Kaç Palyaçoya ihtiyacımız var ?

Birgün bir adam doktora gitmiş ve ona çok mutsuz olduğunu ve bu durumdan kurtulmak istediğini söylemiş.

Doktor da adama yolun sonunda bir sirk olduğunu, oradaki paylaçonun hergün herkesi gülüp eğlendirdiğini söylemiş ve adama sirke gitmesini tavsiye etmiş.

Fakat adam doktora : "Doktor bey, işte o palyaço benim." demiş.

zaten sorun da burda değil mi..

ya palyaço mutsuz olursa?...

ve mutsuz ama bizde mutsuzuz çünkü aslında o palyaço bizi mutlu edemiyor.

hayallerimizi bırakmışız, kendimizi bize söylenen dünyanın sınırları içine haps edip kalmışız. palyaçoya gülme nedenimiz, aslında sadece unutmak istediğimizden. hayatın bize dayattığını unutmak istiyoruz ama her seferinde, aslında palyaço'nun da bizim yaşadığımız dünya da yaşadığını unutuyoruz.

insanın kendine sormaktan en korktuğu şey sence nedir ?

ben kimim...

çünkü bütün sorular buna bağlıdır, kim olduğunu bilen kişi neden'i sorar, neden', bulan kişi ise niçin'i...

yada...

mutlu muyum...

mutlu olmak yada mutsuz olmak gibi iki kavrama indirgemezsek hayatı ...yani illaki bir tarifi olmak durumunda değilse....bu bir meselede değildir....mutlu yada mutsuz değilim ben şahsen.....mutlu yada mutsuzda olmak istemiyorum.....

palyaçoya gelince....bence aslında oda mutsuz değil...sadece mutlu olmadığının farkında.....

ah şu kavramlar bizi bizden alıp götüren......halbuki ruh halimizin sıfatları olmasa.....ne kadarda güzel olacaktı

felidae ne güzel özetlemişsin. hayatımızı indirgediğimiz kavramlar bizi kalıplara sokmaktan başka neye yarıyor ? ben düşünmek istemem mutlu ya da mutsuz muyum diye çünkü durup düşününce mutlu olmak için de mutsuz olmak için de onlarca sebep bulabilirim. ama insan doğası gereği iyileri görmez ve negatif olana yönelir. farkındalıklarımızı bize kendimizi kötü hissettirene yönlendiririz. ve yine dediğin gibi sıfatlar olmasa ... keşke...

Hayat semboller üzerine kuruludur gordüklerimiz yanıldıklarımız........Önyargıda burda devreye giriyor....Bir palyaco,mutlulugun ve nesenin icinde bir mutsuzluk,sonsuz bir rol....

hayat semboller sıfatlar üstüne kurulu değil aslında....bunlar sadece işi kolaylaştırmak ifade biçimlerini arttırmak için var...misal bir ölçü birimi olan zamanı var saymayan bir insan için hayatta hiçbirşey erken yada geç diyede nitelendirilemez.....bunlar hayatı kısıtlayan detaylar....mutlu mutsuz iyi kötü.....herşey zıttıyla mümkünden yola çıkarsak...zıttını kabul etmediğimiz şeyde aslında yoktur....e aslında var olmayan birşeyi üstümüze alınmanın ona göre yaşamanında manası yoktur.....aslında genel olarak varsayımlar üstüne yaşıyoruz....var saymazsak belki farklı bir yaşam biçimine sahip olabiliriz.....

üstelik mutsuz oldğum için mutsuz değiliz hiçbirimiz.....belki mutsuz bile değiliz....sadece mutsuz olduumuzu kabul ediyoruz...mutsuzluğuda mutluluğuda kabul ediyoruz....bence sorun bu...

hayatta ki kaybolduğumuz anoforun ta kendisi biziz bence herşeyi biz yaratıyoruz içimizde

hayatta ki kaybolduğumuz anoforun ta kendisi biziz bence herşeyi biz yaratıyoruz içimizde

aleimsema doğru söze ne denir ki....

neresindeyiz o zaman hayatın. ya da başlangıcı ve sonu neresi?.. hayat bizimle başlar ve biter demişti biri bana, her birey bir dünya'dır ve bu dünya içinde bütün kavramlar olacaktır. Daha felsefik söylersek, herkes biraz faşist ve biraz da sosyalisttir. sorun hangi tarafın ağır bastığını anladığımız da başlar.

sgol kültür sanat kordinatörü benim hyat ta en sevdiğim şiirlerden biri buu

SEVGİ DUVARI

sen miydin o yalnızlığım mıydı yoksa

kör karanlıkta açardık paslı gözlerimizi

dilimizde akşamdan kalma bir küfür

salonlar piyasalar sanat sevicileri

derdim günüm insan içine çıkarmaktı seni

yakanda bir amonyak çiçeği

yalnızlığım benim sidikli kontesim

ne kadar rezil olursak o kadar iyi

kumkapı meyhanelerine dadandık

önümüzde altınbaş altın zincir fasulye pilakisi

aramızda görevliler ekipler hızır paşalar

sabahları açıklarda bulurlardı leşimi

öyle sıcaktı ki çöpçülerin elleri

çöpçülerin elleriyle okşardın beni

yalnızlığım benim süpürge saçlım

ne kadar kötü kokarsak o kadar iyi

baktım gökte bir kırmızı bir uçak

bol çelik bol yıldız bol insan

bir gece sevgi duvarını aştık

düştüğüm yer öyle açık seçik ki

başucumda bir sen varsın bir de evren

saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi

yalnızlığım benim çoğul türkülerim

ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi

Can YÜCEL

işte sorun tam da ihtiyaçlar sözcüğünde gizli...ne palyaço etmek ya da olmak değil...sonuçta hepimiz biraz palyaçoyuzdur kimi zaman...bakana göre değişir bu...lakin mutlu olmak için ihtiyaç duymaya gerek yoktur ki...zaten bu doğanın ve yaratanın hediyesidir...var oluş şarkısıdır bu..bilmiyorum ne derece doğrudan ilintilidir ama şu şiiri paylaşmak istedim:

bismillahirrahmanirrahim

elif, lam, mim

aşka dair ne söylenmemişse, içindedir

insan ki, kendi aralığında gizlidir

bir kapı aralığıdır bu

gaybin bir başka gaybe rehberi

şüpheyi besleyen tohumlarımızın

kalbimizi çatlatan yerine yazılıdır

varolduğunu anlayan insanın serüveni

o ki:

yüreğine düşen yağmura

ve ama senden önceki yüreklerin ıslaklığına da

yelesi kalbinden taşan bir beyaz atla girer

bir ölüm halidir bu

ki insan, bütün biriktirdikleriyle

ancak ölerek iman eder!

murat çelik

bugün farkettim ki içimdeki palyocoyu kendi zindanlarıma kilitlemişim onu serbest bırakmam gerekiyormuş aslında

--------------------

bugün içimdeki palyocoyu yokladım mutlu olmalıyım diye uyandırdım onu kırmadı kalktı geldi işte