Apokrif'lerin Gizemli Dünyası

Siegfried Obermeier

http://www.spiritualizm.com/kitap/kitapkapak/kitapres/Apokrif-kitap-parcasi-olamayan-kitap.jpg

Din tarihçisi olan Hennecke ile Schneemelcher'in Neutestamentliche Apokryphen (Yeni Ahit Apokrifleri) isimli eserinde şöyle yazmaktadır:

"Yeni Ahit metninde birleştirilen, kilise Kanonikleri'ne giren yazıların ortaya çıktığı dönemde, sonraları 'Apokrif' denilen ve kilise Kanonikieri tarafından kabul görmeyen yazılar da ortaya çıkmıştır. Büyük ihtimalle önceleri herhangi bir Kanon (Ç.N. Kaideler) olmadığından dolayı Hristiyanlığın bu eserleri daha sonraları kutsal metin olarak kabul edilen kanonik eserler ile eşdeğer tutuluyor ve bazı cemaatlerde kabul edilip okunuyordu."

Aynı kitabın bir başka yerinde ise şöyle yazmaktadır:

"Yirmi yedi kitabı içeren Kanon'un oluşumu Batı'da Doğu'ya nazaran daha hızlı gerçekleşmiştir. Hieronymus ve Augustin'in tanıklığına dayanarak yirmi yedi kitaptan oluşan Yeni Ahit'in, milaftan yaklaşık 400 yıl sonraresmi olarak kabul edildiğini ileri sürebiliriz. Arıcak bu resmi karar adı geçen Kanon'un tüm cemaatlerde geçerlilik kazandığını ifade etmemektedir."

Apokrif yazılar konusunda dünyaca tanınmış olan bu yazarlardan yukarıda yapılan iki alıntıya dayanarak şu sonuçlara varılabilmektedir.

Demek ki Batı kilisesi, Hristiyanlığın kutsal metinlerini Kanonik ve aslında "gizli tutulan anlamına gelen Apokrif, yani doğru olan ve "olmayan" diye ikiye ayırabilmek için tam dört yüz yıl uğraşmıştır. Ayrıca daha önceki yüzyıllarda ve Doğu kilisesinde sonraları da Apokrif yazıların Kanonik olanlarla eşdeğer tutulduğunun ve hatta bazı durumlarda sadece Apokrifler'in kullanıldığını öğreniyoruz.

Kanonik yazılarda olduğu gibi. Apokrifler'de de en önemli soru kaynak sorusudur. Her dört İncil de M.S. 80 ile 120 yılları arasında yazıldığına göre yazarların hiç biri olayların görgü tanığı değildi, ola ki yazar otuz yaşlarındayken yaşadıklarını seksen veya doksan yaşına geldiğinde kaleme almış olsun. Ancak bu da fazla olası görünmüyor. Bu zamansal ara İnciller arasında çelişkiler ve sapmalar olmasının sebebidir. Matta, Markos ve Luka aşağı yukarı aynı şeyi yazdığından, onlara karşılaştırmalı denklik anlayışı baz alınarak "sinoptikçi" denmektedir. Bu üçünün karşısında büyük sapmalarla Yuhanna yer almaktadır. Aynı zamanda bunlarla kısmen aynı kaynaklardan, kısmen bizim bugüne kadar bilmediğimiz kaynaklardan yararlanmış dini bir literatür oluşmuştur. Ancak bu kaynakların doğruveya yanlış olduğunu biz nereden bilebiliriz? Hatta bazı Apokrif yazılarının, örneğin Yuhanna İncili'nden daha doğru ve gerçekçi kaynaklara dayanıp dayanmadığını dahi bilmiyoruz. Çünki Yuhanna Incili bazı cemaatlerde 6. yüzyılın ortalarına kadar kabul görmemiş ve oldukça şüphelidir.

Kilise öğretmeni olan ve din uğruna ölen Justinus'u (M.5. 100-165) Hristiyanlığın kutsal yazılarında ilk iki yüzyıl boyunca hüküm süren karışıklığın eneski tanığı olarak gösterebiliriz. Hennecke ile Schneemelcher de bu konuya değinmektedir: "Iustinus'un her dört İncil'i tamdığı ve kutsal metin olarak kullandığı şüphelidir. Sinoptikçileri tamdığı ve kullandığı kabul edilebilir, ancak Yuhanna İncili'ni de kullanmış olması kanımca şüpheli olmaktan da ötedir.

Justinus'da sinoptik geleneğin yanı sıra, karşımıza kaynağı hakkında yeterli biıiimizin olmadığı İsa'nın tanınmayan sözleri de çıkıyor. Iustinus'un tanınmayan yani günümüze kadar gelmeyen incillerden mi yararlandığı ya da yazılı olmayan gelenekleri mi kullandığı sorusunu ilk soru çerçevesinde cevaplamak daha doğru olacaktır."

Demek'ki Justinus da günümüzün Kilise bakış açısına göre Apokrifler'den yararlanmıştır. Şu halde bugün kesin olarak Kanonik İnciller'de her şeyin doğru ve gerçek, Apokrifler'de ise her şeyin yanlış ve uydurma olduğu söylenebilir mi?

( İsa Keşmir'de mi Öldü - Siegfried Obermeier )

Keske yakilan Inciller de hic yakilmasaydi diye dusunuyor insan ister istemez. Dini referans olarak kabul edilmese bile en azindan bize tarih ve sosyal hayat hakkinda ipuclari verebilirdi...