Unutamadıklarınız?

Annemle babamın kavgalarını.Korkunçtu...

17 yasimi asla unutamam...

Hiii bir de su cino cikolatalarin ve topaclarin verdigi hazzi unutamam

O'nu. Hayatımda ki tek melekti ve karanlık lanetim onunda sonunu getirdi.

aklıma gelen tek şey uykuya dalarken boşluktan düşer gibi olup uyanmak sanırım bunu unutamıyorum çocukluğumdan geriye bir şey kalmamış hafızamda yazıyı okuyunca anladım.

Her ne kadar yaşı ilerledikçe aldığı psikolojiye hiç katlanamasam da, özellikle her kavga ettiğimizde annemin kanser olduğunu ve Tanrı'ya ölmemesi için nasıl yalvardığımı hatırlıyorum.

Fuar a ilk gidişimi unutamam.Bütün gün babamın tepesindeydim Ayrıca İzmirli varsa bilir eskiden korku tüneli önünde goril vardı konuşurdu ondan çok korkmuştum.Bir de fuarın o vazgeçilmez spagettisini özledim. Ne günlerdi be

Bak simdi gidicem amaaaa diye gelen mesajuzerine kosa kosa merdivenlerden inip sarildigim o ani unutamam

Bahçe içiydi evimiz taaa 90 larda. Evimizin önünden dere geçerdi. O derede sürekli oynardık azar işitirdik. Anneannemi çok özledim.Ekmek arası domates yerdik hem yerdik hem oyun oynardık arkadaşlarımla.Şimdi herkes ayrı bi yere dağıldı kimisi selam vermez oldu. Bu zamanı sevmiyorum ben. Gözlerim doldu. 90 larda çocukluğun hasını yaşadığımız için şanslıyız ama o şansın değerini şimdiki zaman silip götürdü. Geçmişi yaşadıklarımı çocukluğumu çok özlüyorum. 28 yaşındayım ve sanırım fazla yaşamam diye düşünüyorum. Sevmiyorum şimdi de yaşamayı.Herşey ciddi anlamda samimiyetsiz boş. Ölen arkadaşlarımı özlüyorum.hayat devam ediyor ama bakalım nasıl devam ediyor. Neyse!