Piktoryalizm(Resimsellik)

Bugüne kadar ağır eleştirilere hedef olmuş ve postmodern’in atasıniteliğindeki piktoryalizmin “konularını tekniğini ve formunu meydana getiren entelektüel ortam, yakın zamana kadar incelenmemişti.”

Fotoğrafın, icadından hemen sonra, resimle sıkı bir karşılıklı - etkileşim içine girdiğini biliyoruz. (Zaten, resmin bir ileri aşaması niteliğindeki fotoğraf için bu ilişki çok doğaldır) Kimi fotoğrafçılar, bu ilişkiyi, fotoğrafın “üstünlüğünü”(!) vurgulamak için tek yönlü alma eğiliminde olsalar da (yani sadece fotoğrafın resmi etkilediği, buna karşılık resimden etkilenmediği savı) 19.yüzyıl sonlarında ve 20.yüzyıl başlarında resimden kesinlikle ayırt edilemeyecek fotoğraflar yapılmış olması, bu etkileşimin ne derecede olduğunu bize gösterir. Piktoryalizmin önemli isimlerinden Edward Steichen'in yüzyılın hemen başlangıcında çektiği portreler ve çıplaklar bu açıdan görmeye değerdir. İnsan, bu fotoğraflarda açıkça “fırça izlerini” görebilir. Kelime karşıtıolarak da “resimsellik” diyebileceğimiz piktoryalizm, en geniş anlamıyla “resmin etkisi altındaki fotoğraf” veya “resme benzeyen fotoğraf” olarak tanımlanabilir. Tabii burada, o devrin resim (ve dolayısıyla sanat) anlayışına değinmek de farz oluyor: “Piktoryalistler, sade fotoğrafçılar tarafından, soft-focus çalışma, ressam taklidi olma ve fotoğrafın amaçlarını saptırma gerekçesiyle dışlanmışlardır. Aslında, (Stieglitz’in deyimiyle) “fotoğrafıyaptıkları” için onlarıböyle suçlamak yanlıştır. Bunun anlamı, doğanın doğrudan kaydedilmesinin sanatın amaçları için yeterli olmadığıdır, 1890'larda ve 20.yüzyılın başlarında sanatın amacı artık öğretici, ahlakçı ve anlatımcı değildi. Tersine dekoratif, sembolik ve şiirseldi.”

Fotoğrafın, icadından sonra büyük bir “sanat olma savaşı” verdiği gözönünde tutulur ve sanatın en büyük temsilcisinin de resim olduğu düşünülürse “henüz kimliksiz olan” ve “tablolara benzemesi beklenen” fotoğrafın “sanat olduğunu” kanıtlayabilmesi için resme öykünmesi, başka bir deyişle ondan “fazlaca” etkilenmesi kaçınılmazdır.(Fotoğrafın resimle ve diğer plastik sanat dalları ile olan ilişkisi çok daha karmaşıktır ve başka bir incelemenin konusudur)

“Piktoryalistlerin sanat-olarak-fotoğrafın en büyük destekleyicisi oldukları fikri 19.yüzyılda büyük nefretle karşılanmıştır. Bu tepki günümüze dek devam ederek, piktoryalistlerin diğer amaçlarının gözardıedilmesine neden oldu. Temel eleştiri piktoryalizmin yeni çıkan her tekniğe ve yönteme dört elle sarılarak, tıpkıresim ve grafik sanatlarda olduğu gibi (sanki bunlar sanatı garantiliyormuşcasına) baskıların “el emeği” içermeleri şeklindeydi. Gum bikromat, kağıt negatif, negatif in çizilmesi ve lekelenmesi ve benzeri birçok teknik şu mesajı verdiği sürece işlerini görüyordu: Ben, sanatçı olarak, bir makine değilim. Kamera, benim sadece hizmetkarımdır.”

Piktoryalizm Akımını Benimsemiş Bir Fotoğrafçı

ALEXANDER RODCHENKO

23 Kasım 1891'de Petersburg Tiyatrosu sahnesinin bulunduğu binada, bir çamaşırcı kadınla, tiyatronun sahne donanımı işlerinde çalışan bir adamın oğlu olarak dünyaya geldi Rodchenko. 1905'te, 14 yaşındayken Kazan'a göçtüler. Rodchenko, burada çırak olarak girdiği bir fotoğrafçının yanında,hayatının sonraki gelişimini etkileyecek ilk bilgileri edindi. Beş yıl sonra, Kazan Sanat Okulu'na girdi. Tasarım ve dekorasyon öğrendi, resim bilgisini ve yeteneğini geliştirdi. 1921'de son resmini yaptıktan sora, tümüyle fotoğrafa bağlandı.

"1923-1924 yıllarında fotomontaj, beni fotoğrafa yöneltti. Fotomontaj, ilk fotoğraftan soyutlamaya geri dönüşü gösterir. Fotoğraflar nesnesizdir, asıl olan kompozisyondur" diyen Rodchenko, ilerleyen çalışmalarında bu anlayışı eleştirmeye başladı. Devrimin ihtiyaçlarını da gözeterek, "fotoğrafın salt sanat amacıyla yapılamayacağı; hayatın belgesel ve duyarlı bir yansımasını gerçekleştirmek için kullanılması gerektiği" düşüncesine ulaştı.

Fotomontaj tekniğini geliştiren Rodchenko'nun fotoğrafları, özellikle afişlerde ve bildirilerde en ok kullanılan fotoğraflar oldu. Güncel sosyo-politik yayınların Rodchenko tekniğiyle resimlenmesi, devrim yönetiminin tercihleri arasında önde geliyordu.

Rodchenko, 1924-1934 arasıda, aktif fotoğrafçı olarak sürekli üretti. Pek çok fotoğrafçıya örnek oldu, ilkeleri rehber kabul edildi. Rodchenko'nun fotoğrafları, bir dönemin anlatıcıları olmaktan çok, bizzat o dönemin yaratıcılarından biri olarak rol oynadı. Eserleriyle, "resimlerden türetilmiş buluşların sahibi" olarak tanımlanması ise, aktif olarak katıldığı devrim sürecinin onun etkilerini yorumlarken göz önünde tutulması gereken bir özelliktir. Yalnızca fotoğrafta değil, resim, grafik, heykel ve mimarlık alanlarında da sürekli yaratan sosyalist bir sanatçıydı.

İLGİLİ KONU --------------->>

***********************************************

http://www.gnoxis.com/forum/pano/16643-sessiz-direnis-istanbul-modern-de.html

***********************************************

yazıda da anlatıldığı gibi fırça izleri gözüküyor fotoğraflarda

teşekkürler bogee

güzel bir yazı olmuş, umarım bu konu daha ayrıntılı bir şekilde ele alınır..

tşk..