Bilmem kaç yıldır üzerimde çökmüş soğuk bir mutsuzluk var,
Ben öyle mutlu olmaya alışmışım.
İnsan yaşadıkça eksiliyor kendinden, her gün bir beni kaybediyor.
Birden üşüyüp o canını yakan şeyleri giyiyor üzerine,
Tek tesellisi bir damla hüzün, varsa bir parçada gönül.
Yazdıkça arkası gelir, bitiremezsin, dolduramazsın sayfaları,
Bende öyle hissediyorum bazen, yazdıkça bitmeyen hikayelerde yaşıyorum.
Herkes olduğumdan, farklı gözle bakmıyorum.
Çoğu zaman aynı şeyler görünüyor,
Ne yani? Sizinde vardır anlatacağınız basit hikayeler...
