaz: Sabahları — taze süt gibi beyaz, öğle zamanları — erimiş bakır gibi aydınlık, akşamları — Bombaylı kadınların esmer teninden ılık ve geceleri — üzüm salkımları gibi yıldızlıyken hava SOMADEVA düştü yatağa. Kan geliyor boğazından. Dinleyin bunu Benerci'nin ağzından: «— Gazete kâatlarıyla örtülmüş olan masada bir gaz lambası yanıyordu. Somadeva, duvarın dibindeki yer yatağındaydı. Boynu bembeyaz. Elmacık kemiklerinin derisi kırmızılaşmıştı. Tıraşı uzamış. Ve gözleri lüzumundan fazla aydınlık, lüzumundan fazla karanlıktı. Yatak çarşafının ayak ucunda bir tahta kurusu yürüyor. Gittim, tahta kurusunu aldım. Masadaki gazete kâadını kopardım, koyulaşmış siyah bir kan damlasına benziyen hayvanı kâadın içinde ezdim. Somadeva güldü: — Benerci, beni seviyorsun, dedi. Gözlerini yüzümde gezdirdi. Gözleri alnımda durdu: — Benerci, seneler geçti. Benim attığım taşın izi silinmemiş. Bunun şimdi farkına vardım, dedi. Yeni doğmuş bir çocuk gibi nefes aldı: — Bugün iyiceyim, dedi. Su istedi. Verdim. — Karanlık, dedi. Lambanın fitilini açtım. Yine ona para getirmiştim. — Bu parayı nineye verirsin yine. Her gün besleyici yemekler pişirsin. Hem, üç öğün mutlaka yemelisin, dedim. Cevap vermedi: — Geçen hafta sana getirdiğim paradan hapisanedekilere göndermişsin, sonra iki gün kuru ekmek yemişsin, dedim. İşitmemezliğe geldi. — Sana yemeğin için verilen parayı başka yerlere harcamaya hakkın yok, dedim. Yemek yemen, iyi olman lâzım, dedim. Bir şey söylemek istedi. Söylemedi. Düşünüyorum. Bir kamyonun üstünden uçsuz bucaksız kalabalığa söz söyliyen Somadeva aklıma geliyor. Yağmurlu bir akşam aklıma geliyor. Karakolun duvarına çömelmişim. İçerde Somadeva'nın omuz başları lime lime yarılarak kanıyor. Somadeva'nın mahkemesi aklıma geliyor. Yumruklarını maznun parmaklığına vurarak haykırıyor. Somadeva hapisaneden kaçıyor. Yine beraberiz. Britanya'ya karşı grevler, nümayişler, içtimalar... Sıcak bir öğle zamanı aklıma geliyor. Uzun bir yol yürüyoruz. Terimi silmek için Somadeva'dan mendilini istiyorum. Dalgın, mendilini veriyor. Mendilde kan. Gece boğazından kan boşanmış. Doktora gidiyoruz. Verem. Metelik yok. Zaten hastaneye de yatırmak mümkün değil. Kaçak. Somadeva'yı, ninenin evinde, duvarın dibindeki yer yatağına yatırdığım gün aklıma geliyor. Düşünüyorum. Kötü, berbat şeyler aklıma geliyor. Sonra, mendillerine kan tüküren veremli genç kız romanları okuya okuya, bütün bu anlattıklarımı bayağı bulacak olan bazı okuyucular aklıma geliyor. Gülüyorum. Somadeva soruyor: — Niye güldün? — Hiç.. Hem artık ben gideceğim. Somadeva soruyor: — Haftaya geleceksin değil mi? — Tabii. Odadan çıkarken Somadeva'nın sesini işitiyorum: — Böyle duvar dibinde sırtüstü gebermek berbat şey be. Hiç olmazsa orada ölsem. Sen, söyle arkadaşlara... Gözlerim yaş içinde. — Arkadaşlara söyle. Unutma, Benerci. Orada. Anlıyor musun?» II Sıcak. Ufukta ışıldayarak nehir akıyor. Benerci kapalı bir kitap gibi. ROY DRANAT toprağa bakıyor Ve konuşuyor, yarı yoldan dönen bizim eski ahbap gibi: «— Benerci sen yüksek dağların çayırlarında biten keskin kokulu göz alan renkli bir otsun. Fakat devedikeninden daha faydasız bir ot. Benerci sen bir Don Kişot'sun, kahraman ve gülünç bir Don Kişot. Benerci bil ki neticeler çıkarmak öyle mümkün değil ki... Hayat öyle karışık. Geç efendim, bunları bırak. Akşamüstü serinlikte teferrüce çık... Ve Yahya Kemal beyi asrîleştir biraz, yaz: "Şöyle rahat bir kûşeye sığındık da biz Dehrin bu hayı huyuna meclubu handeyiz..." Gerisini at. İşte felsefei hayat.» Benerci güldü. Ben bir şey demedim. Eski bir kavga şarkısı mırıldanarak bakıyorum ufukta akan suya. Sıcak. Yazdım bütün gece Benerci'yi, şimdi bir yatsam uykuya.* (*) Okuyucularıma, ismiyle ilk defa karşılaştıkları ROY DRANAT hakkında kısa bir malûmat vermeyi münasip buldum. Roy Dranat, Benerci'nin eski bir kavga arkadaşıydı. Fakat sonra, galiba korktu, galiba sabrı tükendi ve galiba ruhunu satıp rahatı bulmak fırsatını ele geçirdi. Kavgadan ayrıldı. Şimdi ROY DRANAT, İngiliz emperyalizminin emrinde, sakalsız, pelerinsiz ve kılıçsız, rahatını arayan zavallı, mustarip bir Faust'tur. N.H. III. «Keşmirli Ebe kadın anamın kasıklarından çekti beni. Ve kundakladı bir sinema biletiyle. Biletim üçüncü mevkiydi. Anam etekliğini giydi, babam mavi gömleğini, yola düzüldük... Gittiğimiz sinemanın üç kapısı var: Birincinin önünde: otomobiller tepiniyor, fraklı Britanya bankaları iniyor. İkincinin önünde: küçük dar dükkânlarla dar tarlalar. Üçüncü kapı bizim, oradan biz giriyoruz, istihsal aletinden mahrum olanlar. İçerde the polismenler gösteriyor yerlerini müşterilerin: — Buyrun siz oturunuz! Oturtuldular. — Oturun! Oturdular. — Otur ulan kerata... Oturduk. Lambalar söndü. Muzıka başladı, makina döndü. Perdede filmin ismi göründü: (Yirminci Asrın Sergüzeştleri nâm dram.) Yirminci asır dört kanatlı bir tayyareden mendil salladı bize. Yakasında kapitalizm açıldı kabak çiçeği gibi. O kadar çoğaldı o kadar uzadı ki bacalar saçlarından asıldılar sıra sıra kehkeşanlara. Öyle duman çıktı, kurum yağdı ki gökte Allah bile meleklere Amerikan markalı muşambalar giydirdi. Şikagolu bir milyoner öptü telsiz telefonla Tokyolu sevgilisini. Elektrikli salhanelerde makinaların bir ağzından pastırma attılar, öbür ağzından boynuzlu inekler çıktı. Bir coğrafya hocası dedi ki derste: "Senegalli zencinin yegâne derdi yüzünün siyah olmasıdır." Bu haber bir velveleyle köpürdü Paris'te, müstemlekeler nezareti emir verdi, pudra fabrikaları geçti seferberliğe. Paris'te olan işler duyulunca Londra'dan hemen içtima edip karar koydu Avam Kamarası: "Kıçlarına kuyruk takmıyan Hintlilerin kesilecek kafası." Telsizler daha tebliğ ederken bu kararı Hind'e muazzam bir kuyruk tröstü teşekkül etti Mançister şehrinde. Kutbu şimalide Eskimolar görünce bu halleri, kıça kuyruk takmamak ve değiştirmemek için deri, ince Japon fincanlarında okkalarla Hollanda sütü içmeğe başladılar. Üstünde uzun katarlar kayan raylar, bahrimuhitlerin elli bin tonlukları ham mevat taşıyorlar müstemlekelerden. Kilometreler ticaret evleriyle bağlandı birbirine. Sahrayı Kebir'in ortasında ilân kuleleri dikildi. Tröstler kartellerle tokuşuyor. Balyalar, denkler, çuvallar, kutular şarktan garba, garptan şarka koşuyor... Perde karardı, makina durdu. Perde beyazlandı, lambalar yandı. Lambalar yanar yanmaz kocaman bir gürültü ortalıkta çalkandı. Babama sordum: "— Ne oldu?" Anam güldü. Ve birdenbire küçücük kafam yukardan düşen bir kitabın yapraklarıyla örtüldü. Kitabı kafamdan atıp yukarı baktım: Britanya bankalarının localarından filozoflar: tonlarla yaldızlı eserlerini fırlatıyorlar üstümüze. Lambalar söndü. Muzıka başladı, makina döndü. Perdede ikinci kısmın ismi göründü "Hindistanlı Parya VE PROLETARYA.." The polismenler el attı kıçlarına. Birinci mevki homurdandı. İkinci sallandı. Bağırdı üçüncü mevki avazı çıktığı kadar: "— Geliyor, ror, geliyor bizimkiler...." Mehtaba, dökülen bahrimuhit gibi mavi pantolonların dalgaları kapladı perdeyi. Başladı resmigeçit Misisipi gibi uzun Amazon kadar geniş. Maden ocaklarında çalışanlar ata biner gibi kazmalarına binip tünellerde koşuyorlardı dörtnala. Keşmirli mensucat amelesi hep bir ağızdan şarkılar okuyarak kocaman bir bayrak dokuyarak geçti. Nakliyatçılar şehirlere tekerlek takarak tramvaylara çektirdiler. Elektrikçiler lastik eldivenlerine sırma saçlarından dolamışlardı voltları. Elektrikçiler geçtiler, elektrik kadar temiz elektrik kadar çevik, elektrik elektrik... Geçiyor bizimkiler Misisipi gibi uzun Amazon kadar geniş... Omuzlarımda fır dönerken kafam karnıma vurdu babam. Şimdi yürüyordu perdede on milyon beygir kuvvetinde bir ıstırap: Elleri ceplerinde kilitli parmakları burunlarında ağır ağır sürüklendi işsiz ordusu. Adımları nalladı gözbebeklerimizin kulaklarını. Sırıttı birinci mevki. İkinci düşündü. Perdede yeni yazı göründü: "BURJUVAZİ!." The polismenler giydi pazarlıklarını. Alkış yağdı localardan. Ağzı sulandı ikinci mevkiin. Biz çuvaldızla dikildik birbirimize gündeliklerimizden, avuçlarımız alevlendi, fırladı gözlerimiz burun deliklerimizden. Başladı resmigeçit: İmparatorluk üniformaları davul çalarak yol açarak geçti. Britanyalı diplomatlar bonjurlarının kuyruklarını döşediler yola. Bayraklar çekildi her karakola. Sökün etti tröstler. Başlarında banka kavaslarının şapkası vardı. Sıkıştırmışlardı fabrika bacalarını kulaklarına. Toprakların kilometreleri tespihti ellerinde. Ağızları havada kartel avlıyordu. Esham senetlerindendi boyunbağları. Parmaklarımla saydım bu dağları, geçtiler. Göründü müteşebbislerin alayı. Hepsi bir iki fabrikanın tutmuştu kulaklarından. Sünnet çocukları gibi yürüyorlardı. Hepsinin parlıyordu apış arasında malî sermayenin altın kazığı. Bunları da birer birer saydık anamla beraber... Alay bitti. Toz duruldu. Baktık ki, yollara çıplak göbeklerinden çivilenmişti ******lar.» Somadeva deminden beri okuduğu defteri kapattı. Yastığının altına koydu ve Benerci'nin yüzüne baktı: — Nasıl buldun? Benerci sordu: — Hepsi bu kadar mı? — Şimdilik bu kadar. Daha doğrusu bu, yazmak istediğim «Yirminci Asır Hindistan Tarihi»nin başlangıcı. — Bakalım gerisi nasıl olacak? — Gerisi, sonu harikulade olacak asıl, Benerci. Bu tarihin sonu inanılmıyacak kadar mükemmel olacak. Yalnız bir yazabilsem, yani onu ben de bir yazabilseydim. Benerci kalktı. Masanın üstündeki gaz lambasını yakmak istedi. Somadeva seslendi: — Lambayı yakma. Böyle daha iyi. Geçmiş gelecek, kafamın içindekileri böyle daha iyi görüyorum. Akşamları ateşim dehşetli artıyor. Ağrılar filan dehşetli. Artık dayanılmıyacak kadar... Neyse, bunları bırak. Sen bir şeyler anlat bakalım. Son günlerde okuyor musun? Fabrika kaçta bitiyor? Neler okudun? — Son günlerde bir iki meraklı kitap okudum. Hatta iki tanesi yanımda. İstersen lambayı yakayım da, sana biraz okuyayım. — Olur, Benerci. Benerci lambayı yaktı. — Kitaplardan biri, şu meşhur Fransız gazetecisi Alber Londr'un. Fransız Kongosu'na dair. Sana kitabın en feci faslından beş on satır okuyacağım. Fransız Kongosu'nun merkezi Brassavil'le Karaburun limanını birleştirecek olan Kongo - Osean demiryolunun inşaatına dair birkaç satır. İnşaatı Batilon Şirketi yaptırıyor. Şimdi, dinle: Benerci lambanın fitilini biraz daha açtı. Okumaya başladı: «— Bakota, Baiyya, Linfaondo, Sara, Banda, Lizangö, Mabaja, Sinde, Loano kabilelerinin adamları, dalgın hayatlarından koparılarak Batilon'a gönderilmekteydiler. Bu çok garip bir yolculuktu. İstilâ zamanlarımızdan kalan mavnalara yükleniyorlardı. Üç yüz, dört yüz başlık insan sürüleri güvertenin altına ve üstüne yığılıyordu. Aşağıda olanlar nefessizlikten boğuluyorlardı; yukardakiler ne oturabiliyorlardı, ne de kalkabiliyorlardı. Ve ayaklarında zencir olmadığı için, Brassavil'e kadar 15-20 gün süren yolculuk esnasında Şari, Sangu, Kongo nehirlerine her gün iki üç insan kendini atıyordu. Mavna yolunda ilerliyordu. Düşenlerin hepsini toplıyamazsın ya!... Kıyıdan gidildiği zamanlar ağaç dalları en yukarda bulunanları nehre yuvarlıyor... Hiçbir çatı yok. 15 gün yuvarlak güvertenin üstünde. Güneşin altında. Yağmurun altında. Ocak odunla yakıldığı için, uçuşan küçük kıvılcımlar zencilerin derilerinde yanıklar yapıyor... İşte nihayet Brassavil... Üç yüz kişiden ancak iki yüz altmışı, bazen de iki yüz ellisi gelebilmiştir. ....Gelenler sürüye sokuluyor. Yaya yolculuk başlıyacaktır. İlk önce, en sağlam olanlar seçiliyor. ....Ve sürü, balta görmemiş ormanlardan yürüyerek, bataklıklar geçerek, dehşetli Mayombe ormanına doğru ilerliyor. ....Bu korkunç bir manzaradır. 10 kilometreye uzanan insan sürüsü, boğumlarını kımıldatmaya mecali olmayan uzun, yaralı bir yılana benzer. Biyalılar düşer, Zindeliler ayaklarını zorlukla sürükleyebilirler ve kırbacın düğümü onları kovalar. Ben demiryollarının nasıl yapıldığını görmüşümdür. İş yerinde birçok aletler vardır. Fakat burada zencilerden başka hiçbir şey yok..... ....300 kilogram ağırlığında çimento fıçılarını nakletmek için, Batilon Şirketi, bir sırık ve iki zenciden başka hiçbir vasıtaya lüzum görmemiş. Irgatbaşıların ezdiği bitkin, yorgun, yaralı, sıska zenciler yığınlarla ölüyorlar. ....Bu muazzam bir zenci imhası hareketiydi. Batilon Şirketi'ne verilen sekiz bin insan, az bir zaman içinde beş bin, sonra dört bin, daha sonra iki bine indi. Ölenlerin yerini doldurmak için yeni devşirmeler yapılıyordu. Zenciler ormanlara, Çat kıyılarına, Belçika Kongosu'na, Angola'ya kaçıyorlar. Eskiden insanların yaşadıkları yerlerde, bizim müteahhitlerimiz şimdi yalnız şempanzeleri buluyorlar......» Benerci durdu ve, — Somadeva, dedi, biliyor musun, bu kitabı yazan Alber Londr kimdir? — Hayır, tahmin ediyorum. Onda dehşetli bir iş adamı kafası var. Zencilerin mahvoluşuna, körü körüne baltalanan bir ormanın mahvolması gibi acıyan bir adam. Anlıyorum ki, o, Afrika'ya makina istiyor. Zenciyi ölümden kurtarmak için değil. Zenciyi daha semereli, daha uzun zaman, daha dayanıklı işlettikten sonra öldürmek için. Fransız emperyalizminin acı söyleyen, dehşetli bir gazetecisi şu Alber Londr.. Öyle değil mi? — Öyle.. İstersen sana kitapları bırakırım. Öteki kitap Jorj Lefevr'in «Kauçuğun Epopesi». Amerika otomobil fabrikalarına dair fasılları şayanı hayret. Bu Lefevr kadar köpoğlulukta mahir bir adam görmedim. İnsanların, kocaman bir makinanın basit vidaları haline gelmesinde bile şiir bulan bir adam. Kitabı okur anlarsın. Lambayı söndüreyim mi? Haftaya gelirim yine. Dört gün sonra yapılacak mitingin sonu neye varacak? Böyle hasta olmasaydın. Kuvvetli söz söyliyen, amma bıçak gibi söz söyliyen bir arkadaşa öyle ihtiyacımız var ki. Neyse. Ben gidiyorum. Kendine iyi bak... — Ben kendime iyi bakıyorum. Üzülme! Git. Lambayı söndür. Benerci lambayı söndürdü. Ve sanki lambayı söndürür söndürmez, Somadeva hemen uyuyuvermişmiş gibi, ayaklarının ucuna basarak odadan çıktı. Merdivenin sahanlığında, nine Benerci'yi kolundan tuttu: — Ölecek, dedi. Belki, ölümün gelmesini beklemeden kendi kendini öldürecek. Benim oğlum da, kafasını İngilizler sopayla parçaladıktan sonra, o duvarın dibindeki yatakta ölmüştü. Bu da, o duvarın dibindeki yatakta ölecek. Belki de kendi kendini öldürecek. Çok ağrı çekiyor. Sana göstermiyor amma, siz hepiniz öyle ağrı çekseydiniz çoktan ölürdünüz. — Kendini öldüreceğini nerden biliyorsun? Sana bir şey söyledi mi? — Bana bir şey söylemedi. Bana o yalnız iyi şeyler söyler. Kendini öldüreceğini yalnız kendine söyledi gibi geliyor bana. Bunu, belki kendine bile apaçık söylememiştir. Belki de söylemiştir. Dün, ben evde yokken, sokağa çıkmış... Yatağının altına bir çıkın korken gördüm. Çıkında ne vardı, bilmiyorum. Sokaktan bir şey alıp getirdi. Benerci, birdenbire geri dönüp Somadeva'dan sormak istedi. Sonra vazgeçti. — Sen onu yalnız bırakma, nine, ben iki üç gün sonra gelirim. Benerci sokağa fırladı. Yürüdü.. Yürüdü... Bir köşebaşında Roy Dranat'la karşılaştılar. Havagazı fenerinin altında durdular. Roy Dranat sarhoştu. Benerci'nin ellerini tuttu: — Benerci, belki siz haklısınız, dedi. Belki haklısınız. Fakat, ben «dünyayı düzeltecek ben mi kaldım»a kadar düştüm. Mümkündür ki, «beş parmak bir olmaz»a kadar da alçalayım. Amma, bana öyle geliyor ki, sizin hakkınız var. Allahaısmarladık Benerci. Ben bu tarafa sapıp yoluma gidiyorum, sen de yoluna git.. Roy Dranat, Benerci'nin ellerini bıraktı. Şapkasını çıkardı. Yerlere kadar eğilerek Benerci'yi selamladı: — Belki, siz haklısınız....... Sallanarak uzaklaştı.. Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
semuel Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Şubat 5, 2009 İKİNCİ BAP KALKÜTALI SEYYAR SATICI ESNAFINDAN BİR VATANDAŞ: KALKÜTA'DA, İNGİLTERE EMPERYALİZMİ ALEYHİNE YAPILAN MİTİNGİ VE SOMADEVA'NIN ÖLÜMÜNÜ BERVEÇHİ ÂTİ ANLATIYOR. I Meydanda bir kalabalık vardı, kardaşım, uyy... aman kalabalık!! Rüzgârlı bir orman gibi uğuldardı, kardaşım, bu yaman kalabalık. Kalkütalı tornacılar, Keşmirli dokumacılar, Bombay gemicileri, yetmiş yedi denizin getirdiği kum gibi insan var. Çırılçıplak çocuklar sarkıyor salkımlarla ağaçların dalından. Kocakarılar oturmuşlar eşiklere. İğne değil, bir kıl koparıp atsan sakalından düşmezdi yere. Meydanda bir kalabalık vardı, kardaşım, uyyy, aman kalabalık. Dalgalı, karanlık bir suya düşmüşüm gibi beni sardı, kardaşım, bu yaman kalabalık. Baktım ki taaa... karşıda bir kamyonun üstünde bir adam avaz avaz söz söylüyor. Ama ne söz söylüyor anam, okkalı söz söylüyor!!! Bakıyorum adama, bir şey anlamıyorum ama, söz söylüyor herifçioğlu söz söylüyor, okkalı söz söylüyor: «— Bilemem hangi sebeple, bilemem hangi sebebe!» Etrafta bağırıyorlar: «— Yaşşşşa be!!!» Ben de bağırıyorum. Acayip bir türkü çağırıyorlar. Makama uyup ben de çağırıyorum... Yanımda seyrek sakallı bir ihtiyar: «— Bunlar, delidir, diyor, bunlar sanıyorlar ki, diyor, biz zorla devirebiliriz, altın topuzlu kuyruğunu dalgalara vuran denizlerin ortasında demirden bir aslan gibi duran kocaman Britanya'yı...» Şimdi kamyonun üstünde başka bir adam.. Bu da söz söylüyor anam söz söylüyor. Okkalı söz söylüyor. Bakıyorum adama. Bir şey anlamıyorum ama belli ki ötekinden daha okkalı söylüyor. Etrafta daha çok bağırıyorlar. Ben de bağırıyorum. Bu sefer başka bir türkü çağırıyorlar, makama uyup ben de çağırıyorum... Seyrek sakallı ihtiyar: «— Bak, bu doğru söylüyor, diyor, zorla değil, güzellikle yavaş yavaş, diyor, alırız!.. Birdenbire ayrılırsak, köksüz bir ağacın dalları gibi kalırız...» Şimdi kamyonun üstünde yine başka bir adam. Elbet bu da söz söyleyecek anam. Söz söylüyor. Seyrek sakallı ihtiyarın keyfi yerinde yine. Belli ki, geliyor kalabalık seyrek sakallının dediğine. Adamlar çıkıp iniyor kamyonun üstünden. Balta görmemiş bir ormanda yürür gibi yürüyorum kalabalıkta kamyona doğru ben. Bağırışlar. Türkü çağırışlar. Ben bir şeycik anlamıyorum ama, etraftan laflar çalınıyor kulağıma: — Sol taraf hapı yuttu! — Kamyonun yanında Benerci'ye bak! Anası ölmüş kız kardeşi dağa kaldırılmış gibi somurttu... — Gandi'nin hakkı var! — Hind'in kurtarıcı ilahları: dokuma tezgâhları. Deniz tutmuş gibi dönüyor başım. Birden bir kıyamettir koptu kardaşım. Bağrışmalarla, ipte çamaşır gibi sarsıldı hava. — Somadeva geliyor, Somadeva! — Ona söz verin! — Söyletmeyin, istemez! — Dinlemiyoruz! — Al aşağı! — Söyletmeyin, istemez. Yanındakilerin omuzuna dayanarak tırmandı kamyona bir adam. Geldi bütün kalabalık bu sapsarı yüzlü bir tek adamla göz göze. Ortalık tıssss! Somadeva başladı söze... Hey anam! Heeey! Herifte bir ses vardı, beyabey, bir ses! Hani, ormanda kaplanlar ölürken böyle bağırır.. «— Arkadaşlar! dedi. Hastayım.. Çok.. Fazla söze lüzum yok, kendimi asacaktım. Gidip bakın odama: ipi yerde, çengeli tavanda mıhlı bıraktım. Geberecektim bir kaçak gibi az daha.. Arkadaşlar!...» dedi. Ve sözünü bitiremedi. Sallandı sola bir, sağa bir... Baktım ki kalabalığa bir kalabalık da rüzgârlı bir ekin gibi sallanıyor, ben de sallanıyorum. O yine: «— Arkadaşlar...» dedi. Yine sözünü bitiremedi. Ve kamyonun üstünden devrildi üstümüze.. Birdenbire, kardaşım, bir hal oldu bize: boydan boya meydan uzattı kollarını düşeni tutmak için. Hani ancak Lortlar Kamarası'na girmeliyim bu hali unutmak için. Dalgalı bir denize düşen ay ışığı gibi yüzdü bembeyaz ölüsü Somadeva'nın yukarı kalkan kolların ve başların üstünde. Meydan bağırdı, ben bağırdım: «— Somadeva! Somadeva! Kavga sonuna kadar kav—ga!...» Omuz başımda inledi bir ses: «— Deliler kesiyor kocaman bir çınarın en yeşil, en geniş dalını.» Dönüp arkama baktım ki, anam; yoluyor seyrek sakalını seyrek sakallı adam. İKİNCİ KISIM SONUNCU BAP İKİ ÖLÜNÜN ODASI... HİNDİSTAN YİRMİNCİ ASIR TARİHİNİN SON SÖZÜ... ROY DRANAT'IN AYNALI DOLABA BAKAN ÖLÜ GÖZLERİ... I Somadeva'nın ölüsü imamsız, rahipsiz ve hahamsız ve kavga şarkıları söyleyen on binlerce kişilik bir cemaatla kaldırıldı. Benerci, Somadeva'yı gömdükten sonra, ninenin evindeki odaya geldi. İpi yerde ve çengeli tavanda mıhlı gördü. Duvarın dibindeki yer yatağının yastığı altından kırmızı kaplı, çizgisiz defteri çıkardı. Defterin kabında: «HİNDİSTAN'IN YİRMİNCİ ASIR TARİHİ» diye yazılıydı. Benerci defteri açtı. Baş tarafta, Somadeva'nın bir gece kendisine okuduğu yarı kalmış mukaddeme vardı. Sonra beyaz sayfalar. Son sayfada beş altı satır. Benerci bu beş altı satırı okudu: «Ben, Somadeva, Hindistan'ın yirminci asır tarihini yazmağa başladım. Fakat bitirmeden öleceğim. Arkadaşlarım, bıraktığım yerden yazmağa devam etsinler. Tarihin sonu inanılmayacak kadar güzel olacaktır. Buna eminim...» II Benerci, Somadeva'nın odasından sokağa çıkınca, Roy Dranat'ın «akşamüstü serinlikte bir teferrüçten dönerken» soğuk alıp zatürreeden öldüğünü duydu. Ve Roy Dranat'ın oteline gitti. Gördüklerini şöyle anlatıyor: Girdim ki içeriye, iki eli yanına gelmiş yatıyor otel odasının dört topuzlu karyolasında. Ölü. Omuzlarına kadar çarşafla örtülü, gözleri açık... Çarşafın altında ayakları: acayip bir hayvanın dinliyen kulakları... Gözleri bakıyor ayakları arasından dolaba. Dolabın aynasında görüyorum: başını değil, yüzünü değil, kaşını değil, kapakları açık, içi örtülü gözlerini, yalnız ölü gözlerini... Gözleri bakıyor dolaba. Ehramda bir kapı açar gibi açtım dolabı. Alt katta bir kutu var. Kutuda ölünün hiç giymediği siyah kunduralar. Ütülü elbiselerle dolu orta kat: asılmış dolabın içine sıra sıra elsiz ve başsız Roy Dranat. Bir şişe permanganat, yakalık, mendil, çorap. Bir kitap: çok eski günlerde beraber okuyup satırlarının altını beraber çizdiğimiz bir kavga kitabı. Kapadım dolabı. Onun dolaba bakan gözlerini kapadım. Artık satılacak bir yürek, kiralık bir kafa bile yok. Roy Dranat, hoşça kal, mesele yok. YORGAN GİTTİ, KAVGA BİTTİ. İkinci Kısmın Sonu ÜÇÜNCÜ KISIM BİRİNCİ VE SONUNCU BAP I Gözüme altın bir damla gibi akan yıldızın ışığı, ilkönce boşlukta deldiği zaman karanlığı, toprakta göğe bakan bir tek göz bile yoktu... Yıldızlar ihtiyardılar toprak çocuktu. Yıldızlar bizden uzaktır ama ne kadar uzak ne kadar uzak... Yıldızların arasında toprağımız ufaktır ama ne kadar ufak ne kadar ufak... Ve Asya ki toprakta beşte birdir. Ve Asya'da bir memlekettir Hindistan, Kalküta Hindistan'da bir şehirdir, Benerci Kalküta'da bir insan... Ve ben haber veriyorum ki, size: Hindistan'ın Kalküta şehrinde bir insanın yolu üstünde durdular. Yürüyen bir insanı zincire vurdular... Ve ben tenezzül edip başımı ışıklı boşluklara kaldırmıyorum. Yıldızlar uzakmış toprak ufakmış umurumda değil, aldırmıyorum... Bilmiş olun ki, benim için daha hayret verici daha kudretli daha esrarlı ve kocamandır: yolu üstünde durulan zincire vurulan İ N S A N . . . II Şu yukarıya, üçüncü kısmın birinci ve sonuncu babının birinci parçası olarak yazdığım, üslubu ukalaca, yazıdan da anlıyacağınız veçhile, Benerci mahpustur. Hindistan'ın hakikî istiklâl ve hakikî kurtuluşu için çalıştığından dolayı, Britanya polisi tarafından tevkif, Britanya adliyesi tarafından muhakeme ve Britanya hükûmeti tarafından, Benerci, hapse atılmıştır. Cezası 15 senedir. Benerci bu 15 adet seneyi taş bir hücrede tek başına geçirecektir. Ve bu 15 adet senenin bir haylisi geçmiştir... Şimdi size, bu bir hayli senenin nasıl geçtiğini anlatacağım. Ve, sonra, sıra, Benerci'nin kendini niçin öldürdüğüne gelecek. Emperyalizm aleyhine yazılan* ve emperyalizmi temellerinden yıkmak için nefislerini feda edenlerden bahseden bu kitap, bir inkılâpçının hangi şartlar içinde kendini öldürmeğe hak kazanacağını da hallettikten sonra, bitmiş olacaktır. (*) Yalnız şunu hatırlatmak isterim ki, Benerci emperyalizmi ve emperyalizm ile mücadeleyi, Neo-Hitlerist-Sosyal-Faşist-Sinyor-Fon Şevket Süreyya Bey gibi anlamıyordu. III Güneş pencerede... Yanıyor demir bir çubuk.. Dışarda saat belki beş, belki altı, belki buçuk, yedi.. Gardiyan karyolayı duvara kilitledi. Adam demir iskemlede oturuyor oturuyor... Güneş düştü pencereden adamın başına vuruyor.. Dışarda saat belki on belki on iki.. İçerdeki: yürüyor duvardan duvara, duvardan duvara... Gardiyan... Pirinç çorbası, ekmek. Demek: öğle saatı çaldı öte yanda yaşıyanlara.. Ve adam yürüyor, duvardan duvara, duvardan duvara.. Yanıp söndü demir çubuk.. Dışarda saat: belki beş, belki altı, belki buçuk... Dışarda adam... Adam demir iskemlede oturuyor... Oturuyor... Gardiyan. Pirinç çorbası, ekmek. Gardiyan karyolayı indirince: içerde gece. Yatıyor adam. Gözleri düşünüyor, dişlerinin arasında bıyığı.. Dışarda ay ışığı.... IV 19... senesi eylülünün on beşinci gecesi idi.. Saat on ikiden sonra, Kalküta şehrinin varoşlarından gelen bir adam, umumî hapisanenin yüksek duvarları karşısında durdu. Tam bedir halindeki ay, gökyüzünü kaplıyan ve esen rüzgârla korkunç şekiller alıp akan siyah bulutların arkasında kâh gizleniyor, kâh meydana çıkıyordu. Şehrin varoşlarından geldiğini beyan ettiğimiz meçhul adamın durduğu mahal, umumî hapisanenin arka cephesine tesadüf etmekte olup bu cephenin üst kısmında, hafif bir ışıkla aydınlanmış, bir sıra demir parmaklıklı pencere vardı. Ay, bulutların arasından kurtuldukça, zaman zaman duvarın dibinden geçen bir süngüyü ışıldatmakta ve bu suretle meçhul adama hapisanenin etrafını devreden nöbetçilerin mevkilerini bildirmekte idi. Meçhul adamın kendisini nöbetçilere göstermek istemediğini, okuyucularımız, elbette tahmin eylemişlerdir.. Tahminlerinde yanılmıyorlar. Zira bu adam buraya Britanya İmparatorluğu zabıtasının hiç de hoş görmeyeceği bir işi yapmak için gelmiş idi. Filhakika, nöbetçiler hapisanenin köşesinde gözden kaybolur olmaz, meçhul adam cebinden bir taş parçası çıkarıp iyice nişanladıktan sonra demir parmaklıklı pencerelerin soldan üçüncüsüne fırlattı.. Taş pencereden içeriye girdi. Eğer biz, okuyucularımızla birlikte, meçhul adamın taşı atmasından evvel, mevzubahis pencereden içeriye bakmış olsaydık, şöyle bir manzaranın şahidi bulunurduk: Demir kapısının üstünde gardiyanlara mahsus dışardan sürmeli küçük bir pencere bulunan taş bir hapisane hücresi. Gündüzleri kaldırılıp zincirle duvara kilitlenen ve geceleri indirilen demir bir karyola. İşbu karyolanın üstünde, mahpuslara mahsus libası giymiş olduğu halde bir şahıs oturmaktadır. Mezkûr şahıs sık sık başını kaldırarak, kapıdaki gardiyan penceresinden gözetlenip gözetlenmediğine bakıyor, sürgünün açılmadığına emniyet kesbettikten sonra, siyah kaplı kalın bir kitabın sayfalarına bir şeyler yazıyordu. Eğer siyah kalın kitabı yakından tetkik edecek olursak görürüz ki, bu İngilizce bir İncil'dir. Mevzubahis şahıs, taş hücreye kapatıldıktan bir hafta sonra; Kayser'in hakkını Kayser'e ve Allahın hakkını Allaha vermeği ve sağ yanağına bir tokat atılırsa, sol yanağını çevirmeği talim etsin diye, bu İncil'i bir İngiliz misyoneri kendisine vermiş idi. Esasen, hepisanenin bütün hücrelerinde bu kitaptan maada okuyacak ve yazacak bir şey bulunmazdı. İmdi, ahvalini tetkik eylediğimiz şahsın, yani taş hücre mahpusunun İncil sayfalarına neler yazdığını görelim: Satırlarının başları numaralı ve bazı kelimeleri küçücük haç işaretli sayfalarda, URDU lisanıyla ve henüz kurumamış kırmızı ve taze bir kan ile yazılmış ve kitabın sık siyah matbu hurufatı üzerinde ateş gibi yanan yazılar vardı. Taş hücre mahpusu İncil kitabının iç mukavvasından kopardığı bir parçayı bükerek bir kalem haline getirmiş ve bunu sol bileğinden ince ince akan kana batırarak bu ateş gibi yanan yazıları yazmakta bulunmuş idi. İşte şehrin varoşlarından gelen meçhul adam taşı attığı zaman, taş hücrenin içindeki mahpus böyle bir işle meşguldü. Pencereden gelen taş mahpusun karyolası dibine düşmüştü. Mahpus hemen yerinden kalktı. Üzerlerine kanı ile yazdığı İncil kitabı sayfalarını kopararak taşa sardı ve taşı pencereden dışarı atıp iade etti. Şehrin varoşlarından gelen meçhul adam, taşa sarılmış kâat tomarını yerden aldı. Göğsüne soktu. Ve dünyanın en kıymetli hazinesini göğsünde taşıyan bir insan gibi, korkak, cesur ve emin adımlarla uzaklaşmaya başladı. Korkuyordu: göğsündeki defineyi alırlar diye; cesurdu: göğsündeki defineyi ölümün karşısında dahi vermemek için; emin idi: zira kaç senedir her iki ayda bir buraya geliyor, taşı atıyor ve taş, kanlı yazılar yazılı İncil sayfalarına sarılmış olduğu halde kendisine iade ediliyordu; binaenaleyh bu işe alışmış idi. Bu kanla yazılmış yazılar, Hintlilerin hakikî istiklâl ve kurtuluş cidalinde kitlelere heyecan, şuur ve hedef vermekte idi........ Taş hücre mahpusu Benerci'dir. Kitlelere heyecan, şuur ve hedef veren yazılar, vaktiyle Somadeva'nın başladığı ve şimdi Benerci'nin devam ettiği «Hindistan'ın Yirminci Asır Tarihi» isimli eserdir. Yalnız, Benerci bunu, bileğini kesip kanıyla yazmıyor.. Fakat, eğer icap etseydi, eserin bir tek satırını yazmak için damarlarındaki bütün kanını akıtabilirdi. Ve bu, pestenkerani bir lâf değildir.. Bu işi yapabilecek insanların yalnız on dokuzuncu asır romanlarında yaşadığını zannedenler, yirminci asrın isimsiz, büyük kavga kahramanlarını tanımıyorlar demektir. Benerci yazısını bileğinin kanıyla yazmıyor. Bu yazıları şehrin varoşlarından gelen meçhul adama vermiyor. Benerci yazılarını temiz beyaz kâatlara kurşunkalemiyle yazıyor. Ve bunları hapishane gardiyanlarının İngiliz dikkatlerine rağmen, dışardakilerin ellerine ulaştırıyor. NASIL?.. Taş hücre mahpusunun, senelerdir, bu işi nasıl yaptığını anlatacak değilim. Romanda da olsa, Britanya polisine hizmet etmek istemem...... V Dışarda bir bayrak gibi dalgalanırken adı, içerde O ihtiyarladı.. Her gün biraz daha camları yaşarıyor iri bağa gözlüklerinin. Her gün biraz daha siliniyor çizgileri gördüklerinin. Küreyvatı hamra azalıyor. Tasallübü şerayin. Tansiyon 26. Baş dönmesi, bunaltı. Sinir... Bir senedir yazamadı bir satır bile.. Yine fakat dışarda bir bayrak gibi dalgalanıyor adı. İçerde O ihtiyarladı.... BU FASIL BENERCİ'NİN KENDİNİ NİÇİN ÖLDÜRDÜĞÜNE DAİRDİR «Kalküta şehrinin ufkunda güneş yükseliyordu. Atları ışıktan, miğferleri ateş bir ordu bozgun karanlığı katmış önüne geliyordu. Güneş yükseliyordu.. Kalküta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . » Bunu beceremedik romantik kaçtı pek. Şöyle diyelim: «Baygın kokulu koskocaman masmavi bir çiçek şeklinde sema düştü fecrin altın kollarına...» Bu da olmadı, olacağı yok. Benden evvel gelenlerin hepsi, almışlar birer birer, tuluu şemsi, gurubu şemsi tasvir patentasını. Tuluu şemsin, gurubu şemsin okumuşlar canına.. Bu hususta yapılacak iş, söylenecek söz kalmamış bana. Buna rağmen, tekrar ederim ki ben: Kalküta'nın damları üstünde güneş güneş gibi yükseliyordu. Sokaktan bir sütçü beygirinin nal ve güğüm sesi geliyordu. Benerci sordu: — Saat kaç? — Altı... Benerci dün akşam geç vakit tahliye edildi. Hapishanenin kapısı önünde dehşetli bir kalabalık onu bekliyordu. Eğer eski sistem bir kafam olsaydı, iddia edebilirdim ki, Benerci bu yığınlarla insanı ebediyyen peşinde sürükliyebilecek kadar onlara yakın, onların canında, onların kanındaydı. Benerci'ye arkadaşları, dış mahallelerdeki apartımanlardan birinin en üst katında bir oda tutmuşlar. Benerci odasına sekiz arkadaşıyla beraber girdi. Bana: — Sen git, biraz dolaş. Sonra gelirsin, dediler. Apartımanın kapısı önünden, merkez caddelere kadar, kımıldanan, bağıran bir insan denizinin ortasında, her adımda onun ismini işiterek, dolaştım. Kalabalık yavaş yavaş dağıldı. Geri döndüğüm zaman Benerci'yi odasında yalnız buldum. Pencerenin önünde duruyordu. Saat gecenin on biriydi. Benerci: — Otur bakalım, dedi. Oturdum. Saatler geçti, saatler geçti.. Bir kelime bile konuşmadık. Ve nihayet, lambanın sarı ışığı beyazlanmağa başladı. Pencereden baktım: Kalküta'nın damları üstünde güneş yükseliyordu. Benerci sordu: — Saat kaç? — Altı. — Âlâ. — Anlamadım. — Hiç. Dinle. Bu kitabın birinci kısmında, arkadaşlarım bana: «Sen bizi sattın,» dediler. Alnımda hâlâ onların attığı taşın izi var. Halbuki ben tertemizdim. Fakat onlar haklıydı. Kıl kaldı, kendimi öldürüyordum. Fakat bu haltı yemedim. — Öyle. — Bu kitabın ikinci kısmında, Somadeva'nın ciğerleri ağzından geliyordu. Öyle ağrı çekiyordu ki, kendini öldürmek istedi. Fakat o da bu haltı yemedi. Bir kamyonun üstünde kalıbı dinlendirmeyi daha doğru buldu, değil mi? — Öyle... — Saat kaç? — Altı buçuk. — Âlâ... Dinle. Ferdin tarihteki rolü malum. Akışın istikametini değiştiremez. Yalnız tempoyu hızlılaştırabilir, yavaşlatabilir. İşte o kadar. Tarihte fert denilen nesne, keyfiyetin değil, kemiyetin üstüne tesir edicidir. Bütün bunlar senin için, benim için, bizim için bilinen şeylerdir. — Doğru. — Öyleyse, bunu şimdi benim şahsıma tatbik edelim. Birdenbire durdu. Gözlüğünü çıkardı. Mendiliyle camlarını sildi. Gözlüğünü taktı. Camların içinde büyüyen gözleri gözlerimdedir. — Devam et, Benerci, dinliyorum. — Hadisat öyle getirdi ki, ben hareketin muayyen bir inkişaf merhalesinde muayyen bir rol oynıyan bir fert haline geldim. — Doğru. — Dünden itibaren katarın başında gidiyorum. Halbuki fizyolojim berbat.. Kafam elastikiyetini kaybetti. Dönemeçleri zamanında dönemiyeceğim. Ellerim lüzumundan fazla titriyor. Akıntıda dümen tutamıyacak bir hale geldiler. Akışın temposunu hızlılaştırmak nerde? Onu yavaşlatmam muhtemeldir. İstemeden, irademin dışında, yanlış adımlar atacağım. Biliyorum, hareket belki beni altı ay sonra, bir sene sonra bir safra gibi fırlatacaktır. Fakat o beni fırlatıp atana kadar, ben ona fren olacağım. Halbuki ben kemiyette bile, bir sene değil, bir gün bile, irademin dışında, bilerekten ona ihanet edemem. Anlıyor musun? Diyeceksin ki, yanılmıyan yalnız tembellerdir, budalalardır. İş yapan, yürüyen adam yanılır. Mesele yanlışın idrakindedir. Fakat, ya bu yanılma nesnesi katarın başındaki adam için bir kaide haline gelirse. Ve o adam katarın başında gidemiyeceğini bildiği halde, yerinde durmak için bir saniye olsun ısrar ederse. Bu bir ihanet değil midir? Ben bir saniye olsun, ihanet edemem. Bu benim uzviyetimde yok... Benerci yine durdu. Sonra birdenbire gülerek: — Hem ben bu meseleyi arkadaşlarla konuştum. Hallettik. Sana haltetmek düşer, dedi. Sen saata bak, kaç? — Yedi. — Hem, bu benim mesele nevi şahsına münhasır bir iş bile değil. Galiba LAFARG'la karısı da aynı vaziyete düşmüşler, aynı işi yapmışlar. Her ne hal ise. Şu senin tabancayı ver bakayım. Pantolonumun arka cebinden tabancayı çıkardım. Koskocaman bir nagant. Benerci'ye uzattım. Aldı, masanın üstüne koydu. Tekrar gözlüğünü çıkardı. Mendiliyle camlarını sildi. Gözlüğünü taktı. Camların içinde büyüyen gözleri gözlerimdedir. — Şöyle pencerenin önünde birer cıgara tellendirelim, dedi. Cıgaraları yaktık. Topraktan fışkırır gibi bol, renkli ve ılık bir yaz sabahının ışıkları karşı pencerelerin camlarında, Benerci'nin gözlüklerinde pırıl pırıl yanıyordu. Damlar, evler, ağaçlar ve sokaklar yıkanmış gibi nemli ve tertemizdi. Konuşmuyorduk. Ağzımda, sonuna gelen cıgaranın acılığını duydum. Benerci ayağa kalktı. Cıgarasını masadaki tablanın içinde söndürdü. — Pencereyi kapat. Sen de haydi artık git. İstersen âdet yerini bulsun diye bir kere kucaklaşalım, dedi. Kucaklaştık. Arkama bakmadan kapıdan dışarı çıkarken: — Çocuklara selam söyle, dedi. Merdivenleri ağır ağır inmeğe başladım. Dördüncü kat. Üçüncü kat. Merdivenleri hızlı hızlı iniyorum. İkinci kat. Merdivenleri koşarak iniyorum. Tam sokağa çıktığım zaman, derinlerden, demir bir kapının hızla kapanması gibi tok bir ses geldi... BU KİTABIN SON SÖZÜ . . . . . . . . . . . . . . . «Kavgada kendi kendini öldüren lanetli bir cenazedir benim için: Ölüsüne ellerimiz dokunamaz. Arkasından matem marşı okunamaz.» Sen artık bu kitapta: noktaları virgülleri satırları taşımıyorsun. Sen artık bu kitapta koşmuyor bağırmıyor alnını kaşımıyorsun. Sen artık bu kitapta yaşamıyorsun. Ve Benerci sen bu kitapta: kendi kendini öldürmene rağmen benim ellerim senin kanlı delik şakağına dokunacaktır. Cenazende dosta düşmana karşı matem marşı okunacaktır: M A T E M M A R Ş I . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Çan çalmıyoruz. Çan çalmıyoruz. Yok salâ veren! Giden o biten bir şarkı değildir... O büyük bir ışık gibi döğüştü. Kasketli bir güneş halinde düştü. Çan çalmıyoruz. Çan çalmıyoruz. Yok salâ veren! Bu giden bir biten şarkı değildir ........... S O N Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
Sally Yanıtlama zamanı: Mart 30, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Mart 30, 2009 Kosmosun Kardeşliği Adına kosmosta bizden başka düşünen var mı var bize benzer mi bilmiyorum belki bizden güzeldir bizona benzer mesela ama çayırdan nazik belki de akarsuyun şavkına benzer belki çirkindir bizden karıncaya benzer mesela ama tıraktörden iri belki de kapı gıcırtısına benzer belki ne güzeldir bizden ne de çirkin belki tıpatıp bize benzer ve yıldızların birinde hangisinde bilmiyorum yıldızlardan birinde konuşacak elçimiz hangi dilde bilmiyorum yıldızlardan birinde konuşacak elçimiz onunla tovariş diyecek söze bu sözle başlayacak biliyorum tovariş diyecek ne üs kurmaya geldim yıldızına ne petrol ne yemiş imtiyazı istemeğe koka-kola satacak da değilim selamlamaya geldim seni yeryüzü umutları adına, bedava ekmek ve bedava karanfil adına mutlu emeklerle mutlu dinlenmeler adına "yarin yanağından gayrı her yerde her şeyde hep beraber" diyebilmek adına evlerin yurtların dünyaların ve kosmosun kardeşliği adına. KADINLARIMIZ Toprak öyle bitip tükenmez, dağlar öyle uzakta, sanki gidenler hiçbir zaman hiçbir menzile erişemeyecekti. Kağnılar yürüyordu yekpare meşaleden tekerlekleriyle Ve onlar ayın altında dönen ilk tekerlekti. Ayın altında öküzler başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi ufacık kısacıktılar ve pırıltılar vardı hasta kırık boynuzlarında ve ayakları altından akan toprak, toprak, ve topraktı. Gece aydınlık ve sıcak ve kağnılarda tahta yataklarında oyu mavi humbaralar çırılçıplaktı. Ve kadınlar birbirlerinden gizleyerek bakıyorlardı ayın altında geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine. Ve kadınlar bizim kadınlarımız: korkunç ve mübarek elleri ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle anamız, avradımız, yarimiz ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen ve soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki ve kara sabana koşulan ve ağıllarda ışıltısında yere saplı bıçakların oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan kadınlar, bizim kadınlarımız şimdi ayın altında kağnıların ve hartuçların peşinde harman yerine kehriban başlı sap çeker gibi aynı yürek ferahlığı, aynı yorgun alışkanlık içindeydiler. Ve onbeşlik şaraplenin çeliğinde ince boyunlu çocuklar uyuyordu. Ve ayın altında kağnılar yürüyordu Akşehir üzerinden Afyon`a doğru. MEMEDE SON MEKTUBUMDUR Bir yandan cellatlar girdi araya, Bir yandan, oyun etti bana bu mendebur yürek, Nasip olmayacak Memed'im yavrum, seni bir daha görmek. Biliyorum, buğday başağı gibi delikanlı olacaksın, ben de öyleydim gençliğimde, kumral, ince, uzun; gözlerin ananınkiler gibi kocaman, bazen de bir parça bir tuhaf mahzun; alnın alabildiğine aydınlık; herhalde sesin de olacak - berbattı benimkisi - türküler döktüreceksin yanık mi yanık... Konuşmasını mı bileceksin - ben de becerirdim o işi sinirlenmediğim zamanlar - bal damlayacak dilinden. Vay, Memet, kızların çekeceği var senin elinden. Müşküldür babasız büyütmek erkek evladı. Ananı üzme oğlum, ben güldürmedim yüzünü, sen güldür. Anan, ipek gibi kuvvetli, ipek gibi yumuşak; anan, nineliğinde bile güzel olacak onu ilk gördüğüm günkü gibi, Boğaziçi’nde, on yedisinde ay ışığı, gün ışığı, can eriği, dünya güzeli. Anan, ayrıldık bir sabah, buluşmak üzre, buluşamadık. Anan, anaların en iyisi en akıllısı, yüz yıl yaşar inşallah... Ölmekten, oğlum korkmuyorum, ama ne de olsa iş arasında bazen irkilip ansızın, yahut yalnızlığında uyku öncesinin günleri saymak biraz zor. Dünyada doymak olmuyor, Medet, doymak olmuyor... Dünyada kiracı gibi değil, yazlığa gelmiş gibi de değil, yaşa dünyada babanın eviymiş gibi... Tohuma, toprağa, denize inan. İnsana hepsinden önce. Bulutu, makineyi, kitabi sev, insani hepsinden önce. Kuruyan dalın sönen yıldızın sakat hayvanın duy kederini, hepsinden önce de insanın. Sevindirsin seni cümlesi nimetlerin sevindirsin seni karanlık ve aydınlık, sevindirsin seni dört mevsim. ama hepsinden önce insan sevindirsin seni. Memet, memleketler içinde bir şirin memlekettir Türkiye, bizim memleket, insanı da, su katılmamışı, çalışkandır, ağırbaşlı, yiğittir, ama dehşetli fakir. ............. ............... Memet, ben dilimden, türkülerimden, tuzumdan, ekmeğimden uzakta, anana hasret, sana hasret, yoldaşlarıma, halkıma hasret öleceğim, ama sürgünde değil, gurbet ellerde değil, öleceğim rüyalarımın memleketinde, beyaz şehrinde en güzel günlerimin. Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
fotonkedi Yanıtlama zamanı: Nisan 2, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Nisan 2, 2009 hoş geldin bebek yaşama sırası sende senin yolunu gözlüyor kuşpalazı boğmaca kara çiçek sıtma ince hastalık yürek enfarktı kanser filan işsizlik açlık filan tiren kazası otobüs kazası uçak kazası iş kazası yer depremi sel baskını kuraklık falan karasevda ayyaşlık filan polis copu hapisane kapısı falan senin yolunu gözlüyor atom bombası falan hoş geldin bebek yaşama sırası sende senin yolunu gözlüyor sosyalizm komünizm filan. 10 Eylül 1961, Laypzig http://video.alisko.org/insan-haklari-evrensel-beyannamesi/ Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
chris Yanıtlama zamanı: Ağustos 10, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Ağustos 10, 2009 Nâzım Hikmet'in Dizeleriyle Sosyalizm sosyalizm, yani şu demek ki, dayı kızı, sosyalizm, senin anlayacağın yani, el kapısının yokluğu değil de imkansızlığı. ekmeğimizde tuz, kitabımızda söz, ocağımızda ateş oluşu hürriyetin, yahut, başkası yel de, sen yaprakmışsın gibi titrememek, bunun tersi yahut... sosyalizm, devirmek dağları elbirliğiyle, ama elimizin öz biçimi, öz sıcaklığını yitirmeden. yahut, mesela, sevgilimizin bizden ne şan, ne para, vefadan başka bişey beklemeyişi... sosyalizm, yani yurttaş ödevi sayılması bahtiyarlığın, yahut, mesela, -bu seni ilgilendirmez henüz- esefsiz, güvenle, emniyetle, gölgeli bir bahçeye girer gibi girebilmek usulcacık ihtiyarlığa, ve hepsinden önemlisi, çocukların ama bütün çocukların, kırmızı elmalar gibi gülüşü... ... Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
OkanTag Yanıtlama zamanı: Kasım 30, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Kasım 30, 2009 Verilen tüm bağlantılar bozuk. Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
piskopat Yanıtlama zamanı: Kasım 30, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Kasım 30, 2009 sen benim sarhoşluğumsun ne ayıldım ne ayılabilirim ne ayılmak isterim başım ağır dizlerim parçalanmış üstüm başım çamur içinde yanıp sönen ışığına düşe kalka giderim şiirleri ezbere okuyan insanlara çok özenirim ben de bi bunu ezbere biliyorum yazıldı mı daha önce göremedim Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
chris Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 http://img710.imageshack.us/img710/4800/68498388.png Arşiv içerisindeki şiirler: Ak Karanfil Akşam Gezintisi Angina Pektoris Bahri Hazer Bor Oteli Büyük İnsanlık Büyük Taarruz 1 Büyük Taarruz 2 Büyük Taarruz 3 Ceviz Ağacı Doğum Dörtlük Dünya Dostlarım ve Toprak Gecenin Saat Biri Giderayak Güz Haber Hasret İstanbul'dan Mektup Japon Balıkçısı Kar Kesti Yolu Kerem Gibi Kıyıdaki İhtiyar Kız Çocuğu Masalların Masalı Mavi Liman Memet Memleketim Merih'e Giden Cosmos Münevver'in Doğum Günü Nikbinlik Ruhun Salatalık Salkım Söğüt Sen Sofra Stransium 90 Türk Köylüsü Türkü Unutma Uyanış Vapur Yaşama Dair 1 Yaşama Dair 2 Yine Yağmur Üzerine Yirminci Asra Dair http://img686.imageshack.us/img686/1457/nazmhikmetkh4.jpg Buradan indirebilirsiniz. 1 Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
psiozzy Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 Süper paylaşım olmuş chris , eline sağlık 1 Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
OkanTag Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 Çok sağol. (: Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
chris Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 Paylaş Yanıtlama zamanı: Aralık 5, 2009 rica ederim.dilerim ki siz de beğenirsiniz. Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
cuRsed Yanıtlama zamanı: Ocak 28, 2010 Paylaş Yanıtlama zamanı: Ocak 28, 2010 PİRAYE İÇİN Ne güzel şey hatırlamak seni; ölüm ve zafer haberleri içinden, hapiste ve yaşım kırkı geçmiş iken... Ne güzel şey hatırlamak seni: bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin ve saçlarında vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının... İçimde ikinci bir insan gibidir seni sevmek saadeti... Parmaklarının ucunda kalan kokusu sardunya yaprağının, güneşli bir rahatlık ve etin daveti: kıpkızıl çizgilerle bölünmüş sıcak koyu bir karanlık... Ne güzel şey hatırlamak seni, yazmak sana dair hapiste sırtüstü yatıp seni düşünmek: filanca gün, falanca yerde söylediğin söz, kendisi değil edasındaki dünya... Ne güzel şey hatırlamak seni. Sana tahtadan bir şeyler oymalıyım yine: bir çekmece bir yüzük, ve üç metre kadar ince ipek dokumalıyım. Ve hemen fırlayarak yerimden penceremde demirlere yapışarak hürriyetin sütbeyaz maviliğine sana yazdıklarımı bağıra bağıra okumalıyım... Ne güzel şey hatırlamak seni: ölüm ve zafer haberleri içinden, hapiste ve yaşım kırkı geçmiş iken... NAZIM HİKMET Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
Önerilen Mesajlar
Sohbete katıl
Şimdi mesaj yollayabilir ve daha sonra kayıt olabilirsiniz. Hesabınız varsa, şimdi giriş yaparak hesabınızla gönderebilirsiniz.