Ölmemiş olmayı diliyorum

Kornalar çalıyodu. Ne olup bittiğini bilmiyodu ötedekiler.

Sağır olmuştu gece. Duymuyodu görenler.

Kornaları duymuyodu korna çalanlardan başka kimse.

Ölmüş gibiydi görenler. Kaskatı donmuş...

Çığlıkları dilsizdi. İfadeleri donuk...

Ne var ki bir çığlık aldı sessizliği gecenin elinden.

Çıkardı hapsedildiği yerden.

Gözler yerdeydi. Gözler bende...

Kanım ığıl ığıl boşalıyodu damarlarımdan

Damarlarımda kan kalmamalıydı sanki.

Sanki ruhumu arıyodu yerde, bedenimde, kırık cam parçalarında arıyodu ruhumu.

Arıyodu ruhumu annemin, babamın ellerinde.

Bulamadı. Bulamazdı ki... Ölmüştüm ben.

Arıyodu yinede. Delirmiş gibiydi.

Bedenimin her bir yerinden fışkırıyodu.

Biliyodu... Biliyodum bulamayacaktı.

Tükenmek istemiyodu ama tükendim... tükendi.

Kan kokuyodu... Saçlarımda kan, göğsümde, kollarımda, bacaklarımda... gözüme kan damlıyodu alnımdan.

Yağmur yağmaya başladı sonra.

Engel olabileceğini sanıyodu bişeylere.

Sevdiklerimin gözyaşlarını durdurabileceğini,

Kanımın bulamadığını kendisinin bulabileceğini sanıyodu.

Yağıyodu yağmur. Deli gibi yağıyodu.

Toprakta hayrandı herkes gibi kokusuna.

Seviyodu yağmuru.

O gecenin yıldızıydı toprak. Kokusuyla, yolların kendisine çıkışıyla...

O geceden sonra onundum artık.

Toprak kokusu yağmur yağdıkça kan kokusunu bastırıyodu.

Ruhumun terkettiği bedenimi yavaş yavaş kokumda terkediyodu.

Yağmuru seviyodu toprak.

Havada, sevdiklerimin ciğerlerinde geziniyodu.

Seviyodu. Seviyodu çünkü o zaman tepeden bakabiliyodu.

Görebiliyodu Tanrının ona son emanetini yağmurla karışıp ağlayarak.

Gökyüzü, yıldızlar, yağmur, toprak kokusu, sevdiklerim...

Beni burda bırakın ve kalın benimle.

Tanrı da gecemi böyle bıraksın.

Sonsuzluğum olsun bu gece.

Üstümü gazete sayfalarıyla örtmeyin.

Beni gazete sayfalarının geçmiş tarihlerinde bırakmayın.

Gözlerimi gökyüzünden ayıracaksanız ölmemiş olmayı diliyorum.

Yağmur pes edip ruhumu aramaktan duracaksa ölmemiş olmayı diliyorum.

Toprak yağmurun beni terkedişinin tesellisini gözlerime dolup gözyaşım olarak verecek olsa bile.

Bu gece sonsuzluğum olmayacaksa Tanrıdan ölmemiş olmayı diliyorum.

Ölmemiş olmayı diliyorum eğer henüz doğmamışsam.

Çoktan ölmüşsem ya da.

Ölmeden önce ölmüşsem...

Hemen şimdi şuracıkta diz çöküp ağlayabilmek için ölmemiş olmayı diliyorum.

Toprak yağmurun beni terkedişinin tesellisini gözlerime dolup gözyaşım olarak verecek olsa bile.

Bu gece sonsuzluğum olmayacaksa Tanrıdan ölmemiş olmayı diliyorum.

"Yağmuru seviyodu toprak.

Havada, sevdiklerimin ciğerlerinde geziniyodu.

Seviyodu. Seviyodu çünkü o zaman tepeden bakabiliyodu.

Görebiliyodu Tanrının ona son emanetini yağmurla karışıp ağlayarak "