Şu An Nasılsın? Ne Düşünüyor, Ne Hissediyorsun?

İmdaaaaaaattttt...

Yaranın merhemi, yarayı açan kılıcın sahiplerinde değil. Artık devam etme vakti.

her şey aşk için. her şey aşk ile anlamlı. gerisi fasa fiso. gnoxisin cinleri tuvalet deliğinde bile dişilerini ararmış hahahyyytt.

Böyle, hayatı sanki hep bir adım geriden takip ediyormuşum gibi... gözümün ucuyla görüp, sonra sokağın köşesinden dönünce kayboluyormuş gibi... tam yakalayacakken rüzgar alıp götürüyormuş gibi hissediyorum. Bazen ben ondan kaçıyormuşum gibi, bazen o bana çelme çakıyor gibi... yıldızımız asla barışmıyor. Barışacak gibi olunca görünmez bir el gelip berbat ediyor gibi. Ama her defasında daha çok yaklaşıyorum, bunu hissediyorum... Günün birinde yakalayacağım.

Öldürmüşler ama gömmeye kıyamamışlar gibi... Öyle manasız öyle gereksiz.

Mümkünatsızlardayım.

astral seyehatle arkadaşımın yanına bi gidip geliyim :D

(üstteki 2012 den bir mesajımmış)

Hani çoookkk önceden yaptığımız bazı şeyleri rastgele görür ve ''ne kadarda aptalmışım'' dediğimiz anlar olur ya, işte onlardan birisi. Sözü geçmişken söyleyeyim hala Astral yapamadım xD

aynı yere reenkarne olmuş gibi ...

İyi yıllar bakalım...

yeni yollar yeni bilgiler...

eskiyi bırakmak lazım ki yer açılsın.

Şu vietnamlılar bu siteyi nasıl keşfettiler acaba? Hayır atıyoruz atıyoruz yeniden geliyorlar reklam için. İstikrarlarını istemesem de takdir ediyorum.

Forum son zamanlarda uzaylılarca epey işgal edildi bunu kabul edelim

mahallede afgan mülteci görüldü!

Yeni yılın ilk haftası benim için ne kadar da öğretici oldu. "Akıllanmam ben" diyordum ama, terapistimin de yardımıyla sanırım daha net görmeye başladım bir şeyleri. Hayatta aklınıza gelebilecek her konuda "Ne istediğini bilmek" çok önemli. Aslında "bilmek" önemli. Ne beklediğini bilmek, ne aradığını bilmek, nasıl mutlu olacağını bilmek, nasıl bir insanı hayatına almak istediğini bilmek. Herşey bununla başlıyor. Takıntılar, zaaflar, kıyamayışlar, karşı koyamayışlar, kalp ve beyin arasındaki bitmek bilmez çelişkiler. Tüm bunlar sadece insanı zayıf düşüren ve hayata karşı güçsüzleştiren etkenler. Insanin zaten zor olan hayatını daha da zorlaştıran şeyler bunlar. Öyle haksızlıklar yaşadım ki, öyle adaletliksizler... Öyle "umursanmayışlar" yaşadım ki, öyle itilmişlikler... Hayatımdaki bazı insanlara öyle çok zaafım vardı ki... Öyle büyük düşkünlüklerim... Dayanamayışlarım... Onlar için kendime verdiğim zarar yüzünden psikoloğa ödediğim paraya acıyorum. Hakikaten parama yazık. Kendimi uyuşturmak ve hiçbir şey düşünmemek için temiz evi saatlerce temizleyip zarar verdiğim eşyalarıma yazik. Yazık ettiklerim için bir liste hazırlasam sonu gelmez yazacaklarımın. Madem dobra dobra konuşuyorum, o zaman şunu da söylemeden geçemem.. Hayat, bana ait bir kitaptı sanki. Yaşadıklarımla yazdım her bir sayfasını. Kontrolum dışında gelişen cok fazla kötü şey yaşandı. Kitabin kapağını da benim seçme şansım yoktu mesela. Değiştirmeye ne maddi ne de manevi anlamda gücümün yetmeyeceği şeyler vardı. Yani kitapta pek matah bir şey değildi ama, yazdıklarım da benim beceriksizliklerim yüzünden kötü bir hikaye çıkardı ortaya. Bütünüyle kitabı suçlayamasam da, bütünüyle kendimi de suçlayamam. Yaratılışım gereği -aşırı- hassas oluşum benim suçum sayılmıyor ise eğer.... Sonuca bakacak olursak. 27 berbat sayfa. Hiçbir şey becerememişim. Beceremedim. Geç kalmış hissediyorum kendimi. İdeallerimi gerceklestirebilseydim eger nasil bir hayatım olurdu acaba diye de düşünmüyor değilim bazen. Sanırım bu coğrafyada yine de mutlu olamazdım ne kadar tırmalasam da. Peki bundan sonrası? Bundan sonra ne olacak? Ayaktayım. Sürünmüyorum. Yaşıyorum, savaşıyorum. Bana savaşmayı Tuğba öğretti. Düşmüyorum ama kalkamıyorum da. Bir mucize beklemiyorum. Gelecek adına bir şeyler hayal edesim geliyor bazen, elimde patlıyor herşey. Erteliyorum. Ertelediklerimden de vazgeçiyorum bir süre sonra. Hiçbir şey beni mutlu etmiyor. Eskiden zevk aldığım hiçbir şeyden zevk almıyorum artık. Bitirmiş gibiyim sanki. Ama cılız, küçücük bir umut var içimde. Pamuk ipliği gibi. Umudumun patileri var. Bana muhtaç. Ben evde yokken mamasını bile yemiyor. Cikamiyor yatağından. Bağlıyor hayata. Mutlu olamıyorum ben. Ayaklarımı yere vura vura ağlayacak değilim, olamıyorum işte. Uyuyor, uyanıyor, yazıyor, okuyor, içiyorum. Kontrol etmeye çalışmıyorum artık. Olmuyor da zaten. Bütünüyle oluruna bıraktım diyemem ama çok gerekmedikçe frene basmıyorum artık. Zaaflarım benim için eş anlamı zayıflıklarım konusunda aynı şeyi söyleyemem ama. Gerekirse el freni bile çekebilirim o konuda. Bakalım nereye kadar sürecek böyle... Bundan 5 yıl sonra nerede ve nasıl hissediyor olacağım... Bekliyorum...

Merak ettiğim şeyler var, mesela nasıl değiştiğin hiç sevmediğin şeyleri nasıl savunur olduğun.

güven duygusu değişime ayarlanınca sıkıntı olmuyor. zor tabii ama imkansız değil...

------------

Herşeyin bir miyadi varmış, schizophrana'dan buraya kadar.

dolunay yüklemesi muhtemelen ...

Hoşgeldim

yeniden.

11 yıllık özel mesajları temizliyorum ve henüz 8. seneye ulaşabildim... Silerken mesaj gönderen isimler akıyor sadece, elbette tek tek içeriğe girip bakamıyorum vakit darlığından. Ne çok insanla konuşmuşum  Nostalji yaptım resmen. Birçoğu nerelerde neler yapıyor çok merak ettim. 

 merkür retroya uygun bir hareket ?

benimki de atalet diye bir başbelası...

On 2/5/2021 at 8:58 PM, schizophrana said:

Hoşgeldim

yeniden.

merkür retroda geri dönüşler gerek eski üyeler gerekse bi çıkıp geri dönenler ?

47 dakika önce, astrocat yazdı:

merkür retroda geri dönüşler gerek eski üyeler gerekse bi çıkıp geri dönenler ?

Gündem kürkçü dükkanları. 

23 minutes ago, schizophrana said:

 

Gündem kürkçü dükkanları. 

bir vegan olarak kapatılsın o işler...

biz buraya yuva diyelim?