Din Adamları

Genç bir şeytan koşarak patronunun yanına gelir. Eli ayağı titrer bir şekilde yaşlı şeytana şöyle der: “Hemen bir şeyler yapmak zorundayız. Çünkü dünyada bir adam hakikati buldu! İnsanlar bir kez hakikati bildiğinde bizim mesleğimiz ne olacak?”

Yaşlı şeytan kahkahayı patlattı ve şöyle dedi: “Yerine otur, rahatla ve endişelenme. Her şey kontrol altında, bizim adamlarımız oraya ulaştı.”

“Ama oradan geliyorum: Orada tek bir şeytan bile görmedim,” dedi.

Yaşlı patron, “Din adamları benim insanlarımdır. Onlar çoktan hakikati bulan adamın etrafını sardılar. Şimdi onlar, hakikat adamıyla kitleler arasındaki aracı olacaklar. Onlar tapınaklar oluşturacak, onlar kutsal kitaplar yazacak, onlar her şeyi yorumlayacak ve çarpıtacaklardır. Onlar insanların ibadet etmelerini, dua etmelerini isteyecekler ve tüm bu laf salatası içinde hakikat kaybolacak! Bu, benim her zaman başarılı olmuş, çok eski bir yöntemimdir!” dedi.

Din adamları temsil ettikleri dinin dostu değildir. Onlar, onun en büyük düşmanlarıdır çünkü din hiçbir aracıya ihtiyaç duymaz: Seninle varoluş arasında her an ilişki vardır. Öğrenmen gereken tek şey, varoluşun dilini nasıl anlayacağındır. Sen insanın lisanını biliyorsun ama onlar varoluşun lisanı değildir.

Varoluş sadece tek bir dil bilir: O da sessizliktir.

Şayet sen de sessiz olabilirsen hakikati, hayatın anlamını, varolan her şeyin önemini anlayabileceksin. Ve bunu senin için yorumlayacak hiç kimse yoktur. Bunu herkes kendi başına bulmak zorundadır, hiç kimse senin adına bu işi yerine getiremez. Ancak din adamlarının asırlardır yapmakta olduğu şey budur. Onlar sen ve varoluş arasında bir Çin Setti gibi duruyorlar.

Sadece birkaç gün önce Vatikan, Papa tüm Katolikleri, “Bana pek çok kez, çok sayıda Katolik’in Tanrı’dan af dilediği söylendi. Onlar günah çıkarmak için rahibe gitmiyorlar. Doğrudan Tanrı’dan af dilemenin günah olduğunu ilan ediyorum. Rahibe günah çıkartmak zorundasınız; Tanrı ile doğrudan ilişki kuramazsınız!” şeklinde bilgilendirdi. O, herhangi bir sebep öne sürmedi çünkü rahibin mesleğini sürdürmek zorunda olması dışında hiçbir neden yoktur. Ve onun kendisi yüksek bir rahiptir.

Şayet insanlar gerçekliğe, onlara kimse önderlik etmeden, neyin iyi neyin kötü olduğunu onlara kimse söylemeden, takip etmeleri için onlara hiç kimse bir harita vermeden yaklaşmaya başlarsa, milyonlarca insan varoluşu anlayabilecektir. Çünkü bizim kalp atışımız aynı zamanda tüm evrenin kalp atışıdır, bizim yaşamımız bütünün yaşamının bir parçasıdır. Biz yabancı değiliz, biz başka bir yerden gelmiyoruz, biz varoluşun içinde büyüyoruz. Biz onun bir parçasıyız, onun yaşamsal bir parçasıyız. Bizim sadece sözcüklerle anlatılamayacak olanı — varoluşun müziğini, varoluşun muazzam coşkusunu, varoluşun sürekli kutlamasını — duyabilmek için yeterince sessiz olmamız gerekir. Bir kez bu kalbimize nüfuz etmeye başladığında dönüşüm gelir.

Bir kimsenin dindar hale gelmesinin yegâne yolu budur; insan tarafından yapılmış olan kiliselere gitmekle değil, insan tarafından yapılmış olan kutsal metinleri okumakla değil.

Ancak, din adamları onların kutsal metinleri Tanrı tarafından yazılmış gibi davranmak- tadırlar. Bu fikrin ta kendisi ahmakçadır! Sadece şu metinlerin içine bir bak: Onlarda Tanrı’nın imzasına ilişkin hiçbir şey bulamayacaksın. Tanrı’nın yazmış olması için hiçbir sebep olmayan şeyler bulacaksın.

Hindular, Vedalar’a ve onların bizzat Tanrı’nın kendisi tarafından yazıldığına inanırlar. Onlar varolan en eski kitaplardır fakat hiçbir Hindu onlara bakma zahmetine katlanmaz.

Şayet Tanrı onları yazsaydı, muazzam değere sahip şeyler olurlardı ama Vedalar’ın yüzde doksan sekizi sadece çöplüktür; öylesine çöp gibidir ki onların Tanrı tarafından yazılmadığını kanıtlar.

Örneğin bir rahibin duası ... niçin bunu Tanrı yazmış olsun? Ve duada ineklerin yeterince süt vermediği söylenir: “Bana acı, ineklerimin sütünü artır.” Sadece bu da değil, “Başka herkesin sütünü azalt!” Tanrı bunu mu yazacak? “Düşmanlarımı öldür ve dostlarıma yardım et,” ... ve hatta bu kadar saçma şeyler: “Yağmurlar geliyor; suyun benim tarlama ulaşması ve komşu tarlaya ulaşmamasına dikkat et çünkü o benim düşmanıma ait, suyu sadece benim tarlama yağdır.”

Tanrı niçin böyle şeyler yazsın? Her metin kendi içinde, adamlar ve aptal adamlar ve ilkel adamlar tarafından yazıldığı kanıtını taşır. Sözde kutsal metinler, iyi edebi metinler olarak bile algılanamaz; onlar çocukçadır, kabadır, çirkindir ama onlar artık yaşamayan dillerde yazılmış olduklarından ... ve bazıları asla ortalama insan tarafından kullanılmamış dillerdedir. Örneğin Vedalar. Bu dil hiçbir zaman sıradan insanlar tarafından kullanılmamıştır; o, eğitilmiş Brahminlerin diliydi, rahiplerin diliydi. Ve onlar, onun tercüme edilmesi konusunda çok çekimserdi çünkü onlar biliyordu: Bir kez tercüme edildiğinde tüm büyüsünü kaybedecekti. İnsanlar bu saçmalığın kutsal olması bir yana, herhangi bir anlamı dahi olmadığını göreceklerdi.

Senin tüm dinlerinin kutsal kitaplarında ne kadar çok iğrençlik, ne kadar çok pornografi vardır. Ancak, onlar sıradan insanlar tarafından kullanılmayan Sanskrit dilinde yazılmışlardır; sıradan insanlar tarafından kullanılmayan Arapça dilinde yazılmıştır; sıradan insanlar tarafından kullanılmayan İbranice’de yazılmıştır; Pali dilinde, Prakrit dilinde... Bu diller ölüdür. Bütün dinler kendi kutsal metinlerinin, insanların anlayacağı modern dillere kazandırılması konusunda çekimserdir. Kutsal metinler, onların çekincelerine rağmen tercüme edilmiştir.

İlk önce, onlar basılmalarına karşıydı; ikinci olarak, onlar tercüme edilmelerine karşıydı. Bunun tek sebebi, onların bir kez basıldığında dünyanın her tarafında satılabileceği, herkesin onları satın alabileceğini biliyor olmalarıydı. Ve şayet onlar yaşayan dillere tercüme edilirse, o zaman hakikati ne kadar saklayabilirsin? Ve onların Tanrı tarafından yazıldığını nasıl kanıtlayacaksın? Metinler insan yapımıdır, Tanrı heykelleri insan yapımıdır, ibadethaneler ve tapınaklar insan yapımıdır ama binlerce yılın koşullanması onlara belirli bir kutsallık, ilahîlik sağlamıştır. Ve onların içinde ilahî olan hiçbir şey yok. Onların içindeki hiçbir şey kutsal değil.

Din adamları başka herkesten daha çok insanı kandırmaktadır. Bu, dünyadaki en kötü meslektir, fahişelerin mesleğinden dahi kötüdür. En azından fahişe sana karşılığında bir şey verir. Din adamı sana basitçe havacıva verir; sana verecek hiçbir şeyi yoktur.

Ve hepsi bu değildir: Ne zaman birisi hakikati fark etse, bu din adamları ona karşıdır. Açıktır ki onlar karşı olmak zorundadır çünkü onun hakikati şayet insanlar tarafından tanınacak olursa dünyadaki milyonlarca din adamı işlerinden olacaktır. Ve onların istihdamı kesinlikle verimsizdir. Onlar parazittir, onlar sürekli olarak insanın kanını emmeye devam ederler. Çocuk doğduğu andan itibaren mezara girene kadar, din adamı onu sömürecek yollar bulmayı sürdürür.

Din, din adamlarının ellerinden kurtarılmadığı sürece dünyada sadece sahte dinler olacaktır; dünya asla dindar hale gelmeyecektir. Ve dindar bir dünya mutsuz olamaz; dindar dünya sürekli bir şenlik olmalıdır.

Dindar bir adam saf bir mutlulukla kendinden geçişten başka bir şey değildir. Onun kalbi şarkılarla doludur. Onun tüm varlığı her an dans etmeye hazırdır. Ancak, din adamı hakikat arayışını ortadan kaldırmıştır: O aramaya gerek olmadığını, onun zaten bulunmuş olduğunu, sadece senin inanca sahip olman gerektiğini söyler.

Din adamı insanları mutsuz kılmıştır çünkü o, dünyanın tüm zevklerini kötülemiştir. O, dünyanın tüm zevklerini kötüleyerek bu sayede öteki dünyanın zevklerini yüceltebilir. Öteki dünya onun kurgusudur. Ve o, insanlığın kendi gerçekliğini kurgusal bir fikir için kurban etmesini ister. Ve insanlar da onu kurban etmiştir.

ERKEK

Ganj Kitap