Depresyon

Sürekli girilen çıkılan birşey değildir kendi yorumumca, siz hayatta olduğunuz sürece varlığını koruyan, olduk olmadık yerlerde hortlayan, büyüyen, küçülen bir enfeksiyon gibi daha çok. Kendi depresyonumdan anladığım şey bu oldu en azından. Yıllardır yaşadığım şeyi geçici bi melankoli sanmamdan sonra depresyonda olduğumu eninde sonunda uzmanına görüşüp kabul ettim. Tamamen bir hastalık nasıl kapılıyor ise bununda vücudunuza bir şekilde nüfuz ettiğini düşünüyorum. Belkide kendiliğinden içinizde oluşuyordur 😛 . Tekrardan hortlayan psikozum ve intihar yatkınlığıda bunun cabası oldu. Varoluşsal sancılar, doğumdan beri boğuştuğum sağlık problemleri ve yalnızlık beni buna itti diye düşünüyorum. 

Bu ağır bunalım durumundan ve ölüm düşüncelerinden kurtulmak istiyorum. Eğer kurtulmuş olursam bu yazıyı okuyup sırıtabilmek içinde bunu kendime not olarak değil gnoxise yazıyorum  

On 6/9/2025 at 12:10 AM, Novaedex said:

Sürekli girilen çıkılan birşey değildir kendi yorumumca, siz hayatta olduğunuz sürece varlığını koruyan, olduk olmadık yerlerde hortlayan, büyüyen, küçülen bir enfeksiyon gibi daha çok. Kendi depresyonumdan anladığım şey bu oldu en azından. Yıllardır yaşadığım şeyi geçici bi melankoli sanmamdan sonra depresyonda olduğumu eninde sonunda uzmanına görüşüp kabul ettim. Tamamen bir hastalık nasıl kapılıyor ise bununda vücudunuza bir şekilde nüfuz ettiğini düşünüyorum. Belkide kendiliğinden içinizde oluşuyordur 😛 . Tekrardan hortlayan psikozum ve intihar yatkınlığıda bunun cabası oldu. Varoluşsal sancılar, doğumdan beri boğuştuğum sağlık problemleri ve yalnızlık beni buna itti diye düşünüyorum. 

Bu ağır bunalım durumundan ve ölüm düşüncelerinden kurtulmak istiyorum. Eğer kurtulmuş olursam bu yazıyı okuyup sırıtabilmek içinde bunu kendime not olarak değil gnoxise yazıyorum  

O intihar düşünceleri beni bir an bıraktı sanmıştım, hayatımın son 10 yılını öyle güzel yaşadım ki, oysaki her şey birer ilizyonmuş gibi geliyor, kurtulduğum sandığım depresyonum ve intihar düşüncelerim sanki pusuda yatmış beni bekliyorlarmış, depresyona ne kadar girmek istemesemde yaşadığım travmatik olaylar neticesinde artık dayanacak gücüm kalmadı. Lakin ölüm arzulayınca gelmiyor, çünkü bir bakmışsın intihar bile bir lüks haline gelmiş oluyor. Kendi seçimin sandığın şey bile artık senin seçimin olmaktan çıkmış oysaki . . .

11 hours ago, Rapit said:

 

O intihar düşünceleri beni bir an bıraktı sanmıştım, hayatımın son 10 yılını öyle güzel yaşadım ki, oysaki her şey birer ilizyonmuş gibi geliyor, kurtulduğum sandığım depresyonum ve intihar düşüncelerim sanki pusuda yatmış beni bekliyorlarmış, depresyona ne kadar girmek istemesemde yaşadığım travmatik olaylar neticesinde artık dayanacak gücüm kalmadı. Lakin ölüm arzulayınca gelmiyor, çünkü bir bakmışsın intihar bile bir lüks haline gelmiş oluyor. Kendi seçimin sandığın şey bile artık senin seçimin olmaktan çıkmış oysaki . . .

haklısın, sanki hortlayacak yer arıyor gerçekten bu düşünceler. ama doğal gayet. ve intiharın benim için lüks haline gelmesini sen böyle bi terim kullanmasaydın farkedemezdim sanırım teşekkür ederim  hayatımın kontrolü gittikçe elimden kayıyor ve bende seyrediyorum. yolculuğunda bol şans diliyorum sana

On 6/23/2025 at 3:06 PM, Novaedex said:

haklısın, sanki hortlayacak yer arıyor gerçekten bu düşünceler. ama doğal gayet. ve intiharın benim için lüks haline gelmesini sen böyle bi terim kullanmasaydın farkedemezdim sanırım teşekkür ederim  hayatımın kontrolü gittikçe elimden kayıyor ve bende seyrediyorum. yolculuğunda bol şans diliyorum sana

Şöyle izah edebilirim, bir kadına aşık oldum ve oda bana aşık oldu, biz 2016 da evlendik, harika bir 10 yıl yaşadık birlikte, her şey öyle güzel gidiyordu ki ve eşim hamile kaldı, doğumuna tam 2 hafta kalmıştı ve 23 mayıs 2025 cuma akşamı saat 20:00 civarında evde bir anda fenalaştı bir sancı girdi, doğum sancısı sanıp hemen hastahaneye kaldırdık, acil sezeryana almışlar, doğum servisinde beklememi söylediler, bekledim bekledim ve bekledim, sonra ameliyathanenin önüne çağırdılar, doktor eşimin aort aneverizması yani ana damarının içeriden yırtılmış olduğunu ve bu yüzden fenalaşmış olduğunu söyledi ve bana %90 masada kalacağını söylediği o an hala kulaklarımda, hayatımın aşkı ve delicesine birbirini seven 2 kişi sadece bir çocuk sahibi olmak istemişti, bebeğimin kan yuttuğunu ve doğumda ölü doğduğunu söyledi, kalp masajı ve müdehale sonrası canlandırdıklarını ama oksijensiz kalması sebebiyle beyninde hasar kalabileceğini söylediler, ve 3.5 saatlik ameliyatın ardından eşimin vefat ettiğini söylemeye geldiler, çıldırmak üzereydim, hayatta güzel olan şeyler nadirdir ve o nadide kişiyi ben o gün kaybettiğimi öğrendiğim o an, çılgınca aşık olan 2 kişi ve yaşanan bu durum, bebeğimin kısmi felçli olacağı ve zihinsel engelli kalacağını söylediler. İçinde bulunduğum duruma empati kurmanızı asla istemiyorum, neyseki bebeğimin durumu şu an iyi fiziksel hiç bir sorun yok, beyin içinde sürekli kontrol gidiyor ve MR görüntüleri temiz çıktı. Şimdi lüks olan kısmına geliyorum; Hayatımın büyük aşkını kaybetmenin verdiği acı ve ızdırabın boyutunu size anlatamam sadece dilediğim şey ölmekti ve onunla birlikte gömülmekti, 40 günü geçti ve hala ölüm düşüncesi bana öyle sıcak geliyor ki, bebeğimi kaybetseydim kesinlikle intihar ederdim ama şu an minik bebeğimle başbaşa kaldım ve bir erkek için bu durumun zorluğunu hayal edebilirsiniz ancak, şimdi ben intihar etsem minik bebeğimde babasız mı kalacak ? İşte intihar etmek böyle büyük bir lüks benim için ve ben o lükse erişemiyorum ve eşimin ışığı ve sevgisini bebeğime aktarmaya çalışıyorum. İşte ölüm istenince gelmez dedikleri böyle bir şey, ben yaşarken ölmüş haldeyim ve bana ihtiyacı olan minik bebeğimle birlikteyim, şimdi ölüm sizce bir lüks değil mi?