Teoride İnsan ve Pratikte İnsan

İnanın bana bugüne kadar ben kötüyüm diyen bir insan görmedim.

Herkes ama herkes kendini iyi biliyor. Teoride kendilerince çok iyiler ve pratikte kötü işler yapanların teorileride korkunç.

Mesela hırsıza kötü bir şey yaptığını söyleyin. Mutlaka yaptığı şeyi haklı göstermeye çalışacak peki neden çünkü kendi vicdanını öyle inandırmış. Bu bir katil veya uyuşturucu baronu olsa bile her zaman vicdanını yaptığı işlerden ayıklamış olacaktır.. Örnekleri çoğaltmak mümkün ama günlük hayatta kötü davranışlarda bulunan insanlar elbette bizi daha çok ilgilendiriyor.

Yalan=ihanet

Dedikodu= birini kötülemek ve onurunu zedelemek

Kırıcı ve aşağılayıcı davranışlar= birinin onurunu kırmak

İftira= masumiyete saldırmak

Dolandırmak= hak yemek

Şiddet= Onur kırmak

Günlük hayatta insanların sıkça yaptığı şeyler bunlar değil mi? Bunlara dur denilmediği için bütün insanlık her gün tekrar tekrar başka insanlara eziyet ediyor. Kötü olmayı kendilerine yakıştıramıyorlar ve ben haklıyım ben güçlüyüm diyerek kendilerini kandırıyorlar. Teoride bir kötülük yok çünkü o teorilerde hep kendi egolarının çıkarını gözetiyorlar. Ya başka insanlar ya başka insanların dünyaları. İşte bunu kimse düşünmüyor. Birileri özür diliyorsa özür dilediği kişi sevdiği insan oluyor diğer tarafta onu ilgilendirmeyen (!) kişilere istediğini yapma canlarına okuma özgürlüğünü kendilerinde buluyorlar.

Peki beni ayıran ne kötü müyüm yoksa iyi mi? Bu soruyu sormaya cesaretiniz varsa kendinize sorun. Eminim vicdanınız rahattır en kötü şeyi yapsanız bile yani hangi birimiz yapmadı ve hangimizin yapmayacağının garantisi var. Bu yüzden kötülüklerinizden korkmayın ve onları kabul edin. Ve sevin emin olun ki onlar en zayıf yanlarınızın dışa vurumu ve sadece sevgiye ihtiyaçları var. Kabullenildikçe ardındaki perdeler açılır pişmanlıklar vardır ya da affedememeler. Sorunun köküne inmek için en başta küçük hatalarınızı düzeltin. Sokakta ki çocukları azarlıyorsanız bırakın oynasınlar. Onlar daha çocuk diyebilene kadar da bırakın azarlamayı. Kardeşlerinizden birini hor görüyorsanız güçlü olmak iyiliktir ve iyilikte yakınlarımızı hoş görmemizi gerektirir. Affedemiyorum diyorsanız önce kendinizle barışın çünkü affetmek kolay.

Teoride iyi olduğumuzu bize düşündüren ne anlamış değilim ama şunu biliyorum ki hiç kimse kötüyüm demez ya da öyle olduğunu kabul etmez. Bir insan kin öfke doluysa bile başkalarını suçlayabilir.

Pratikte ise işler çığırından çıkmış durumda. Toplum olarak cahil kaldık fakat bunun okullarla hiç bir ilgisi de yok sadece cesaret gerekiyor. İnsanın kendisiyle yüzleşmesi son derece gerekli çünkü kötülük=zayıflıktır.