ah müjgan ah - sadri alışık

AH MÜJGAN AH

sevgimizin bir tanesiydin müjgan.

saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür,

elleri ufacık, gözleri dört defa lacivertti.

ve de her ne hikmetse o da bana gönüllüydü.

öyle bir sevdim ki müjgan’ı,

dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim,

evleniriz gibi geldi bana.

evimiz, yuvamız olur, ışığımız yanar,

fakir soframız kurulur gibi geldi.

sahil bahçesinde gazoz içerekten

gizli gizli mal-ü hülya kurardık.

sonrada çarşılara giderdik.

eşya beğenirdik elden düşme;

aynalı konsolumuz

topuzlu karyolamız bile olacaktı.

müjgan’ın her an her bi daim yanında olacaktım

ama olmadı gitti.

nereye mi ?

paraya gitti abicim paraya

nasılda sevmiştim yıllarca ben seni

her akşam bekledim yollarını

elbet bir gün biz yuva kurarız derken

duydum evlenmişsin sen zengin bir gençle

zengin olsaydım sensiz kalmazdım

her an düşünüp seni hiç ağlamazdım

param olsaydı aşkım kalırdın

seve seve yanımda benimle yaşardın

nikah resimlerimizi de çektirdiydik.

sonra karpuzcu raşit ağabeyinin

kayınbiraderine borç ederekten

nişan yüzüklerimizi de yaptırmıştık.

ama müjgan takmadı bunu

takamadı uçuverdi elimden.

meğer gizlice altın bir kafes bulmuş kendine.

müjgan’ın gelinliğini hususi diktirmişler,

benim gibi kiralık tel duvak almaya kalkışmamışlar yani

öyle sevindim ki.

mesut ve bahtiyar olsun diye dualar ettim hergece

sonramı ne oldu

müjgan gibi bende

birbirimize ettiğimiz sözleri

ettiğimiz yeminleri unuttum.

bir daha mahalleye gelmedi müjgan, gelemedi.

bizim dar ve eski sokaklara otomobili sığmıyormuş dediler.

senede birkaç ay zaten avrupa’daymış dediler.

zaman şifalı bir ilaçtır unutursun dediler,

unuttum bende unuttum

hiç aklıma gelmedi.

hatırlamıyorum Müjgan’ı

hatırlamıyorum şimdi

Bu şiiride ben yazmadım zaten

Unuttum abi bende unuttum

Hatırlamıyorum şimdi

Müjganın gözleri ne rekti

Sadri ALIŞIK

AH MÜJGAN AH 1970