Yitiş-Yitiriş-Yitiriliş

Deniz insanların altından geçiveriyordu usulca.İnsanlar devedikenleri gibi dikildikçe dikiliyorlardı.Yanlış bir durakta inmem içten bile değildi oysa,uzaklarda bir kral,son kalesinin enkazıyla tanışıyordu.Yenilgiyi tadanların acısı ne de büyüktü bir zamanlar...

Hayat adil değil,sana bunu kim söylemişse,yalan söylemiş küçüğüm.Hiç bir kötü insanın yaptığı,ceza bulmaz buralarda.Hem filmin sonunu söylemek gibi olmasın ama,kötüler her zaman daha çok sevilmiştir.

Hangi vapurdayım ben?Yanımda kalp krizi geçirip ölenler kim?Deniz neden durmadan geçiyor altımızdan?

Duygular kelimelere döküldüklerinde gerçekten de tüm anlamlarını yitirirler mi?

Bir gün sevmek deyivermiş biri,bir başkası çıkıp nefret demiş,öbürü hırs,diğerleri hep bir ağızdan cesaret diye bağırmışlar.Uzakta küçük bir kız çocuğu duymuş bunları;

Ölüm;

diyebilmiş sessizce,bu işin sonu ölüm....

Ve ağlamış.İnanırmısınız bilmem,ama ben o kızın gözyaşlarında doğdum işte.Küçük bir yüreğin korkudan kasılmasıyla salıverilen gözyaşlarında.İşte bu yüzdendir ki bu kadar tuzlu geliyorum size.

Her hikayenin bir kahramanı olmak zorunda sizin dünyanızda.Kahramansız hikayeler prim yapmıyor.Neden hep kendini yerine koyabilecek bir kahraman arar insan?

Amerikan rüyasında bir jazz solisti olmak istiyor biriniz,biriniz soğuk savaşta casus.Kiminiz öldürmek bile isteyebiliyor zaman zaman.

Şöyle bir çıksam sokağa,otomatik tüfeğimle nefes alan herşeyi kana bulayıversem diyor bazılarınız,ben duyuyorum.

İtiraf edeyim,ben sokuyorum onların aklına bu fikri.Ölüm yetiştiriciliği yapmak savaş çığırtkanlığı yapmaktan çok daha asilce geliyor.

Ve bir gün ben susarsam,bilin ki düşünüyorumdur.İşte o gün korkun benden,hiç korkmadığınız kadar korkun.Kendinize itiraf edemeseniz bile korkun.

Yitik bu kelimeler,evren nasıl da yutuveriyor beni,heyhat...

Yalan söyledim size.Ben o gözyaşlarında doğamadım hiç bir zaman,yanlış durakta inmek istediğim zamanlarım olduysa da cesaret edemedim asla.O kral varya,hani son kalesinin yasını tutan.İşte ben oyum aslen.Ruhum bedenimi yırtmaya çalışıyor nicedir,nafile çabalar ama acıtıyorlar.

Ben bu gün,bir zamanlar huzur bulduğum son yerde bile artık huzur bulamadığımı gördüm.İnanmaz gözlerle,sağır ağızlarla bakmayın bana.Hiçbirşey olmadı,aklımı da büsbütün kaçırmış değilim.Ama artık burası bile benim evim değil.Yeryüzü yüzüme tükürsün ki değil.Eskisi gibi değil hiçbir şey.Şöyle bir bakıyorum;kimse değişmemiş.Öyleyse ben mi değiştim?Ben kim oluyorum Tanrı'm!Ben ne oluyorum söyle bana,bana neler oluyor böyle?Bir zamanlar yaralarımı sarmak için sığındığım bu dalga tutmaz liman,şimdi neden keskin keskin batıyor bana?

Ben birşeyler daha kaybettim bu gün.Vuslat ümidiydi o şey.Son kırıntılarından biri yani ümidin.Gitti giden....gitti giden....

Ve gerçekten de:

"Artık tekin değil hiç bir tavan arası"

Çocukluğuma dair herşey yerli yerinde oysa ben her gelişimden farklı olarak çocukluğumu bulamıyorum burada.Yoksa içimdeki Peter Pan da beni terk mi etti dayanamayıp?

Hani eskiden burda yalnız kalıp düşünmek keyif verirdi?Ne oldu sahi birden?Hani kafamı toplayıp düşüncelerimi istifleyiverirdim burda ben?Burası aynı,düşünceler mi değişti,ben mi?

Adam gibi eğlenirdik eskiden,yapmacık gülüşlere yer yoktu hani bu diyarda?Ne zaman düşüverdi gardımız?Riyalar ne ara dayandı kapımıza?Ey şehrim,ne oldu bize böyle?Sen ki nice aşklarımın,sevgilerimin,nefretlerimin,hüzünlerimin ve neşelerimin içinden yağ gibi akıp gittin yıllar yılı,şimdi bu ihanetin niye?

Ben yazları hep benim sanırdım.Kırık dökük iyot kokusuyla hüneş yanığı bir ten geçiriverirdim gecelerin üstüne.Bir de dolunay asardım,şarap kadehinin hemen yanında arz-ı endam ederdi.Bütün sahillerde aynı tad,aynı koku ve bir avuç gülen sokak çocuğuyla,yüzen bir köpeği görürdüm yazları düşündükçe.O zamanlar çıplaklık henüz ayıp değildi.

Böyle korkak değildim o zamanlar.Yumruğumu sıkmasını bilirdim.Uğrunda savaşılacak değerlerim vardı,solumak daha böyle tatsız tuzsuz gelmiyordu.Yani hala zevk aldığım birşeyler vardı hayatta...

Şimdi kış geldi,kış benim oldurdu kendini zorla,

kurtulamıyorum,boğuluyorum...

Özleyeceğim seni İzmir,benim ben olduğum zamanlardaki seni özleyeceğim hiç şüphesiz.Belki bir an duyarda da çıkıp gelirsin gerisin geri.Sen benim yarım kalan yanlarımı tamamlarken,ben yırtılan yelkenlerini dikerim senin.Senin şarapçılarınla içer,uzak diyarlarda senin hikayelerini anlatırım işte o gün.

Gelirsin değil mi şehrim?Ben gitmeden yetişebilir misin?

benım mı kafa dagınık anlamadım ama cok dagınık kopuk cumlelerdı sankı okuduklarım

yıne de gırıs özellıkle 'Yanlış bir durakta inmem içten bile değildi oysa,uzaklarda bir kral,son kalesinin enkazıyla tanışıyordu.Yenilgiyi tadanların acısı ne de büyüktü bir zamanlar...' & '

İtiraf edeyim,ben sokuyorum onların aklına bu fikri.Ölüm yetiştiriciliği yapmak savaş çığırtkanlığı yapmaktan çok daha asilce geliyor.

Ve bir gün ben susarsam,bilin ki düşünüyorumdur.İşte o gün korkun benden,hiç korkmadığınız kadar korkun.Kendinize itiraf edemeseniz bile korkun.'cok hosuma gıttı

belkı toplu bı gunah cıkarma ayını ve ama zevklıydı okumak tsk ler

Kopuk kopuk bir yazı zaten.Aslında bütün bir fikri ortaya koymak düşüncesinden oldukça uzakta duran birşey bu.Bazı anlarım vardır,duygu ve düşüncelerim adeta birbiriyle yarışır,kafamın içerisinde aynı anda belki yüzlerce farklı-ve ifade edilmeyi bekleyen-şey dolaşır.İşte bu zamanlarda hissetiklerimi çok da damıtma gereği duymadan yazdığım birşeydi.Sanırım akla mantığa uygun ve gerçekten birşeyler ifade eden tek kısım izmir ve çocukluğa özleme dair olanı

Teşekkürler beğenmene sevindim.

Bi de buna kopuk diyorsan "Okunamayasıca bir delilik" isimli yazıma bi göz atmanı isterim