Beni Çağırıyor Karanlık

Önümde beyaz bir sayfa

İçimde kömürleşmiş bir benlik

Ne zaman üstünü örtüp

Gizlemeye çalışsam

Hep üste çıktı

Kararmışım bir kere

İflah olmam der gibi

Ve işte yine beyaz bir sayfa

Yine kömürleşmiş benliğim

Ben : kapatacağım, atacağım bu siyahlığı… dedikçe

O benimle savaştı

Bir bedende iki düşman olduk

Benimki küçük sevinçler

Ufak galibiyetler

Onunki derine inen sarsıntılar

Ben tokat attım

Oysa her seferinde yerin dibine gömdü beni

İtiraz edecekde halim kalmadı

Her seferinde kalktım da ayağa

Gidişinle kesti ayaklarımı

En çok vuranda

Aldırmayışın oldu

Ayağa kalkamamama üzülmedimde

Sende bir hiç olmak

Düşündürdü kalksam ne olacak?

Kesilmiş nasıl olsa ayaklarım

İyileşsede ne için kalkacağım?

Bir daha düşmek için mi?

Beni de kendine çağırıyor karanlık

‘’gel’’diyor

‘’her kalktığında yeniden düşeceğine

Bir kere kalk,bana gel

Parçalara ayır kendini

Kalmasın sende hiçbir parçan

Bana ver hepsini

Bende sana karanlığı vereyim

Düşünecek hiçbir şeyin kalmasın

Düşme bir daha

Bana gel…

Kalkmak yok

Düşmek yok

Hiçbir şey yok

Benliğin yok…

silin tüm hatıralarımı

kalmasın hiçbirşeyim aklımda

unutun beni

unutturun beni bana

kalmasın benden hiçbirşey

var olmak bana göre değil

düşünmek,acı çekmek,sevinmek

istemiyorum hiçbirini

hangisi teselli eder

kaybolan sevinçlerimi

hangisi geri verir

yıkılan hayallerimi

elinizden gelirse yok edin beni

unutturun beni bana

’her kalktığında yeniden düşeceğine

Bir kere kalk,bana gel"

işte hepimizin karanlığa teslim olma sebebi bu dizelerde yatıyor.

gördugun degıl görmek ıstedıgın kadar...

death çok güzel olmuş hislerine hissetiklerine sağlık