Konu: Hayatımın Anlamı Ne ? Neden Yaşıyorsun ? Anket!

Merhaba Sevgili Gnoxis Ailesi;


-Kimimiz bazen mutlu olduğunda,
-Bazen mutsuz,
-Bazen her şeyini kaybettiğinde,
-Bazen ise artık arzulayacak bir şey bulamadığında,
-Anlamsız bir eksiklik hissi içerisinde,
-Hatta kişi artık ölümü arzulamaya başladığında,
-Hiç Bir Şey Yokken Bu Sorunun Akla Gelmesi,


Sorduğu bir soru "Hayatımın Anlamı Ne?" sorusunu cesaret edip kendine sormakta, cesaret etmekte çünkü bu soru cevabı keskin, net veya hemen bulunabilecek bir soru olmadığı için böyle bir soruyla meşgul olmaya kişi ya çekiniyor, ya korkuyor yada cesaret edemiyor veya üzerinde fazla düşünmeye gerek olmadığı kanısına varıp kısaca kestirip atabiliyor fakat cevabı net olmayan bu soru için her hangi bir görüş doğru diyemediğimiz gibi, hiç bir düşüncede yanlış diyemiyor ve bunu eleştirme hakkına da sahip olamıyoruz. Fakat kimisi ise anlamsız bulduğu bu hayatta anlam bulup tutunduğu tek şey ise bu soru oluyor.


Peki gerçekten "Hayatımın Anlamı Ne?"...

Bir şeyler V A R orası kesin ve kesin olan başka bir şey de; var olan o şey kesinlikle bilinmek istemiyor. Diye düşünüyorum.

Güzel hikayen için teşekkürler Centurul , hiç bir şeye sahip değiliz, tek sahip olduğumuz şey sadece içinde olduğumuz an, harika !

Apotheous o şeyin bilinmek istememesine katılıyorum ama belkide geçerli bir sebebi vardır diye düşünüyorum. Bunu düşündüren şey ise kendime baktığım zaman çokta iyi birisi olmadığımı görmem, belkide benimin değişmesi gerekiyordur, bilinmez. Teşekkürler

Haklı olabilirsin tabi ama ben daha çok zihnimizi kandıran bir şeyin içinde olduğumuzdan şüpheleniyorum çoğu zaman. Bir çeşit oyun gibi. Matrix, labirent vb ... :d

Cevabı bilinemeyen bir şeyin sorusu bilinebiliyorsa neden cevabını bilemeyeceğimiz şeylerin sorusunu biliriz?

Neden insanlığın cevap veremeyeceği sorular kuşatmıştır zihinleri?

Bilinç, bilinmezi doğurur belki de...

Yalnızca aşık olunca hayat güzel geliyor bana. Sonra birde çiçek dolu çayırlarda gezinmek...

Ben doğumdan ölümüze kadar geçen sürede...Anlam aramamızın çokta abartılacak bir yanı olduğunu düşünmüyorum...Basitçe soyunu devam ettirme ve ölüm korkusu olarak düşünülebilir...Dinler tam anlamıyla hayatımıza bir anlam yükleyemediğimiz için bu ölüm korkusunu inkar etme yöntemidir(En azıdan üç semavi din için).Hepimiz ölmekten korkarız fakat bunu itiraf edecek kadar dürüst ve samimi değiliz.Değersiz canlılarız düşüncesi ne kadar itici geliyor değil mi?
Ölmek ne kadar da korkutucu değil mi?Belirsizliğin içine dalmak;Ya kafama sıkacaktım da günah,Ailemi geride bırakmak istemiyorum... Bunlar boş bahaneler.Yalnızca cesur ve kabullenmiş olanlar göğüsleyebilir bu acıyı. Yaşamamızın tek sebebi bilinçaltımızda yatan anlam veremediğimiz içgüdümüzdür... Dinler ise değersiz olduğumuzu kabul etmemek için uydurduğumuz palavralardan ibaret... Siz hiç çocuk yapmayı yasaklayan bir din gördünüz mü? Ya da "siz benim kölelerimsiniz öldükten sonra sizi öteki tarafta acımıycam bana ibadet ettiniz çünkü benim malımsınız.Tabiki de bana hizmet edecektiniz,birde bunun için ödül mü bekliyorsunuz?Sonuçta benim mülkümsünüz size istediğimi yaparım,kimsede hesap soramaz." diyen bir tanrı fikri...
Dinler güvenilmezdir.Boş vaatler,boş ümitlerdir. İlk dini figürlere bakacak olursanız. Doğurganlığı simgeler.Yanında panterleri ile oturmuş şişman,büyük göğüslü bir kadındır.Bana sorarsanız bu insanların bu insanların çiftleşme içgüdüsünü yorumlamasının ilk örneğidir..Aynı şekilde ilk bulunmuş en erken heykelde(Urfa adamı),iki elini penisinde tutan bir erkek figürüdür.İnsanların ilk ibadet şekli ise tamamen, ölenleri huzura erdirme,Yada bu büyük belirsizlekten yaşadıkları korkuyu betimleme şeklidir.Eğer biraz olsun merakınız varsa araştırın.İlk insanlar neden mağara resimlerini yapmış?Ölüleri gömmek nasıl ortaya çıkmış?Gömmeyen kültürler ölülere ne yapmışlar?
Bunlar tam anlamıyla şahsi düşüncelerimdir.Belki içgüdülerimizin ardında yatan daha büyük sebepler vardır.Fakat ben bunların tamamen düzmece olduğunu düşünüyorum...

Hayatın anlamı bilmekle değil, inanmakla alakalı. Her şeyin tesadüflerden ibaret olmadığını deneyimliyorum ve deneyimledim hayatım boyunca. Dinler ve mitolojiler sürekli iyi ve kötünün savaşını anlatıyor. Oysa bunun bir denge olduğu açık. Bu nedenle iyi-kötü çarpışması arasında yaşadığımız deneyimlerde bu dünyadan bir şeyleri öğrenerek bir üst seviyeye geçme fikri beni rahat hissettiriyor, yaşadığım sıkıntıları kolayca aşmamı ve onlardan ders çıkarmamı sağlıyor. Sonrasında gerçekten tekrar aynı sorunlarla boğuşmamak da bu fikrimi destekliyor. Bu nedenle gelişmek, ruhumuzu geliştirmek için yaşadığımıza inanıyorum. Madde ve mana arasında denge kurmak, dengede kalmak ve her felakette bunu tekrar ve tekrar yapmaya çalışmak... Bu sayede ruhu zenginleştirmek.

Hayatın anlamının tek bir boyutta cevabı olduğuna da inanmıyorum. Kendi sınavlarımızı yaşarken, başka yaşamları -ister istemez- etkilemek ve onlara çeşitli sınavlar yaşatarak, bazen onlara ders olmak, bazen onları zorlamak için de yaşadığımıza inanıyorum. Öte yandan bu parodinin bir an evvel sona ermemesi için hayatta kalma ve üreme içgüdüleriyle doldurulmuş olmak, hayatı bundan ibaret sanmamıza neden olsa da, gayet başarılı bence.

Bu parodiye neden ihtiyaç duyulduğu kısmını merak ediyorum ben. Dinler ve mitolojilerde tanrının sıkılması, kendi suretinden insan yaratması vs fikirleri inandırıcı gelmiyor.