Murathan Mungan ; Dört Kişilik Bahçe

....................

(İşte böyle Talia. Çok zaman geçti aradan. Bir daha aramadın. Belki

duymuşsundur konağı sattık. Bayrampaşa’ya taşındık. Bir apartmanın birinci

katına. Server Paşayı zor kandırdık. “Seni Nerime Sultana götürüyoruz,

Sonbaharda Server Paşayı yitirdik. Çok ağladım bir bilsen. Onu da babamın

yanına gömdük. Annem de çok kötüledi. Sana söylemek istemezdim ama

bilmende yarar var, anneme felç geldi. Bütün gün öylece oturuyor. Babasının

öldüğü gece Nerime Sultanın sandalyesine oturdu. O gün, bu gün bir tuhaf.

Kendi adıyla seslenilince dönüp bakmıyor da, “Nerime Sultan

Madam Ester de artık dükkâna hiç uğramıyor. O ağır kadife perdeleri bütün

gün çekik evin içinde oturuyor. Her gün süsleniyor, boyanıyor, takıp

takıştırıyor. Nasıl da şişmanladı bir görsen... Evin içi tüllerle, kedilerle dolu.

Şimdi de arada bir ona ut çalıyorum. Benim kaderim de buymuş demek. Bir

elimde ut ordan oraya hicran taşıyorum. Madam Ester için de çok üzülüyorum.

Dükkânın da eski müşterisi kalmadı, eskisi gibi iş yapmıyor.

evlerinde oturuyorlar? Ya da annem gibi bütün gün duvara bakıp, sedef

sandalyelerde ölümü mü bekliyorlar? Hiç anlamıyorum Talia. Hiç anlamıyorum.

Çok özlüyorum seni. Hep seni düşünüyorum. Bir gün adresini bulursam,, bu

mektubu yollayacağım sana. Artık dönmeyecek misin Talia? Artık dönmeyecek

misin? Ne kadar yalnızım bir bilsen. Sana ne kadar ihtiyacım var. Ne olursun

dön artık. Yapayalnızım Talia. Çok yalnızım.)