Gölgelerin ardından

Başlangıcı olmayan bir son

"Şeytan uyuyakaldı bir gün. Rüzgâr sert esti. Üç tüy düştü şeytandan dünyaya. Biri paraya yapıştı, diğeri mevkiye, öteki de ihtirasa. O günden sonra şeytan hiçbir iş yapmadı."

Gözlerimi açıp kapatıyordum tek yapabildiğim buydu, insan olduğumu ve halen hayatta olduğuma dair bir fonksiyonumun kaldığına inanıyordum ara sıra nefes aldığımı da hisseder gibi oluyorum. Bu denli hayata negatif yaklaşım içerisinde tamamen ne çevresinde ne de uzaklarda mutluluğu görebilecek kadar renkli bir perspektiften bakamıyordum hayata, sanırım ben ölüyordum. Hepimizin ortak bir sonu değil miydi? Hangimiz bunu kabullenerek hayatımızı yaşıyoruz. İnsan durup düşününce bir an büyük bir arafta boğulur gibi hissediyor kendini, çünkü öldükten sonraki hayatımızda bizleri neyin beklediğini pek bilmiyoruz, en çok inanan insanlarında böyle kaygılar içinde hayatına devam ettikleri gizli bir sırdır aslında. İnanç sadece bu düşünce çatısını güçlendiren sihirli bir sıvaydı. Korku olmasaydı insanlar bu kadar ciddi inançlara sahip olabilir miydi? Bize hükmeden şeyin aslında korkularımız olduğunun bir kanıtı değil midir? Bir zamanlar inancı sağlam temellere dayanan bir insandım şu an beni korkutan ve belki ilerde karşılaşacağım inancını yitirmiş, onlar için umut olabileceğimi düşündüğüm insanlardan birine dönüştüm. Dönüşüm hayatımdaki bir çok batıl inancı yıkıp geçmişti, tüm ideolojilerin sınırında bir yerde yaşıyordum.