Ölümden Fazlası

Üç gecedir uyumuyordu.Bilmediği,tanımadığı bir toprağı almaya gönderilen askerlerden biriydi.Vücudunu hissedemiyordu.Soluğu ürkek bir tavşanınki gibi hızlı ve kısaydı.Buraya gelişini hatırlıyordu hep.İki hafta önce kamptan yola çıkıp esas orduya katılmıştı.İlk o zaman görmüştü bu manzarayı.Sonsuz gibi görünen yeşilin üstünde kusursuz mavi yükseliyordu.Evlerin bacalarından dumanlar çıkıyordu,şehirde bir sıcaklık vardı ama bedene değil ruha hitap ediyordu.

Bir kez daha kendine buraya savaşmak için geldiğini hatırlattı.Komuta ettiği yüz kişilik birlik,ordunun en iyi askerlerinden oluşuyordu.Kendi gibi onlar da yaşamlarının çoğunu savaşta geçirmişti.Yaklaşan orduyu görebiliyordu ama şehre bakmamak için doğrudan kafasını çevirmiyordu.Yanındaki dostuna "Sence bu yaptığımız doğru mu?" diye sordu.Dostu başıyla onayladı ve ona dönüp sırıttı.

Ordu savaş düzenine geçti.Birlikler yerlerini aldı.Ok savaşı olmayacaktı,şehirde fazla asker yoktu.Ağır adımlarla yürümeye başladılar.Tempoyu oturtana kadar hızlanmıştılar.Sonunda iki ordu karşılıklı dizildi ve savaş başladı.

Onun kılıcıysa şehrin askerini değil,kendi askerini biçmişti.Bütün bu güzelliği yok etmek,sırf önemli bir şehir olmadığı için normal sayılabilir miydi?Çocuklar,yaşlılar,kadınlar...Masumlar ölmeli miydi?

Hayır.

Kılıcını savurdu,savurdu,savurdu...Şu ana kadar yaptığı en coşkulu savaşıydı bu.Tehdit olmayan basit bir şehre yapılan zorbaca saldırıya karşı çıkıyordu.İyilik için.Onun savaşta kaybettiği masumiyetin burada hayatta kalabilmesi için.Tüm gücüyle saldırdı.

Ve ensesinde soğuğu hissetti.Arkasını dönüp saldıranı biçerken gücü boşaldı,gözleri kararıyordu.Boynunun yarısı kesikti ama o sonsuz huzuru görmüştü.Mutluydu.Vücudu hissizdi ama içinden gülümsüyordu.

İlk kez kendi gerçek amacı için savaşmıştı.

Yek