Sabahın körü çocukları

Wake up....

Son uyanışımın üzerinden 38 saatten fazla zaman geçti. Hala gözüme uyku girmiyor... Zamanı yitirdim, dünyayı da kaybedeceğim ellerimin arasından. Zorlayarak gözlerimi kapattığımda ne ben varım ne de dünya... Ne bir yaşam ne bir doğa...

Ben de uyuyorum surekli. Ne kadar gec uyanırsam ne kadar cok uyursam uyuyaym uyuyorum. Uykuya doymuyorum. Sanrım artık en iyi care uyumak benim icin

Ha sabahın körü, ha elinin körü ne fark eder... Bir anormallik var sonuçta...

Ha sabahın körü, ha elinin körü ne fark eder... Bir anormallik var sonuçta...

Bir paranormallikte var sanki..

Sabahı bekleyen çocuklara...

Bu da benden gelsin o zaman.6 yıl ne çabuk geçmiş ya.

Bundan yıllar yıllar önce, Antalya'da Aqualand'de çalışıyorum, havanın çok sıcak olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Bir İngiliz çift, Adam isminde bir çocukları var, ufak ve dalgıç elbisesi içinde mavi gözlü bir yumurcak. Anlamam ama; olsun en fazla 2 yaşında. Çocukları pek sevmem, özelliksiz olanları yani, yani çoğunu. Bu çocuk; o bedene sıkışmış bir büyük gibi ama aynı zamanda da yaşının enerjisinde garipçe. Neyse uzatmayayım; kanım kaynadı Adam'a ve gittim kendi ellerimle dondurma standından, güzel renkli bir külah hazırladım ve fotoğraf çektirmeyen ben, Adam kişisiyle bir de fotoğraf çekindim elin İngilizine... Adam hayatında ilk defa dondurma yiyecekmiş, öyle dedi anası ve Adam bunu der demez takribi ağzına doğru külahı yüzüne yapıştırdı. Dondurma topları yanaklarına yapışıp, külahtan kayıp yere düştü. Adam yüzüme baktı, ifadesi dün gibi aklımda, anası şaşkın, ben gülüyorum... Bunu niye anlattım; çünkü şuan Adam gibi hissediyorum...

Konuştuğum insanlar duvar gibi; bense hala eline geçen ilk kalemle manasız resimler çizen o çocuğum. İnsan açlığı çekmiyorum ama; ağzımdaki kireç tadını silecek bir yudum su lazım...

Bu gece yazmayacağım bir şey, diğer geceler de kim bilir. Yine yavaş yavaş soğuyorum her şeyden, malum mevsimsel, neyse ki kışı rahat rahat geçirecek hüzün biriktirdik bu sene...

Kıymetini bilemediğimiz bir yalnızlığımız var. Ben seninle olmayı özlüyorum, film seyretmeyi, çay demlemeyi, beceriksiz kahve girişimlerimizi. Beraber olamıyoruz, insanların içinde unutuyoruz birbirimizi, görmezden geliyoruz, yok sayıyoruz küstahça. Sen hep kaçıp gidelim eve diyorsun, ben oturup kalıyorum. Alışamıyoruz topluma, alışamayacağız da biliyorum...

Başımızın dönmesi geçsin diye bekliyoruz. Leyla çarpıyor bizi. Bak ne çalıyor; dünyanın en güzel sesinden, en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey...

Kendini çok sevenlerin suçuydu mahkum olmak ucuzun birine. Çimenlere basmayın diyorlardı, biz çiçekleri seviyorduk. Biri derdi papatya, diğeri güzel bir hanımın eli. Ne güzel kokuyor her yer duyuyor musun?

Elimiz sigara tuttuğundan beri adam olmayı öğrenmiştik. Büyümüştük ne de olsa. Hele bir de derin derin çekip, boşluğa doğru üfledik mi dumanlarımızı, biz tam oluyorduk işte...

Şaşıp kalıyoruz aklı çalışan insanları gördüğümüzde. Oysa öyle normal ki bu bizde. Ama çıkmıyoruz topluma işte, çıkamıyoruz değil, o bir acizlik belirtisi. Çıkmıyoruz, her şey tenezzül meselesi. Hayatın gölgesinde dinlenen çocuklarız biz.

[video=youtube;cX6T-odtbsY]

Leyla'ya beş kala...

"sorun nedir?" diye sormuş adam,

kadın susmuş,

adam susmuş

sanki konuşmak büyük suçmuş...

Evet, suçmuş konuşmak. Çünkü; hayalperestmiş adam. Bir şeyler yaratırmış kafasında ve ona inanırmış. Ülkenin orta yerinde, en yakın denize binlerce kilometre uzakta bir yerlerde, ufukkta gördüğü fabrikayı gemi sanarmış. İnanmazmış kimsenin dediğine, sabah erkenden evden kaçıp onu görmeye gidermiş. Yakalanıp eve kapatılırmış, dayak yermiş. Camlardan "kaptaaaaaaaan" diye bağırırmış çocukken adam... Böyle bir adamla gerçekten kim konuşabilir ki?

lolipopum nerede baba...lolipopum...

bıla bıla bıla ve br takım takımsızlıklar

Bugün dedim ki kendi kendime; "sessizlik güzel şey..." Bilemezsin ne çıkacağını, gizemlidir yani, çekicidir. Sonra sen hayal kurarsın, bir takım melodiler çalmaya başlar kafanda. Mesela; bende hep moonlight sonato çalmaya başlar hemen, ardından pat!!! bir ses çıkar. Çok güzel bir kadından çıkan, davudi bir erkek sesi gibi, şık bir enstrümanın akortsuz çalışı gibi ya da karlı bir kış sabahında yüzüne vurduğun ilk su gibi hani. Sonra o piyanonun tuşları tek tek fırlamaya başlar ve Beethoven kanlar içinde yere yığılır...

Dedim ya; sessizlik güzel şey arkadaş, konuşmak her şeyi halletmez. Kaldı ki; ben yürümeden önce konuşmuşum mesela, hatta o kadar geç yürümüşüm ki; sakat sanmışlar beni. Elbette varmış bir sakatlık ben de ama; daha işlevsel organlarda. O yüzden çocukken hiç 1-2-3 tıp!!! oynayamadım ben mesela. Çocuk hiç susar mı ? Çocuklar konuşarak büyümeyi öğrenirler ve büyüdükçe de unuturlar susmayı. "Söz gümüşse, sükut altındır" sözü buradan gelir zaten. Kısacası; bir Leyla ile Mecnun klasiğinde de dediği gibi;

-Ağızdan çıkanla kulağın tuttuğunu hiç göremezsin...

Güneşin doğduğu zamanda neden kör diyoruz?

Neyse neyse, geçelim bu konuları, biraz müzik dinleyelim.

Eveeet en son neye değinmiştik "sessizlik". Tamam güzel şey sessizlik, müzikler, hayaller falan. Herkes aklının oranı kadar özgür bu sahnede yani. Hiç bir canlı eksikliğini duymaz bilmediği bir ihtiyacın. Yani ihtiyaçların, senin çapınla doğru orantılı öyleyse değil mi? O zaman kim belirliyor bu çapın değerini, büyük müyüz, küçük mü? Toplum dediğin; bir kesme şekerin etrafına toplanmış karınca sürüsü. Abarttık mı? Yoo... Adama sormazlar mı peki "çapın ne?" Pi sabit zaten, siz de bi sabit durun!