değişim

kısaca size anlatayım

insanlara karşı tutumum çok sert diyorum ki hep beni beğenmezler onlara göre değilim

hep kendimi ayrı tutuyorum ve buda beni asosyalleştirmeye başlattı

ve şuan tamamen anti sosyal bi insanım ne biyere gidiyorum ne birşeyler paylaşıyorum insanlarla

işten eve evden işe

bunu değiştirmek istiyorum artık gerçekten beni giderek karanlığa gömmeye başladı

İnsanı bu duruma getiren sistemin dayatmaları. Sistemi yıkmaya çalış. Değişim de başlar o zaman.

Yapmacık olmadan değişmek senin elinde. Gerçekten istersen olur bu kadar basit . senin huyunu suyunu beynini kimse bilemez sen bilirsin. Bu konuda ne desek boş bence. Ama tek bir şey söyliyeyim. Bu şeklinle yanlızsan tam zıtı ol . kendini kapat bir odaya yanlışlarını doğrularını tart ve düzel umarım istediğin gibi biri olursun

pek insanları sevmiyorum dediğim gibi ama bikaç olaydan sonra insan farkettim yanında olması gereken 1 kişiyi arıyor bulamayıncada olmuyor gerçii zamanında vardı ama dediğin gibi hatalar filan derken hepsi geçmişte kaldı

Rebelgoth, insanlara ve topluma kendini beğendirme kaygısı güderek ya da kabullendirmeye çalışarak yapacağın tek şey zamanını boşa harcamak olur. Hayat kısa evet. Ama aynı zamanda çok uzun. Bu yüzden, insanlara değil kişiliğine, benliğine yatırım yapmalısın. Topluma uyum sağlaman gereken zamanlar (okulda,işte,ailevi toplantılarda) dışında, ikili ilişkilerinde ve özel hayatında olduğun gibi olmalısın. Kendin gibi olmalısın. Seni olduğun gibi kabullenen insanlar mutlaka olacaktır. En kötü, en berbat halinle bile. Zaten -neredeyse- tüm bir nesil topluma adapte olabilmek ve kendisini kabullendirebilmek için kişiliğinden ve hayallerinden vazgeçti. Toplum sebebiyle, en sevdiği yazarlardan birisinin beynine elektrik verilen birisi yazıyor sana bu nacizane tavsiyeyi. Eğer yalnız kalman gerekiyorsa, eğer bu yalnızlık yüzünden 'asosyal' olman gerekiyorsa, kal ve ol. Tek başına yalnız hissetmek, kalabalığın içinde yalnız hissedip olmadığın biri gibi davranıp, tiyatral bir hayat sürmenden iyidir. İnan bana insan yalnız kalamıyor. İstesen de bırakmıyorlar. Yalnız kaldığın anları iyi değerlendirirsen, o karanlığı kişiliğin açısından olumlu yönde yontabilirsin. Gözlerini bir süre kapalı tutarsan karanlığı görürsün, karanlıkta uzun bir süre kalırsan da ışığı. Hoş kal.

Sen eminim sosyalleşmek için ufak bile olsa herhangi bi girişimde bulunuyorsun ama insanlar buna bi şekilde engel oluyorlar gerek tavırlarıyla gerekse konuşmalarıyla. Pozitif ve konuşkan anlarında ya seni kaale almazlar yada vay dilin açılmış gibisinden alaycı söyleşiler iletirler bu denli üzücü ve aşırı gereksiz durumlarla karşı karşıya kalırsın bu böyle. İnsanlar beş para etmez:)

Sıyrılmak istiyorsan boşvericeksin. Boşvermek insanı gevşetir

Sen eminim sosyalleşmek için ufak bile olsa herhangi bi girişimde bulunuyorsun ama insanlar buna bi şekilde engel oluyorlar gerek tavırlarıyla gerekse konuşmalarıyla. Pozitif ve konuşkan anlarında ya seni kaale almazlar yada vay dilin açılmış gibisinden alaycı söyleşiler iletirler bu denli üzücü ve aşırı gereksiz durumlarla karşı karşıya kalırsın bu böyle. İnsanlar beş para etmez:)

Sıyrılmak istiyorsan boşvericeksin. Boşvermek insanı gevşetir

boşveriyorum oyüzden böyle bi durumdayım ama dediğinize gerçekten katılıyorum nekadar çabalasak boş insanlar bi şekilde engel oluyor ama bende insanlarla beraber güzel şeyler paylaşmak istiyorum tabi paylaşdığım insan hiç mi yok var illaki olmadı değil üniversitede ama sonra onlarında nekadar çıkarcı olduğunu gördüm o anılar sadece zaman geçirmek için yapılan bi aktivite olarak kaldı

Kaybedilen gerçekliğin yoksunluğu eş güdümlü depremlere neden olup, var edilen bütün anları yerle bir eder. Sonrasında ortaya çıkan yıkımın içinde kaybolmuş adamların veya kadınların görüntüsü, aynalarda yok olup giden siluete dönüşmeye başlar. Karanlık ve yalnızlık -diğerlerinden- tek kurtuluş yolu olduğu fikri dönüşen bu kişilerin çıkar yollarından sadece birisidir.

"Ya sonra ne olacak?" diye sorarsan, yarattığımız zindanlarda çürüyüp gideceğiz. Yarattıklarımızın esiri ve kozmopolit şehirlerin suç ortağı olup uyuşturucu ve alkolün yan etkilerine maruz kalacağız. Kurtulmak mı istiyorsun?

Kaybedilen gerçekliğin yoksunluğu eş güdümlü depremlere neden olup, var edilen bütün anları yerle bir eder. Sonrasında ortaya çıkan yıkımın içinde kaybolmuş adamların veya kadınların görüntüsü, aynalarda yok olup giden siluete dönüşmeye başlar. Karanlık ve yalnızlık -diğerlerinden- tek kurtuluş yolu olduğu fikri dönüşen bu kişilerin çıkar yollarından sadece birisidir.

 

"Ya sonra ne olacak?" diye sorarsan, yarattığımız zindanlarda çürüyüp gideceğiz. Yarattıklarımızın esiri ve kozmopolit şehirlerin suç ortağı olup uyuşturucu ve alkolün yan etkilerine maruz kalacağız. Kurtulmak mı istiyorsun?

2 cevabıda merak ediyorum sadece düşünceni merak ettim evet yada hayır 2 sinide anlat vaktin varsa dostum...

Saksı bile alırsın mesela.. Kitaplar, sanal dünya, bakkal Necmi abi, komşu kisvesi altında hayatına girmeye çalışan apartman insanları-ki bu değişkendir- ve özellikle televizyon. Hepsi yerli yerinde seni bekliyordur. Sanki daha önce hiç kullanmamışsın gibi. Uyanıldığında içilen kahve ve bütün salona yayılan enfes kokusu. Ve otobüs durağına yolculuk.

Tabi bütün güzelliklerden bıktığımız gibi belirli bir süreden sonra bu alışkanlıklar ve ev adı verilen mahzende yalnız geçirilen zamanın fazlalığı git gide keyifsizliğe neden olur. Neden mi? Oturduğumuz koltukta kumandayı unutmuşuzdur, gerisi malum...

"Her şey bu kadar güzelken neden mutlu değilim?" 'in getirdiği hazımsızlık duyusu farklı senaryolarda vuku bulmana yardımcı olur. Önce çevrende ki kitlenin azlığından şikayet etmeye başlar, ve ve tam burada çevrendeki varlıklardan gereken değeri göremediği söyler durursun kendi kendine. Farklı bir arayüz arıyorsun, merak ve yenilik dürtüleri peşini bırakmaz illa bu haltı yiyeceksin. Hissiyatını aktarmaya yardımcı olacak-yeni alınan- bir kaç kitap, sosyal medyanın zirzopluğu yerine duygu ve düşüncelerin bir arada raks ettiği eliptik düzlemlerin genişliği içerisinde koltuğuna oturur ve durmayacakmış gibi dönen dünyayı oradan izlersin.

Hayır diyorsan, kapıdan çık ver hoşuna giden insanlara selam ver. Bir kaç insanla tanış ve onlara hayır deme.

Olacakların tamamı senin tercihin neler yaşayacağını da sen belirleyeceksin.

Saksı bile alırsın mesela.. Kitaplar, sanal dünya, bakkal Necmi abi, komşu kisvesi altında hayatına girmeye çalışan apartman insanları-ki bu değişkendir- ve özellikle televizyon. Hepsi yerli yerinde seni bekliyordur. Sanki daha önce hiç kullanmamışsın gibi. Uyanıldığında içilen kahve ve bütün salona yayılan enfes kokusu. Ve otobüs durağına yolculuk.

 

Tabi bütün güzelliklerden bıktığımız gibi belirli bir süreden sonra bu alışkanlıklar ve ev adı verilen mahzende yalnız geçirilen zamanın fazlalığı git gide keyifsizliğe neden olur. Neden mi? Oturduğumuz koltukta kumandayı unutmuşuzdur, gerisi malum...

"Her şey bu kadar güzelken neden mutlu değilim?" 'in getirdiği hazımsızlık duyusu farklı senaryolarda vuku bulmana yardımcı olur. Önce çevrende ki kitlenin azlığından şikayet etmeye başlar, ve ve tam burada çevrendeki varlıklardan gereken değeri göremediği söyler durursun kendi kendine. Farklı bir arayüz arıyorsun, merak ve yenilik dürtüleri peşini bırakmaz illa bu haltı yiyeceksin. Hissiyatını aktarmaya yardımcı olacak-yeni alınan- bir kaç kitap, sosyal medyanın zirzopluğu yerine duygu ve düşüncelerin bir arada raks ettiği eliptik düzlemlerin genişliği içerisinde koltuğuna oturur ve durmayacakmış gibi dönen dünyayı oradan izlersin.

 

Hayır diyorsan, kapıdan çık ver hoşuna giden insanlara selam ver. Bir kaç insanla tanış ve onlara hayır deme.

 

 

Olacakların tamamı senin tercihin neler yaşayacağını da sen belirleyeceksin.

aslında yalnız olmaktan mutluyum ne biliyim sadece kendimle sohbet ediyorum kardeşlerimle vakit geçiriyorum pc de oyun oynamaya bayılıyorum yada kafama göre araştırma yapmaya filan ... kimseyi umursamıyorum mesela.. sokağa çıkıp arkadaşlarıma elimi versem kolumu istiyorlar bu da beni kızdırıyor anlatsan anlamıyorlar söylesen dinlemiyorlar dediğin gibi birkaç insanla tanış ve onlara hayır deme ... birşeyler değiştirmek istiyorum daha güzel bi dünya için .. işte burda da diyorum ki yanımda birileri olsa birlik şeklinde ilerlesek .. tek başıma hiç destek olmadan yapabilceğime inanmıyorum belkide burda yanılıyorum

Belirli bir potansiyelden dolayı asosyal olan insanların, sosyalleşerek eriyip gittiklerini, normalleştiklerini gördüm. Naçizane önerim; kendin gibi insanları bulup sosyalleşmen, eğer sen de böyleysen tabi. Yoksa; bir sürü insan tanıyor olmanın, facebookdaki arkadaş sayını artırmaktan öteye gitmesinden başka yararı olmaz. Buna yarar denirse, facebook da her neyse artık. Yalnızlık bir lütuftur, şayet kendi seçiminse...

Belirli bir potansiyelden dolayı asosyal olan insanların, sosyalleşerek eriyip gittiklerini, normalleştiklerini gördüm. Naçizane önerim; kendin gibi insanları bulup sosyalleşmen, eğer sen de böyleysen tabi. Yoksa; bir sürü insan tanıyor olmanın, facebookdaki arkadaş sayını artırmaktan öteye gitmesinden başka yararı olmaz. Buna yarar denirse, facebook da her neyse artık. Yalnızlık bir lütuftur, şayet kendi seçiminse...

kesinlikle kendi seçimim ... dediğin gibi normalleşmek istemediğimden diğer insanlardan kendimi ayırdım

belkide bazı insanlara kendimi tanıtma yada onları tanıma fırsatı vermedim..