Ruh'un Gemisi

[arecrateria 18.785]

Yatağıma uzanmış zamanın içimden geçip gitmesine müsade etmemin acısını gözlerimden çekiyorum. Bütün günü vampir gibi karanlıkta ölmüşçesine geçirirken, gece yeniden hayata dönüyorum. Gözlerimin kanlı oluşunu kimse dert etmiyor, ben dahil. Aynanın karşısına geçip, geçmişimdeki kendime sesleniyorum.

Buna bir son vermeliydin diyorum.

Sonra her şey için geç olduğunu farkedip kaçıyorum yine.

Derin uykularıma.

Rüyalarda görüşmek üzere.

Elbette yolu bulabilirsem...

[arecrateria 18.785]

Hafif loş odamda, oturduğum yerden kalkıp açmak için uzandığım kapı koluna bakarken buldum kendimi. Elim uzanmış ancak henüz açmaya yeltenmemiştim. Kapıyı açtığımda karşılaşacağım şeylerden bi haber kalakalmıştım. Birden ardındaki karanlık geldi aklıma, ürperdim. 'Düşünme' dedim kendi kendime. 'Düşünme, yoksa yapamazsın.' Aniden kapının koluna bastırıp kapıyı açıp içinden geçtim, ne olduğunu anlayana dek kapı ardımdan kapanmış ve adeta kaybolmuştu. Su sesi duyduğuma emindim ancak içinde bulunduğum yer zifiri karanlıktı. Gözlerimi kapatsam ancak bu kadar görebilirim diye düşündüm. Ve kapadım gözlerimi. Ellerimle etrafımı tarayarak bir şeyler bulmayı ümit ettim, yanılmıştım. Fiziksel olarak temas edebildiğim tek yer zemindi. Yere çömelip ellerimle yoklayarak ilerlemeye devam ettim. Hep aynı yönde olduğumu belirlemek bir yerden sonra gerçekten çok zor olacaktı. Fakat kafamın içindeki sesleri susturabilmek adına bunu yapmak zorundaydım. Bir kaç küçük adım sonra ıslak bir yerlere dokunduğumu farkettim. Ellerim ıslak olarak kalması pek haz aldığım bir durum değildi ve asla olmayacaktı. İçgüdüsel olarak ellerimi üstüme sildim. Ancak faydası yok, el yordamıyla yoluma devam etmeliydim. Kötü kokmuyordu, umarım değişik bir renge sahip değildir diye geçirdim aklımdan. Bunu bir miktar daha anlamanın tek yolu tadına bakmaktı, dilimin ucuna parmağımla hafifçe dokundum. Tadı sudan farklı değildi veya buna inanmak istemiştim. Devam etmek zorundaydım, durmamalıydım. Ellerim mümkün olduğunca ilerde emeklemeye devam ettim. Bir boşluk vardı, artık enine devam etmek zorundaydım. Bana oldukça uzun gelecek süre boyunca devam ettim, boşluğu atlatabilmemin bir yolu olmalı diye düşünmekten kendimi alamıyordum. Bir elim boşluğun kenarında öylece oturmaya karar verdim. Bir anda içimde oluşan ve beni içine alan bu korkuya karşı koymak isteği ile kendimi boşluğa bırakıverdim. Düşerken beynimde yankılanan tek soru kuyunun mu derin yoksa duvarın mı yüksek oluğu idi. Yön duygumu kaybedip adeta uzay boşluğunda yuvarlanmaya benzer bir hissiyatta düşerken, daha ne kadar düşebileceğim geldi aklıma. Bu saçma soruların tamamını bir kenara bırakıp kollarımı ve bacaklarımı açtım tüm sonsuzluğuna karanlığın. O beni kucaklamadan evvel ben onu kucaklamalıydım. O beni içine almadan ben onu almalıydım. Tanıdık bir ses yankılandı içimde birden.

'Hoşgeldin'...

[arecrateria 18.785]

Oturduğum yerden kalkıp pencereye doğru bir kaç adım atarken bunları nasıl, neden yapabildiğim konusu bir tur attı kafamın içinde. Gelişine vurup doğrudan çöp kutusuna göndermek üzereyken duraksadım. Elim pencereye uzanmış, dışarıdan gelen gürültü aniden son bulmuş, yerini yalnızca dip gürültüsüne bırakmıştı. Ne oluyor diye etrafıma bakınmaya çalışıp başaramadığımda anladım. Bir anlığına duraksamamış, bütün an ı durdurmuştum.

O halde düşüncelerim de durmalıydı.

Belki de durmuştu.

Peki bunları nasıl düşünebiliyordum?

Düşünemiyordum aslında. Yani o anda düşünebilmiş, akmaya devam ettikten sonra daha ileriye götürebilmiştim.

Ee şimdi ne olacaktı yani?

Bu soruyu gerçekten soruyor musun yani?

Sormamalı mıydım?

Neden soruyordun?

Sormuyorum, sadece düşünüyorum.

Zaten sorun da bu değil mi zaten?

Hayır değil, asla da olmadı.

[arecrateria 18.785]

Beklediğim hava durumu yaşadığım şehre yaklaşıyor gibi. Hadi bakalım.

[arecrateria 18.785]

Eski tip altın kaplama, çeşitli kristal taşlardan oluşan 3 tane avizenin ve duvar taraflarının bir kaç aplikle aydınlatıldığı salonun, aydınlatmaları kapadığımda güven problemi yaşayıp, korkuya kapılıyorum. 2 tane de yatak odası var aydınlatmalarını açık tutmam gereken. O sebeple bir o yana bir bu yana koşturup duruyorum evin içinde. Aksi halde bir kötülüğe yenileceğim hissinden bir türlü kurtulamıyorum. Uzun koşturmacaların sonunda kan ter içinde uyanıyorum. Bahsettiğim, eski evim. Tanrım nasılda terlemişim, rüyaymış deyip rahatlıyorum. Yatağımdan doğrulup bir kaç yudum su içtikten sonra, yeniden uykuya dalmak üzere yatağıma uzanıyorum. Bu sırada gördüğüm rüyanın detaylarında boğulurken, o telaşlı koşturmacada buluyorum yeniden kendimi. Bu kez yine farkında değilim rüyada olduğumun. Belli bir miktar ışık açık kalmalı diye hesap yaparak dolanmaya devam ediyorum evin içinde. Birden rüyada olduğumun farkına varsamda uyanamıyorum. Birden aklıma alt katlarda hiç kimsenin olmadığı geliyor. Bu daha da çok korkmama sebep oluyor. kendi bağırış sesime uyanıyorum zor zahmet, sıçrayarak. Her yer karanlık, oymalı geniş koltukta uyuya kalmışım yine diyorum tv nin karşısında, sesler boğuk, görüntü flu. Sonradan dank ediyor, eski evimizin dekoru bu. Kalkıp kaçmaya çalışmak nafile, çünkü dış kapının bulunduğu hole açılan kapılar yerinde yok, hep duvar. Sonunda diyorum, sonunda... Hayal ettiğim gibi gerçekleşiyor olmalı, en azından bu şekilde son bulmalı.

Haziran 28, 2020 arecrateria tarafından düzenlendi

[arecrateria 18.785]

[arecrateria 18.785]

Kafamın güzelliğine kapılıp düşlere dalmış buluyordum kendimi. Zifiri yatakta uzanmış, içimde fırtınalar koparan maddelerin uçuşuşunu sadece izleyebiliyordum.

Madde mi ağır dı?

Mana mı?

[arecrateria 18.785]

[arecrateria 18.785]

Kaç günlük sessizliğin içinde kaybolanlara...

[arecrateria 18.785]

Sessizliğin içinde kaybolan zihnimi aramaya koyulmadan önce, içimden gelen çığlıklara kulak vermeye karar vermiştim. Bir yanım elinde büyük bir bıçak, her türlü aksiyona girmeye hazırken, bir diğer yanım elleri arkasından bağlanmış, dolu dolu gözlerle beni izlemekteydi. Kış şartlarından olsa gerek bacaklarım üşümeye başlamıştı. Kendimi sokağa atıp biraz yürümeliydim belki de. Onun yerine pencereden bakıp, uçsuz bucaksız çatıları seyrettim bir sigara eşliğinde. Sigaram bittiğinde önünde bulunduğum pencereden düşüşünü izledim sakince. Rüzgardan yönünün değişmesini ve turuncu ışığın gittikçe küçülüp kaybolan izlerine baktım. Acaba bir yanımı aynı şekilde serbest bıraksam, benzer şekilde mi süzülürdü diye düşünmeden edemedim.  Sonra diğer yanım geldi aklıma. Bir bütünlüğü bozmak, dengeleri ne derece değiştirir, benliğimden ne kadar uzaklaştırırdı beni. Gökyüzüne yükselmek varken, yeryüzüne bu merak nedendi emin olamadım. İçimden gelen çığlıkların bir süredir sustuğunu farkedip, yatma vakti geldiğini anladım. Yanıma düşen bir yıldıza iyi geceler dileyip, gidişini seyrettim. Nasıldı hayat? Nedendi bu sessizlik? Niyeydi bütün bu tatava?

[arecrateria 18.785]

Bazen bir noktaya o denli odaklanıp, uzun süre bakmak neticesinde, kendinizi minicik hissettiğiniz oluyor mu?

iyi de zaten minicik değil miyiz?

bilmem, öyle miyiz?

bazen daha bilinçli bir iç sesim olsun diliyorum.

aynısını benim dilemediğimi nereden biliyorsun?

beraber dilersek belki gerçekleşir diye söyledim.

o zaman sadece beklemek kalıyor sanırım.

olur, bekleyelim...

[arecrateria 18.785]

Elimde telefon hızlı adımlarla sokağa girdiğimde farkettim dönüp duran kırmızı, mavi ışıkları. Her yer üniformalı insanlarla doluydu ve ben sanki aksiyonun orta yerine dalmış gibiydim. Herkesin bana baktığından emindim. Vücut ısım aniden yükselip, ısınmaya başladım. Adımlarım birden yavaşlamış, aniden durmamıştım. Bu daha çok dikkat çekerdi. Dönüp geri de gidemiyordum. O zaman 'doğal davranmalı, sakin olmalıyım ' 'o zaman var gücünle koşmalısın' dedi içimden bir ses. 'Nasıl?' Diye çıkıştı diğeri. 'Şu an en sakin hissedebilmenin yolu koşmak' diyerek, doğru bir noktaya değindi. Bu düşünceyi buruşturup çöp kovasına attım direkt. Apartmanın kapısının uzak köşesine doğru yürümeye başlarken, bir diğer yandan yukarıyı, dairemin pencerelerini kesiyordum. Lanet olası devriye ışınlarından hiç bir şey görünmüyordu. Bu şekilde ifşa olmuş olamazdım, bu kadar kolay olmamalıydı. 'Sana, onu eve götürmemeni söylemiştim' diye söylenmeye başladım. 'Ondan hemen kurtulmalıydım, herşey buraya kadarmış' dedim ve o an memurların içerden birilerini çıkardığını gördüm. Duraksayıp kim olduğundan emin oldum. Uzun zamandır, eşine eziyet eden şu beş para etmez adamdı yine. Ortalığı birbirine katmıştı demek. Hep aynı hikaye, şimdi götürüp, bir kaç saat sonra yine salacaklardı. Olsun, sıra ona da gelecekti. Kalp ritmim normale dönsün diye beklerken bir sigara yaktım. Bu sırada bir kaç mahallelinin söylemleri çalındı kulağıma. Onlar da benzer bir sonran bahsediyorlardı. 'Elbet bir gün ettiğini bulacak' temennilerinde bulunuyorlardı. Hafifçe gülümseyip, karşı duvara yaslandım. 'Merak etmeyin' dedim içimden. 'Bazı geceler uyuyabilmek için kulak tıkacı takmak zorunda kaldığım gürültüleri, bir gün ilelebet susturacağım. '

İçimden gelen yankılı kahkahaları herkes duyabiliyormuş gibi gelmişti bir an. İrkildim. Dönüp duran ışıklar uzaklaştığında epey rahatlamıştım. Gökyüzünden bana bakıp hüzünlenen ay a bir selam verip, sigaramı elimden özgürce yere bıraktım. Ve yaşam alanıma doğru tırmanmaya başladım. 

[arecrateria 18.785]

Geçmişimin beni besleyen yanlarının, büyük ölçüde yıkımına şahit oldum bugün. Ve tamamen rastlantısal bir durumdu. 'Nasıl denk geldi ama?' diye kendime soracak cesareti bile bulamadım. Yoksa bilirsiniz , kendi kendime sorular sormakta üstüme yoktur. Yıkımın karşısına geçip bir sigara yaktım, onu terk ettiğimde nasıl da sığındıklarım geldi aklıma. Uzun uzun baktım geçmişime, her detayı tekrar tekrar inceledim. Geri dönüşü olmayan bir yola girmişti o da artık benim gibi. Sigaramdan aldığım nefesleri en derinime gömüyor, usul usul çıkmalarına izin veriyordum. Geçmişime son kez göz atıp arabaya doğru yürüdüm. Kapıyı açıp, koltuğa oturduğumda bedenen orada olmadığımı farkettim. 'olsun' diyebildim kendime, sadece. Arabayı çalıştırıp yola koyulduğumda, görüşümün bulanıklaştığını farkedip silecekleri çalıştırdım. Tıpkı etrafımdan geçip duran insalar gibi telaşla camları siliyordu onlar da. Bu düşüncelerden sıyrılıp sileceklerin bir işe yaramadığını anlayıp, duraksamadan yola devam ettim. Diş ağrım kafamda şimşeklermişçesine çakıp dururken, yağmuru beklememek ahmaklık olur diye düşündüm. Hülyalı ve suskun bir şekilde yolu katetmeye devam ettim. hayret ettim kendime, yolculuk inanılmaz sessiz ve sakin geçmişti.

Sadece 'özlemişim' diyebildim. 
Sadece...
Özlemişim...

[arecrateria 18.785]

Diş ağrımın peak yaptığı akşam saatlerinde ne yapacağını bilmez bir halde otururken farkettim ki, ne yapacağını bilmemek çok da mühim değil. 

Örneğin; uyuyamıyor musunuz?

O halde uyumayın.

İçimden homurtular yükselmeye başlamıştı ki, kulak tıkaçlarımı takıp yatmaya karar verdim. 

Kulak tıkacı kullanarak dış sesleri büyük ölçüde susturabilirsiniz. Ancak iç sesinizi köklemişçesine bir etki yaratıyor. 

Şu ilaç etkisini gösterse de uyusam artık, derken. Bunları neden yazdığımı düşündüm yeniden.

Neden mi?

Hiiç.

Hepsi bu mu gerçekten?

Hepsi bu, gerçekten.

Çok sağ ol yaa, iyi ki varsın.

Sağ ol, sen de.

[arecrateria 18.785]

Uzun uzun anlatmam gereken ne varsa yine anlatamamış, telefonun ekranından bana birşeyler anlatmasını öylece seyrediyor, aslında dinlemiyordum. Sırf zaman geçsin yahut sıkıldığım belli olmasın diye üst üste sigaralar yakıp duruyor, kafamda dolanıp duran tilkilerin kuyruğunu birbirine bağlamaya çalışıyordum ki, içimden bir çınlama sesi duydum. Kulak çınlaması orta kulak iltihabı semptomuymuş, 'yok yaa, değilimdir' dedim. Bana bu şekilde ulaşamadığını anladığında gözleri doldu, bunu gizlemeye çalışması çok şairane, benim içinse inanılmaz üzücü bir durumdu. Bazen duygularını bir kenara bırakıp, mantıklı karar vermek çok zordur. Bu da o anlardan biriydi. 

Her zaman yağmur yağmaz, bazen fırtına kopar, bazen de tsunami...