Bence bu bile yeterli herseyi anlatmak icin...Alıntı:
Witch Of Rain Nickli Üyeden Alıntı
Printable View
Bence bu bile yeterli herseyi anlatmak icin...Alıntı:
Witch Of Rain Nickli Üyeden Alıntı
Birgün,er ya da geç depresyona gireceğim.Kendi kendimş batırmak gibi çok özel bir yeteneğim var çünkü.
Yahu kendimi bildim bileli depresyondayim. Çocukken arka arkaya yaşadığım o bütün travmalar çok alakasız bi anda geliyor. Lanet olası bi ses benim rizam olmadığı halde lak lak lak çene çalıyor. Test ettim. Günde ortalama 27360 düşünce geçiyor aklımdan. Kendimden kurtulursam bu depresyondan kurtulurum diyorum ama maalesef kendinden kacamiyorsun.
benden de o kadar. depresyon bir yaşam tarzı oldu artık.Alıntı:
electronicalev Nickli Üyeden Alıntı
Öyle Heretik aldığımız nefese kadar bi anlamsızlık var
https://img-s1.onedio.com/id-5728899...eb4fd13a07.gifAlıntı:
electronicalev Nickli Üyeden Alıntı
Hayatım boyunca kalbimde ve zihnimde hep buna benzer bir ruh haliyle yaşadım . Hayalleri olan bizlerin ve yine sadece hayal etmekle yetinen bizlerin her zaman depresyon halinde olması öyle normal ki ..Bugün ağabeyim bana aynen şöyle dedi;
''Alper ne olacak senin bu halin lan.Hiçbir şey seni mutlu etmiyor ne söylesem öyle cevaplar veriyorsun ki bazı şeylerin anlamları benim için bile yok oluyor ..Ne yapmak istiyorsun para vereyim git istediğin yere takıl 1 hafta..''
Ve benim cevabım şu oldu ne yazık ki ;
'' Yok abi sağol kendimle baş başa kalacağım bir tatil beni şu an olduğumdan daha beter eder daha fazla çalışmak istiyorum beynimin içinde ki sesi ne kadar oyalayabilirsem o kadar çok yaşayacakmışım gibi...'
"Vuhuu s**mişim depresyonunu müperim lan ben" diye girecektim başlığa, oturdum bipolar eğilim var mı lan bende diye düşünmeye başladım. Var mı?
Herhalde en alasını lohusayken yaşamışımdır. Şimdi anlatmak istemiyorum, çok sıkıntılı günlerdi tekrar hatırlamak istemem. Ama asla ve asla öyle korkunç berbat günler değildi, çünkü dünyada daha kötülerinin de olduğunun farkındaydım. Belki de zor geldiğinden yazmıyorumdur bilemem :D
Ben şunu farkettim kendimde; ne zaman depresif hale bürünsem, kendimi dış dünyadan soyutlasam, çevremdeki insanlardan umudumu kessem doğayla bütünleşmek geliyor aklıma. Ama bu öyle sıradan herşeyi arkada bırakıp köye yerleşme fikri gibi değil de daha çok adını unutup, yaşadığın her şeyi tanıdığın herkesi unutup, bir yabani gibi insana ait hiç bir materyal olmadan, sadece doğadan beslenerek insandan ve insana ait herşeyden olabildiğince uzak bir yaşam. Hatta belki görünmezlik, belki toprak olma ne bileyim nasıl anlatayım, bu fikir bile değil sadece bir his.
Bir de çoğu kadının(veya uzun saçlı erkeğin) aksine ben saçlarımı kestirmek değil uzatmak istiyorum böyle zamanlarda. Ya aslında bunu hep istiyorum. Aslında uzatmak da değil o an uzun olsun istiyorum saçlarım. Görüntüyle bir ilgisi yok bunun muhtemelen çocukluktan kalma bir travma. Sanki saçlarım uzun olunca her şey yolunda olacakmış, hayatım mükemmel olacakmış gibi hissediyorum. Annem hiç kestirmediği saçlarımı(belimi geçmiş) ilkokula başlarken kısacık kestirdi ve bunu hala söylerim anneme "ne gerek vardı" diye.
Başlığa göre yazdım bunları konuyu okuyacak ne göz kaldı ne takat.
Herkesin hayatında en az bir kere yaşadığı bir durum. Gerçekten çok kötü iyiki bende yok artık her şey iyiye doğru gidiyor.
Her seferinde boşa gitti, ilk projem 1,5 sene sürdü ve birisinin iki dudağının arasından çıkan sözle boşa gitti
Sonrasında birkaç ay içinde kendimi topladım ve tekrar denedim 2,5 sene başka bir işte denedim sonuç ? gene olmadı
Şimdi ise son 1 senedir çok isteyip ulaşmaya çalıştığım birşeyi kaybetmiş oldum 2 hafta kadar önce . . .
Ne mi yaptım ? anti depresan kullanıyorum