Yıllara... Yollara...

Yollara meydan okuyan otobüs şoförleriyle geçen kısa bir konuşma.. paylaşmak gerek diye düşündüm..

O zaman kaptı kaçtı deniyoru..

Babam ilk olarak Kırklareli İstanbul arasında yolcu taşımaya başladı. O zaman kaptı kaçtı deniyordu. Dedem üstünü ve karoserini tahtadan yapıyordu karşılıklı oturuluyordu. Bir arabası kazanıyordu ikinciyi alıyordu, ikinciyi derken üçüncüyü alıyordu. Gece gündüz hiç durmadan çalışınca sermayesini çıkarıyordu kısa zamanda....

Kutsal bir meslek yapıyoruz..

Çok enterasandı ama herşeye rağmen o günler çok hoş günlerdi. Yani saygı ve sevgi var. Kutsal bir meslek yapıyoruz. Malını, canını, namusunu herşeyini o şoföre teslim ediyorsun.

At arabası ustalarıda otobüs işindeydi..

Eskinin at arabaları ustalarıda otobüse rağbetin artmasıyla otobüs kakası imal etmeye başladılar. Bulabilen bir otobüsün resmine bakarak, bulamayan da hayalinde canlandırarak ya da anlatılanlardan yola çıkarak başladı keresteleri yontmaya direkleri dikmeye ve iskeleti oluşturmaya...

Yüklerin tavanı çökertmemesi için içeriden desteklenmesi gerekirdi..

Türk insanının fazla bagajla seyahat etme alışkanlığı, tüccarların malını yanında görme isteği sadece tavanın üstüne yük alabilen otobüslerde çökme tehlikesi yaratıyordu. Duayenlerin deyimiyle 5 tonu bulan yüklerintavanı çökertmemesi için içeriden 2 ya da 3 direkle desteklenmesi gerekirdi...

Resimlerinide görmenizi isterdim ama buraya koymam mümkün değil.. en azından alamazdım içlerinizden bir kaçı ne lan bundan bizene diyecek.. ama ufakta olsa bi azınlığın o zamanların şartlarını anlayabileceğini düşünüyorum...

Bir meslek ve o mesleğin içindeki alın teri sahipleri..

Teşekkürler depp. Güzel bir konu olmuş..