Gnoxis Günlükleri ?

Sevgili Günlük;

  Sabahın 9'undan beri çamaşır yıkıyorum, asıyorum, balkon temizliyorum hatta yatak örtüleri değiştirdim, evi süpürdüm, mutfağı topladım. Hani eşler için '' Ulan tüm gün evde akşama kadar ne yapıyor ki. '' diyoruz ya biz erkekler olarak. İyi ...ok yiyoruz hep beraber. Birde üzerinde çocukla ilgilenmek ve yemek eklendiğinde  neden '' Cennet anaların ayakları altındadır '' daha iyi anlıyorsun. Lütfen çalışmayan ve ev idare eden eşlerinize saygı duyunuz. 

Ciao

Sevgili Günlük: 

Pazar günü aşı olmuştum ilk aşım sinovac oldum .ilk yarım saatinde şiddetli karın ağrısı çektim normaldir diyip geciştirdim gün içinde kesik kesik ağrı geri geliyordu inatlaştım kendimle hastanelerden nefret ediyorum çünkü gitmek istemiyorum geçer dedim bekledim yine. pazartesi oldu kesik kesik gelen ağrı bir anda geldi ve hiç kesilmedi benim ağrı eşiğim yüksek dayanırım ben buna dedim inat ediyorum hastaneye gitmemek için gece çok zorlanmaya başladım gece saat 5'i en fazla görebildim enson kendimden geçmişim kendime birara geldiğim de doktor ultrasonla bakıyordu doktora saçma sapan konuşmuşum " benim organlarım çok hasta hastaneye kapatın onları benden alın" demişim ve birdaha kendimden geçmişim. kendime tekrar geldiğimde taburcu oldum doktor bana "organlarımın sağlıklı sadece midemin hasar gördüğünü birde dalağımın tombiş olduğunu büyüklüğü maximum sınırdaymış" dedi bir dolap dolacak kadar da ilaç yazıldı. Şimdi daha iyiyim eğer ilk aşınızı daha olmadıysanız ve olacaksanız midenizde hassas ise koruyucu ilaç kullanın.

Sağlık ve huzur diliyorum bugün ve yarınlara ??

Selam sevgili günlük.Naber? Keşke herkes senin gibi cevap vermeden öğüt vermeden dinleyebilse beni. Yazmak iyi gelmeye başladı.

Umut... İçimde bir gün herşeyin düzeleceğine dair olan bir umut var, bunu her gün besledim , kocaman bir umut ağacı haline getirdim, hayallerimi verdim heyecanlarımi. Esaretin bedeli adlı filmde Boyd şöyle diyordu 

Umut tehlikelidir , umut bir insanı deli edebilir.Neden herşeye karşı umutla baktığımı bende bilmiyorum.

Bu gün dünden daha güzeldi, Çünkü dün gerçekten kotu bir gündü.Aetik hayattan çok fazla şey beklemiyorum beni mutlu etmesini de beklemiyorum, üzmesin yeter.

Sevgili günlük hiç gözlerin dolduğunda gözünü kirptigin an gözyaşının düşeceğini bildiğin için gözlerini kirpmayip gözlerini kısıp gülümsedin mi.Son zamanlarda öyle standart oldu ki bu, 

Güzel günler göreceğiz belki yarın belki yarından da yakin.

Bu gün tam anlamıyla bir tanrıya inanmaya karar vermek üzereyim, bakalim

Allah'a emanet Gardasim görüşürüz

Günaydın naptın, hiç sesin soluğun çıkmıyor

Hayat nasıl 

Sana bu satırları istiklal harbinin ön saflarında savaşmaktan kaçan bir askerin gönlüne vatan sevgisini yerleştirmeye çalışan bir kumandanın hoşgörüsü ve kararlılığı ile yazıyorum.

Bu gün diğer tüm günlerden farklı, hayatıma açılan yeni bir sayfanın ilk cümlesini yazmak için kollarımı sıvadım ama 3 gündür aklıma birşey gelmiyor,

Hayat denilen bu ilegal platformun içinden cikabilmek için çabalamayi bırakali çok oldu , ama hayatın bize bıyık altından guljmsedigini ve biz planlar yaparken veya hayatımızı düzene sokmak için uğraşırken karşımıza birini çıkarma ihtimalini öğreneli çok az oldu.

Günlüğe mutlu yazacağım hiç aklıma gelmezdi, güneşin ne kadar güzel rüzgarın ne kadar eşsiz bir güzellik olduğunu unutmuşum,

Sırtımı hissediyorum, bu ne kadar saçma bir cümle olsada , insan sırtını hissettiği an mutlu olduğunun farkına varıyor

Eee  hayat bu kızıl ötesi yaralı müzesi 

Allah'a emanet Gardasim 

?????

          ?

          ?

          ?

?          ?

?          ? 

?          ?

????

      ? ?

?????

?   

?? ? ? ?

?                   ?

?????

????  ?

?             ?

??  ?

?              ?

? ??? ?

             ?

   ?             ?

?    ? ?    ?

?                   ?

?                    ?

Merhaba Sevgili Günlük;

 Son zamanlarda seni, sizleri çok boşladığımın farkındayım lakin her geri dönüşümde olduğu gibi yine güler yüzüyle '' hoş geldin '' diyecek o kadar çok insan tanıyorum ki ve bu gün o kocaman '' hoş geldin '' lere o kadar çok muhtacım ki ...

 Ağlamak isteyip te boş gözlerle uzaklara bakıp kurumuş göz pınarlarına yalvardın mı hiç günlük? Yaşadığın en büyük acı neydi mesela? Benim lugatımda bu gün yaşadıklarımı ifade edecek öyle şatafatlı cümlelerim ilk defa kalmadı, ilk defa ruhum acıyor, ömrümde ilk defa hasara maruz kalmadan acıların en büyüğünü en arsızını, en ansızını yaşıyorum. Canım çok yanıyor günlük, bu o kadar büyük bir acı ki, bağırmak istiyorum lakin sesim çıkmıyor, ağlamak istiyorum gözümden yaş akmıyor, düşünmek istiyorum, bir çözüm yolu bulmak istiyorum, ama bulamıyorum. İçim, yüreğim, çırpınan kalbim param parça günlük. Ve biliyor musun, sırf ben değil, maaile aynı haldeyiz. Ömrümün en uzun 48 saati, hiç bitmeyecek hiç geçmeyecek, sanki o zaman hiç gelmeyecek gibi, hayatımın en ..oktan 48 saati.

 Ben bu gün, ablamın kanser olduğunu öğrendim günlük ve bu yükü taşıyamıyorum. Endoskopi sonuçları salı günü elimizde olacak ve o salı günü hiç gelmeyecek kadar uzak şu an bana. Ev, oda, duvarlar üzerime üzerime geliyor, dayanamıyorum, elimi uzatıp hiç bir dalı tutamıyorum, sanki her şey avuçlarımın arasından kayıp gidiyor. Berbat haldeyim, berbat haldeyiz ve değilmişiz gibi davranmaya çalışıyoruz. Kahroluyorum günlük, sanki birileri kızgın demirlerle bağrımı deşiyor, sanki birileri tırnaklarımı tek tek koparıyor, sanki ne bileyim boğazımdaki yumru her dakika büyüyor. Yalvarırım, yardım et günlük dayanamıyorum...

 Her kimsen, her nerede isen, beni tanıyor olsan yada olmasan da belki de bana kızgın dahi olsan, hangi dine mensupsan, hangi tanrıya inanıyorsan ya da hiç bir şeye inanmasan da lütfen yalvarırım, bir kez olsun bizim için belki de ilk ve son kez dua edin, iyi dileklerinizi iletin, belki sesimiz ne kadar gür çıkarsa dikkat çeker fark yaratır en ufak değişiklik, en küçük tebessüme bile muhtacım şu an...  

Kendini hayatın olağan akışına bırakmak, asla karşı koymadan, korkmadan, hesaplamadan, düşünmeden, herşeyi göze alarak.

Çocuklukla birlikte yitip giden bu işte...

Hayatta en hassas olduğum ve en büyük zaafım olan yerimden bir kurşun yedim bugün. Kolay kolay susmam. Ama suskunluğuma sebep oldu bugün. Bazen bazi cümleler vardır. Kişi o cümleyi duymak yerine ölmeyi tercih eder. Öyle bir sey iste. Asosyal olmak en doğru karardır her zaman. 

Ablamı kurtaramadım be günlük.

Geçenlerde bir yerde okuduğum kime ait olduğunu bilmediğim bir hikayeyi paylaşmak istiyorum bugün. 

ADVA'NIN HİKAYESİ
Genç Adva'nin yaşadığı ülke, muhteşem doğası, her
türden zenginlikleri, huzurlu ve barışçı halkıyla bilinen,
harika bir diyarmış. Adva burada geniş ailesiyle birlikte
yaşamaktan çok mutluymuş ama başka ülkeleri de
görmek ve tanımak için büyük bir heyecan duyuyormuş.
Aslında Adva'nın aklı ve kalbi hep, ailesinden duyduğu,
Ülkenin diğer ucunda kurulu "Yüksek Bilgelik
Okulu'ndaymış. O okuldan mezun olan bazı aile
büyükleri onun bu hevesinin farkındalarmış. Adva, bu
okulda eğitim görmek isteğini ısrarla tekrarlayınca, aile büyükleri toplanarak Adva'yla konuşma kararı almışlar
ve ona şunları söylemişler: "Bak Adva..Bu çok cesurca bir karar ve bu kararını takdirle
karşılıyoruz.. Ancak bu okul hakkında bilmen gereken şeyler
var.. Yüksek Bilgelik Okulu sadece bu ülkenin değil, tüm
ülkelerin içinde en zorlu okuldur.. Çok yıpranacak, çok acı
çekeceksin.. Bilge diplomasiyla mezun olmak kolay
değildir.. Derslerin sayısı gökteki yıldızların sayısından
fazladır.. Sınavlar çok ağırdır.. Öğretmenler serttir.. Tek bir
dersten bile geçemezsen üst sınıfa almazlar.. Şimdi çok
tecrübesizsin.. Çok ağlayacak, çok isyan edeceksin! Bir
kere kayıt olduğun zaman artık derslerin hepsini
tamamlaman gerek.. Bütün bunları artık öğrendin.. Hala o
okula gitmek istiyor musun?"
Maceraperest Adva bir an bile düşünmeden "Evet!" diye
haykırmış. Aile büyükleri, "Yalnız, bilmen gereken bir şey daha var..
Ülkenin o uzak tarafının atmosferi oldukça gariptir.. İnsanı
agresif yapar.. Yolu da pek çetindir, taşlıdır, türlü türlü
tehlikeler vardır.. Ama hepsinden daha önemlisi, oranın
atmosferini soluduğunda ne yazık ki hafızan geçici olarak
silinir.. Uzun lafın kısası, okuldayken buraya ait anıları,
buradaki büyük aileni hatırlaman pek mümkün olmayacak..
Yalnız kalacaksın.. Seni ziyaret etmemize ve uzun uzun
mektuplar yazmamıza da okul idaresi izin vermeyecek
çünkü derslere odaklanmanı istiyorlar.. Zaten uzun
mektuplar yazsak da, bizleri hatırlamayacağın için
yazdıklarımızı anlamakta zorlanırsın.. O yüzden
mektuplarımız çok kısa olacak" demişler.
Adva "Anlıyorum.. Hepsini kabul ediyorum" diye cevap vermiş. Nihayet yola çıkma günü gelmiş. Tüm aile
Adva'yı büyük macerasına uğurlamak üzere
toplanmışlar. Herkes Adva'ya tek tek sarılmış.
Ailenin en yaşlısı, en bilgesi olan büyük dedesi
en sona kalmış. Büyük dedesi Adva'ya sarılırken
kulağına bir şey fısıldamış.
Adva biraz durmuş, "peki" anlamında başını
eğmiş, gülümsemiş ve yola çıkmış. Aradan yıllar geçmiş..
Bitkin ve umutsuz görünen Adva artık okulu neredeyse
yarılamış ama hala neden bu okulda olduğunu hatırlamıyor
ve niçin bu kadar ızdıraba katlandığına bir türlü anlam
veremiyormuş. Aynanın karşısına geçmiş. Derslerin
ağırlığından çöken omuzlarına, zayıflayan, hastalıklı
bedenine bakmış.. Okulda sık sık kendisine saldıran,
kavgaya zorlayan, farklı sınıflardan diğer öğrencilerin
bedeninde bıraktığı yara izlerine takılmış bakışları.. Sonra
kendi gözlerini görmüş.. Gözlerinin çevresi yorgunluktan
mosmormuş ama bakışlarındaki olgunluğu fark etmiş..
Sonra yeniden okulun soğuk gerçeğine geri dönmüş, ellerini
yüzüne kapamış, ağlayarak haykırmış: Neden?!! Çalışma masasının üst çekmecesinin içine yığılmış bir dizi,
beyaz mektup kağıdına uzanmış eli.. Geçen bu yıllar
içinde, tanımadığı birilerinden gelen "tek kelimelik"
mektupların, anlam veremediği bir şekilde kendisini nasıl
ayakta tuttuğunu düşünmüş.
Hep aynı adresten, hep aynı mektup ve hep aynı kelime:
"Dayan!"
Bu yıldırıcı eziyetten kurtulmak için kendi varlığını yok
etmek istediği her defasında, eline geliveren bu
mektuplara tekrar bakmış: "Dayan!"
Yıllar yılları kovalamış..
Yüksek Bilgelik Okulu'nun mezuniyet töreni doğrusu çok
görkemli geçmiş.
Adva, öğretmenler ve diğer mezunlarla vedalaşırken,
öğretmenlerin de kendileriyle birlikte mezun olduğunu
şaşkınlıkla izlemiş. Başka ülkelerdeki "İleri Bilgelik Okulları"nda
buluşmak üzere sözleşerek birbirlerine sarılmışlar. Herkes
kendi yurduna dönmek üzere yola koyulmuş.. Saçları kırlaşmış, yorgun ama dingin Adva eve dönüş yolunu
nasıl bulduğuna kendisi de inanamamış. Kendisini ülkenin
girişinde bekleyen kalabalık grubu karşısında gördüğünde yavaş
yavaş açılmaya başlayan hafızasındaki ilk anılar, bu zorlu
"Yüksek Bilgelik Okulu'na gitmek üzere evden ayrılan o toy,
bilgisiz ve deneyimsiz hali olmuş. Ama Adva artık okula o ilk
geldiği günkü toy ve bilgisiz genç değilmiş. O artık bilgeymiş..
Tüm ailesiyle kucaklaşmış..
Büyük dedesini gördüğünde, vedalaşırken onun, kulağına
fısıldadığı o kelimeyi hatırlayarak, içten bir kahkaha atmış:
Dayan!

Merhaba günlük;

Sende benim gibi yalnız kalmışsın günlüğüm

Hergün aldığım nefes yoruyor artık beni 

Selam günlük. Long time no see. Beni gördüğüne şaşırdın mı ? Evet hala hayattayım. Evrimsel determinizmin şaşmaz zincirlerinin arasından bir şekilde yine hayatta kalmayı başardım. Tabi bazı kimyasal türevlerinin yardımcı olduğu yadsınamaz. Herhangi bir peri ya da melek tarafından değil de, sadece içgüdüsel olarak bu sporu yapıyorum.

Merhaba günlük :

biraz zaman geçti enson konuşmamızdan zaten hayat zorken insanlarda zorlaştırıyor ben ne kadar herkesi alttan alsamda ensonunda benim kalbim kırılıyor neden böyleler diye düşünmeye başladım acaba onunda mı? kalbi kırıldı neden böyle? aile baskısı mı? toplum baskısı mı? Eski ben olsa asla düşünmez kırıldığıyla kalır devam eder herkesle konuşmaya şimdi sadece uzaklaşıyorum insanlardan ama düşünmekten uzaklaşamıyorum sürekli düşünüyorum bazen kuruyorum kafamda acaba şöyle davransam bana yine kötü davranırmıydı? Tüm olasılıkları değerlendiriyorum neden bunu yapıyorum neden düşünuyorum yeter bıkmadın mı? Üzülmekten artık yeter düşünme desemde yine yapıyorum.

ama uzaklaşmak iyi geliyor yaşasın asosyallik! Ah birde pc bozulmasa kimse beni tutamazdı mobile oyunlara kaldım ya uno felan oynadım geçen düşün durum okadar vahim sarıyor ama gerçekten. Iyi tarafından bakaraak müzik listem artıyor doların yükselişi gibi şuraya da bırakayım beğendiklerimden; 

Müziklerimde düşüncelerim gibi karmaşık neyse enazından herkese uyar illaki biri değil mi?