Kızmamak Öfkelenmemek İçin Neler Düşünmeliyiz

Arkadaşlar size kızmak öfkelenmek diye bir konu açtım.Bu konuya fikirlerinizi bekliyorum.Şimdi benim fikrim olarak söylüyorum.. Ben kendimi örnek olarak veriyorum.Bana en büyük kötülükleri yapmış düşmanlarım var,onlara bile kızmanın hakiki manasıyla kızamıyorum.Çünkü en büyük kötülükleri ve en büyük iyilikleri yapanlar zaten ruhlarındaki vicdan tarafından yani ruhunun adaletinde kumbara gibi biriken kötülüklerinden ve iyiliklerinden yada şöylede diyebiliriz ruhlarında biriken negatiflerin ve pozitiflerin karşılığını tastamam olarak er veya geç alacaktır,insan zaten yaptıklarının karşılığını ama iyi ama kötü olarak, yaşadığı yaşamlarda alarak ruhunu geliştirir yani tekamül ettirir bundan en küçük bir şüphem yok.Yani kötülük yapan zaten esas kötülüğü kendi ruhuna yapıyor o yüzden cezasınıda, mükafatınıda ona ruhu gösterecek ,İşte o yüzden bana kötülük yapana kızmayım, öfkelenmeyim dersem yine maneviyatta bir yol kat etmiş olmam. Çünkü ben kötülüğü karşısında kendi ruhundan bir ceza görecek diye rahatlamış olurum.Kızmamanın daha ezoterik yani daha içsel ve manevi değeri olan kimseden karşılık beklemeyen sebepleri olmalı.Şimdi benim sebeplerim şöyle bakalım sizce yeteri kadar içsel ve manevi değer taşıyormu? Ben insanlara şu sebepler yüzünden kızamıyorum.1.Bir kere kendimi hiçbir insandan üstün görmüyorum.2.Bende belki onun düşüncesinde veya şartlarında yaşayan bir insan olsaydım öyle davranırdım diyorum.3.Kim manevi değerinin artışında daha ilerde olacak daha sonra yaşayacağı ruh hayatlarında hiç belli değil diyorum.4. tanrının bir parçası olarak gördüğüm insana kızmayı tanrıya kızmakla eş değer görüyorum.Çünkü insanın kalbi tanrının evidir bunu da çok iyi biliyorum.O yüzden insanın kalbini kıran tanrının kalbini kırmış gibi olur bunuda çok iyi biliyorum.Ve şunu diyorum. Eğer insan ancak kendini çok önemli, karşısındaki insanı daha önemsiz imiş gibi görüp egolu davranırsa ancak kızabilir. Ama diyorum ki bu dünyaya hiç kimse eşit şartlarda gelmiyor herkesin kendi yaşayacağı yaşamlarıda ,gideceği yoluda ,varacağı yeride hem ayrı hem de belirsiz.O yüzden eğer kötü bir insansa acıyorum,daha kötü bir insansa çok daha çok acıyorum ve sonuçta her kötü insan doğru yolu bulsun kötülük yapmaktan kurtulsun diliyorum.Benim bu konudaki düşüncelerim bu kadar daha fazla ayrıntıya girerim ama yinede anlayana sivrisinek saz anlamayana davul zurna az sözündeki gibi konuyu burada kesiyorum.

güzel bi konuya değinmişsin bu konuda sana katılıyorum.sonucta insan öfkelenip hıncını alınca sonradan keske yapmasaydım dio.ama iş işten gecmiş oluyo tabi.bu yüzden öfkelenmemek en iyisi

dışarda 2 dakika delikanlılığın içerde 10 sene geyşalık olduğu düşünülebilir mesela:D:D:D

ii benzetme

konu için tşk.

Öfkelenmemek için ancak karşındakinin niye yaptığını anlaman gerekir. Anlarsan problem değil. Kendince haklıydı hakkı vardı dersin. Sebebinde de haklı değilse insanlık halidir der geçersin. Ama anlamıyorsan öfkelenir öfkelendikçe de kendini yer bitirirsin.

evet sana katılıorum dolunay bende eskiden bunlara dikkat etmezdim ve kendimi yer bitirirdim sonuçta bunu yaparsan iki tarafta mutlu oluo

Kontrolden çıkan öfke bana göre yıkıcı olmaya başlar..ama diğer koşulda var olmanın gereklerinden biridir..eyleme yön veren önemli etkenlerden birisidir bana göre..Freudun dediği gibi idin enerjisinde kaynaktır belkide..bu açıdan bakınca yaşam enerjisi için gerekli..ama dediğim gibi..kontrolden çıkıp dengeyi kaybettiğinde kaynağına da sahibine de yıkıcı etkileir olabilir ki siz çoğunlukla bu yansımalar üzerinde durmuşsunuz..farklı düşündüğüm diğer bir nokta..öfkenin yokluğu durumu..ki verdiğiniz öğütlerde onu yok etmeye yönelik bir tutum var..bana göre bu bir tehlike..başkalarının yerine bahane uydurma gibi geliyor..yani herkes haklı gibi bi durum orataya çıkıyor ki bu kadar iyimserlikle hitleri bir aziz ilan edebilirim.. kendince doğruyu yaptığı için :)ama asıl bana tehlikeli gelen kısmı kabul etmeci bir tutum olarak algılamam...bu da en az yıkıcı öfke kadar aşırı bir uç..saygılar.

Kontrolden çıkan öfke bana göre yıkıcı olmaya başlar..ama diğer koşulda var olmanın gereklerinden biridir..eyleme yön veren önemli etkenlerden birisidir bana göre..Freudun dediği gibi idin enerjisinde kaynaktır belkide..bu açıdan bakınca yaşam enerjisi için gerekli..ama dediğim gibi..kontrolden çıkıp dengeyi kaybettiğinde kaynağına da sahibine de yıkıcı etkileir olabilir ki siz çoğunlukla bu yansımalar üzerinde durmuşsunuz..farklı düşündüğüm diğer bir nokta..öfkenin yokluğu durumu..ki verdiğiniz öğütlerde onu yok etmeye yönelik bir tutum var..bana göre bu bir tehlike..başkalarının yerine bahane uydurma gibi geliyor..yani herkes haklı gibi bi durum orataya çıkıyor ki bu kadar iyimserlikle hitleri bir aziz ilan edebilirim.. kendince doğruyu yaptığı için :)ama asıl bana tehlikeli gelen kısmı kabul etmeci bir tutum olarak algılamam...bu da en az yıkıcı öfke kadar aşırı bir uç..saygılar.

:clapping: +

Öfke fazlalaştığında zarar veren bir şeydir ki kimi zaman telafi etmekte zor olur Ben öfkemi kontrol altına almak için karşıdaki kişiye verdiğim değeri ,o kişinini bnm için anlamını düşünüyorum . .Böylece kendimi kontrol edebiliyorum . .Kimi zamanlarda