Özeleştiri Yap

İlk forum oyunu konum bu olsun.

Olay basit; tarafsız bir gözle kendine baktığında rahatsız olduğun, ya da eleştirdiğin yanların neyse onları yazabilirsin buraya. Yazmak, değişim için bir adım olabilir...

"Çok vefasızım, kimseyi arayıp sormuyorum, bazen haftada 5 kez aradığım birini bir bakmışım aylarca aramamış, bana gelen telefonları hep yanıtsız bırakmışım. Sebebi nedir diye sordum kendime. Galiba mutsuzluktan, ya da kaybolma isteği taşıyorum içimde. Ya da her an ulaşılır olmak kaygı verici bir durum benim için..."

''Arayıp soracak fazla kimsem yok,olsada kimseyi aramam sormam,hergün özeleştiri yaptığım başka bir gün,yalnızlık doğama işlemiş,çoğu zaman karşımdakinin ne dediğini anlamıyorum ama karşımdaki anladığımı sanıyor,sanırım algılarım bozuk,hayat yinede güzel''

Bazen çok gamsız oluyorum ve bazende tam tersi saçma sapan şeyleri bile aşırı umursuyorum. Kafamda bir sürü şey var ama onları gerçekleştirecek enerjim yok -_- . Bir çok şeye ilgi duyduğum için birisi üzerinde kendimi geliştiremiyorum. Yani dengesizlik beni bitiriyor, kısa sürede çözüm bulmalıyım.

Abra, bu da sana gelsin...

Teşekkürler hiç flörtüm olmamıştı :blink:

Çok fazla fedakarlık yapıyorum ayarını tutturamadığım için sonra ben üzülüyorum."Fazla fedakarlık, fazla vefasızlık getirir." derler. Sanırım benim sorunum ayarı tutturamamakta

Fazla duygusalım o kadar.

Kendini beğenmişim. Bağlı olmak yerine bağımlı oluyorum. Kendimi beğeniyorum ama sevmiyorum. Fazla düşünüyorum, fazla umursuyorum ve bazen çok kör olabiliyorum.

Öz eleştiri mi ? , hiç sevmem .

Bir öz eleştiri denemesi ...

Aşırı cıvık birisiyim , hiçbir zaman sert biri olamadım , istediğim biri gibi olamıyorum olmuyor maalesef . Sonracıma güçsüzüm , bazı şeyleri kafama çok takarım , sinirimi bozan biri olunca tüm enerjim düşer . Kinciyimdir biraz ,hani beni öfkelendiren kişi özür dilemedikçe kan kusarım ona karşı :nea:ne iğrenç insanmışım ben bee !

Odamda her zaman çıplak takılma , sabah kahvaltı etmeden kahve içme ve okula scooterlım la gitme alışkanlıklarımdan dolayı . Çevremdekilerin pek benimseyemediği bir şahsiyetim . Ulan ne olmuş alayınız obsesif zaten ..

Diğerlerini burada söylemesem daha iyi .

Herşeyi daha özgürce analiz edebilmek için beynimdeki sınırlamalardan kurtulmak istedim fakat sonuç o kadar da hoş olmadı . Tanrı inancı, toplumsal kurallar ve etik anlayışı insanları sınırlar. Sonuç olarak bir şeyin doğru olduğuna inanıyorsam yapmayacağım hiçbir şey yok. Çoğunluğun çıkarları uğruna azınlığı harcayanlardanım. Aslında herşeyi toplumsal fayda, sonrasında ise şahsi çıkarlarıma göre yaparım. Karşı tarafın duygularını, hayatını zerre kadar umursamam. Gerçi bu pek itiraf sayılmaz. Veli toplantısında bile veli benim çocukla neden ilgilenmiyorsun zeki olanlara önem veriyorsun dediğinde, senin gerizekalı çocuğun üç beş şey fazla öğrensin diye zeki çocukların burada harcanıp gelecekte işçi olmalarına izin vermem demiştim . Gerçi en azından içinde hırs olanlara değer veririm ama öteki insanları sadece böcek olarak görüyorum yetişkinlerde dahil. Sadece hayatta kalan, ortalıkta amaçsızca dolanan kakalaklar. Ben her zaman ukalaydım. Bu genetik bir özelliğimiz zaten. Diğer insanların ne düşündüklerini anlamasam da neden öyle olduklarına hiç anlam veremiyorum. Ve tüm bunlara rağmen insanlarla aram çok iyi olmasını hiç anlamıyorum. Beni gören çocuklar senden korkmuyor mu diyor ama tam tersi bildiğin tepeme çıkıyorlar lan. Etrafımdan bücürler hiç ayrılmıyor zaten. İdarecilik yaparken benim okulumda görev yapan öğretmenlerin benim arkamdan iyi konuştuklarını duymam daha büyük şaşkınlıktı benim için . Sanırım en temel şey adil olmak. Duygusuz bile olsan, adil olana insanlar saygı duyuyor.

Herşeyin en popüler ve ilgi görenini isterim, insanlar dahil. Bir ortamda ki popüler insanlarla arkadaş veya sevgili olmak zorunda hissediyorum kendimi, hedefim her zaman baki dir güçlü olanla sevgili ol her kapı açılsın ve güçsüzleri bir piyon gibi yıkmak oldukça zevkli..

Asosyal ve kindar olduğum doğrudur. Sorunum beni seven insanları görmezden gelip her zaman nankör olanlara yakınlaşma çabam ve hiç konuşmuşluğum olmayan, tanıdık olmayan insanlardan bile nefret edebilirken bana nankör davranan yontulmamış zatlardan nefret edememem. Belki de doğru olan yalnızlığı iç sesimle paylaşmaktır. Çıkar ilişkilerine dayanan dostluklardansa karşılıksız sevgi sunan bir evcil hayvanı tercih ederim.

Mükkemmelliyetçilik takintim hat safhada ve korkunc rahatsizim bu durumdan. Şu gunlerde en buyuk sorunum bu. Nasil yenecegime dairse hicbir fikrim yok.

HEr olaya fazla anlam katıyorum ve ince ayrıntısına kadar inceliyorum

Bişeyin sonunu oakdar çok düşünüyorum ki başını unutuyorum

Ayrıntılara çok dikkat edip asıl olayın durumun ciddiyetini anlayamıyorum

Herşeye gülüyorum ama en çok ağlayan ben oluyorum

Kimseye oturup içimi dökemiyorum yalnış anlaışmakdan korkuyorum

Ve daha niceleri

Çabalamıyorum, birçok amacımı terk ettim...

Kendi kendime söylediğim çok yalan var . Söylediğim ağır yalanlar . İnsanlara acısını paylaşıyorum yüzümü gösterip aslında umrumda bile olmadığını onlara söyleyemiyorum.

Kendimde anlayamadığım 'sosyopat' kişilik bozukluğu var . İnsanlara bakışım çok farklı hepsi ürküyor benden ama asla cesaretim yok fakat kendimi beğenmişliğim ağır basıyor. Kendime baktığımda kendimen iğreniyorum. Ama bi yandan da ilgimi çekiyor diğer insanlarda öyle .

Bir sürü insanın boğazını kesmeyi düşündüm . Hepsi lime lime etmeyi ama kimseye öyle bir deneyimde de bulunmadım sadece masum surat ifadesi yaptım. Ama bu ben değilim ve hala özümü bulamadım.

Dışarı çıktığımda insanlarda gordugum daha doğrusu goremedigim o ışığı görme umuduyla her geçen gün insanlara laf anlatmaya çalışıyorum fakat nafile insanlar her ne kadar ugrasirsam ugrasayim laf söylemiyorlar belki de bu yüzden tanrı kompleksi olan biriyim sonuçta bir çok kişi sadece tanrisini dinleyerek iyi bir şeyler yaptigini düşünüyor ve bu yüzdendir ki yani tanrı kompleksimden dolayı tip okumayi su aralar kendime görev edindim. Ayrıca bazen tüm insanlığı yok tek tek işkence ile yok edesim geliyor.

İnsanlar iyi niyetimi suistimal edip geizekalı olduğumu düşünerek beni kullanıyor.her şeyi görüyorum fakat hiçbir şey çaktırmıyorum. Nedenini ben de bilmiyorum. Cesaretim mi yok ? Kırmaktan mı korkuyorum ? Aksi tavırları olan bir insan olmak mı istemiyorum ? Yoksa insanları çok mu basit buluyorum ?

Sürekli kaybetmeye devam etmemek için değişmem lazım biliyorum ama bu benim yapıma ters. Böyle saf geldim saf gidicem sanırım. Offf !

Kendime hic değer vermiyor ve cok cabuk güveniyorum... yani kullanılmaya cok müsaİt bir karakter oldugumu düsünüyorum...

Tanımadıgım birisi icin riskler alıyorum. Cok gereksiz ama yapıyorum...

Cabuk ısınıyor ama cabuk soğuyorum. Basta alışamadığım bir insana bir daha ısınamıyorum. Basta ısınıp sonradan soğudum insana da ne yaparsa yapsın bir daha ısınamıyorum. Kin beslemiyorum ama yaptıgı herşey itici geliyor. Konuşmasından rahatsızlık duyuyorum.

İsin kötü tarafı duygularımı belli edememem... sanırım bu yuzden hep yanlıs anlasılıyorum...

Çok bağırıyorum çünkü bağırmayı seviyorum :/ ayrıca boğaza harcamayı seviyorum ve tembelim. Ama bir işe bir başladım mı,kimse durduramaz

İkindi güneşi beni anksiyete krizine sokuyor... Hafif turuncu ışınlar göğsümü daraltıyor... Çok fena... Serin, alacakaranlık bir mahsene ihtiyacım var...

Edit: Boş konuşa yazıyorum sandım bunu, konuyu okurken karıştırmışım...

Tembel,Manyak,Dengesiz,Hayalperest kimseyi arayıp sormaz , kendi kendini dışlar , bir dahakine yapacağım dediği şeyler arasında kaybolmuş biri birazda özgüveni eksik gibi duruyor ama kendine göre bir çekiciliğide var şimdi, öpüyorum seni alınma yok aramızda

Özellikle kendisine karşı fazla mükemmeliyetçi, başka insanlara karşı fazla yumuşak ya da bundan kaçınmak için soğuk, empati yaparken bazen ipin ucunu kaçırıyor, hayalleri ve idealleri uğruna her şeyi kenara atabilecek kadar deli ama bir o kadar cesaretsiz, fiilen olmasa da ruhen sürekli yalnız ve hatta bu yalnızlıktan zevk alır durumda, ilgi alanları çok dağınık v bazen (ne bazeni çoğu zaman) lakayt insanlardan hiç hazzetmiyor... Özünde iyidir ama..