Mistik Ağacınız

[zirzopp 597]

Bitkilerin bize ruhsal mutluluk veren renk, koku ve güzelliklerinin yanında, gizemli özellikleri de var elbette. Morötesi ve kızılötesi ışınları seçip, duyamadığımız frekansta sesleri duymak, yıldızlar ve ayın hareketlerinden etkilenmek, acıyı algılamak gibi. Kök dokularındaki sinirsel merkezle yaşar, dinlenir, uyuyup, uyanırlar, duygusal iletişim kurabildikleride düşünülür. Şüphesiz ki, hücresel düzeyde bir ana algılama, tüm canlılar için arasında paylaşılmaktadır. Mistiklerin ‘Deva’ inancına göre, insan ve hayvanların ruhları varsa, elbette bitkilerinde vardır, buna da o çiçeğin Devası denir. Deva, Sanskritçe’de ışık varlık anlamındadır. Bu inanışa göre, doğanın işleyiş planı gereği, vazifelendirilmiş yüksek varlıklar bulunmaktadırlar. Her şeyin birbiriyle irtibatlı ve düzenle yürümesi için ‘Doğa Ruhları’ görevlidir. Keltler, Şamanlar, Kızılderililer, Slavlar gibi daha çok birçok eski topluluklarda bu güçlerle bağlantı kurabilme, Ulu Ağaçlar’la düşüncesel iletişim sağlama, onların şikayetlerini dinleme ve önerilerine kulak verme, gizemli bir öğreti olarak ele alınıp, uygulanmıştır. Bu inancı benimseyenler, Doğa’nın işittiğini düşünüyorlardı. Kuzey Amerika yerlilerinin, Ege’deki Helen Uygarlığının ve Kelt’lerin Mistik Ağacı ‘Meşe’ idi. Meşe ağacına çok sık yıldırım düştüğünü gözlemleyen insanların büyük kısmı, Tanrı’lardan birinin yıldırımla yere inerek, Meşe ağacında oturduğu kanısına varmışlar. Helenler ise, Meşe’nin yıldırım tanrısı olduğuna inandılar ve bu ağacın gövdesine vurarak şanssızlıklarına karşı, Tanrıları ile iletişime geçebildiklerini düşünürler. Günümüzdeki toplumların çoğunda yaygın olan ve üç kez tahtaya vurarak korumaya sağlama amacını güden batıl inancın kaynağının kökleri onlardan kalmadır.

 

Eski toplumların çoğunda, Ağaç Kültü önemli bir yere sahipti. Göktürklerde, Yakut ve Uygur Türklerinde, Kayın Ağacı ve Karaçam kutsaldı. Her şamanın özel bir ağacı vardı ve Şaman ile, ağacı arasında gizli bir bağ kurulmuştu. Uygarların ‘Türeyiş Efsanesi’nde, Kayın Ağacının ortasından çıkan beş güzel çocuğun en küçüğü; Böğü Tekin, Uygur Hanı olmuştu. Kırım Türklerinde Çınar, Anadolu’da Ladin, Köknar, Yörüklerde Kara Dut ağaçları kutsaldı. Batı Sibirya kavimlerinde de kutsal ağaç Sedir’dir. Mısırlıların Mistik Ağacı İncir, Almanlarda ise Dişbudak. Zeytin ise, elbette hep özeldir ve her zaman yeşilliğini koruyarak 500 yıldan fazla yaşayabilir. En uzun ömürlü ağaç, 4900 yıl yaşam sürdürebilen Diken Kozalaklı Çam Ağacı türüdür.

İlk yaz günlerinde, mitolojik olarak; Tammuz’un yeraltından çıkışı, Ishtar sayesinde yeniden dirilerek her baharda yeryüzüne getirilişi gibi, yaşamın sürekli yenilendiği bir anı yaşarız. Tammuz’un tabiatın ölüşü(sonbahar,kış) ve dirilişiyle (ilkbahar,yaz) birlikte hareket eden bir Tanrı kabul edilmiş. Elbette Avrasya’da Bahar Bayramı, Nevruz, Yeni Gün Bayramı, Kardelen Bayramı ve Hıdrellez kutlama ve törensel uygulamalarının temelinde ve Dünya’daki bütün kültürlerdeki bahar ve yaz bayramı geleneklerinin mitolojik esinleri yadsınamaz. Tammuz Mit’inin sarmal bir gelişim olduğunu söyleyebiliriz, zira yaşam aynı noktaya dönme yerine gelişerek yineleniyor.

Druidler, 13 aydan oluşan Ay Takvimi kullanmışlardır, her ay 28 günden oluşur. Yılın her ayına bir ağacın isimi verilmiş ve her ağacın mistik özellikleri var. Keltler ağaç ruhlarına ‘Dryad’ adı verilirdi. Dryad; “ağaçlara bakan, içinde veya etrafında yaşayıp onları koruyan periler” olarak bilinirler.

“Mistik Ağacınız” ı kelt burçlarının tarihlerinde bulmak ve ağacınızı doğada arayarak enerji transferi sağlamak mümkün. Bu, bioenerjetik alanlarımızın tıkalı olma durumunda etkin bir enerji sağlayıcı olarak da önerilebilir.

 

-Alıntı

https://wiccanur.blogspot.com/